Είμαστε κι εμείς οι τυχεροί των εποχών που όταν μας ρωτάνε τι κάνουμε και πώς περνάει η μέρα μας, απαντάμε : «μια χαρά, εργασία και χαρά».
Είναι και κάποιοι άλλοι που η δική μας κατάφαση, γίνεται δική τους ερώτηση με τη συνοδεία μιας προβληματισμένης απάντησης. Εργασία και χαρά; Όχι, μπορεί και ναι δηλαδή, δεν ξέρω, δεν απαντώ.
Για παράδειγμα, τα ζευγάρια που έχουν κοινό χώρο εργασίας. Σπίτι και δουλειά μαζί.
Θα ήθελα πάρα πολύ να ρωτήσω ένα ζευγάρι που είναι και συνεργάτες αν περνάνε καλά, τι κάνουν όλη μέρα μαζί κι αν είναι ευχαριστημένοι απ’ αυτή την επιλογή τους. Με την εγγύηση, όμως, μιας καθ’ όλα αληθινής απάντησης.
Διότι αν ρωτήσω το Λιάγκα και τη Σκορδά, την Καραβάτου και τον Κατσούλη, το Σεφερλή και την Τζαβαλλιά ή τον Κωστόπουλο και τη Μπαλατσινού, δε θα πάρω αληθινή απάντηση. Από τους τελευταίους σίγουρα.
Αν βάλω κάτω το θέμα με τη λογική, θα καταλήξω πως το να δουλεύεις με τον έρωτα, το σύντροφο, το σύζυγο, το γκόμενο, έχει και τα θετικά του και τ’ αρνητικά του. Όπως όλα τα θέματα, θα μου πείτε.
Μόνο που σ’ αυτό το θέμα τα καλά, μονίμως έρχονται σε σύγκρουση με τα κακά. Εδώ την ίδια στιγμή που κάτι είναι στα συν είναι ταυτόχρονα και στα πλην.
Τι θέλω να πω; Θα σας εξηγήσω αμέσως.
Ένα ζευγάρι έχει κοινή δουλειά, άρα ίδιο ωράριο, άρα φεύγουν μαζί από το σπίτι. Πρακτικά αυτό σημαίνει, ένα αυτοκίνητο λιγότερα έξοδα μετακίνησης. Παράλληλα σημαίνει, μια διαρκή καθημερινή γκρίνια του άντρα προς τη γυναίκα για να ετοιμαστεί πιο γρήγορα ή πιο σπάνια και το αντίστροφο.
Κεφάλαιο ανταγωνισμός. Ναι μεν μιλάμε για κοινούς στόχους, μιλάμε όμως, και για ανταγωνισμό. Μη μου πείτε ότι όταν ο άνθρωπος είναι ανταγωνιστικός κάνει εξαιρέσεις. Δεν κάνει. Ανταγωνίζεται ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Κι ας μη ξεχνάμε πως υπάρχει παραγωγικός ανταγωνισμός αλλά υπάρχει και ο άλλος, ο κακός.
Είναι και οι δύο όλη μέρα μαζί, πολύ ωραία. Όταν γυρίσουν σπίτι τι θα έχουν να πουν; Ήδη τα λένε για τουλάχιστον οχτώ ώρες. Πού είναι εκείνη η υπέροχη ερώτηση «πώς πέρασες στη δουλειά, αγάπη μου;».
Τα πρώτα χρόνια είναι τόσο ρομαντικό να είσαι κάθε μέρα και κάθε ώρα με τον άνθρωπο σου παντού μαζί. Όταν τα χρόνια περάσουν δεν υπάρχει η ανάγκη για λίγο χρόνο χωριστά; Για να λείψει και λίγο ο ένας του άλλου.
Είναι τόσο πρακτικό να δουλεύεις με τον άνθρωπο σου, δεν παρεξηγεί κανείς κανέναν. Ακόμη και η φωνή να υψωθεί και το χέρι να χτυπήσει στο τραπέζι, δε φοβάσαι μήπως σ’ απολύσει ή μήπως σε επιπλήξει. Ταυτόχρονα, όμως, μπορούν να διαχωριστούν μετά από ένα διάστημα οι ρόλοι; Διαφωνούμε δηλαδή στη δουλειά και στο σπίτι όλα καλά; Απορώ.
Επίσης, τι γίνεται όταν η δουλειά δεν πάει καλά; Οικονομική δυσχέρεια και για τους δύο. Ένω αν υπήρχαν δυο διαφορετικές δουλειές; Θα έμενε τουλάχιστον ο μισθός του ενός.
Όπως πολύ καλά αντιληφθήκατε δεν πιστεύω ότι το να δουλεύεις με το έτερον ήμισυ έχει καλά αποτελέσματα.
Υπάρχουν σίγουρα εξαιρέσεις δεν αντιλέγω. Υπάρχουν και ζευγάρια που δουλεύουν μαζί όλη τους τη ζωή και δεν έχει επέλθει η φθορά. Που είναι σα να γνωρίστηκαν χθες κι ας είναι είκοσι τέσσερις ώρες το είκοσι τετράωρο μαζί.
Εγώ τα ζευγάρια αυτά τα θαυμάζω αληθινά απλά δεν μπορώ να το χωρέσω στο δικό μου μυαλό όλο αυτό.
Για ‘μένα το πολύ μαζί σκοτώνει κι ο καθένας καλό θα ‘ναι να έχει το ρόλο του.
Ο σύντροφος να είναι σύντροφος κι ο συνεργάτης συνεργάτης με ό, τι συνεπάγεται ο κάθε ρόλος.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
