Η αϋπνία πολλές φορές είναι πολύ εποικοδομητική. Γυρίζεις από ‘δω, γυρίζεις από ‘κει, μετράς προβατάκια και λοιπά αμνοερίφια, κάνεις τα σεντόνια πλισέ και το μαξιλάρι πατσαβούρι και τελικά σου ‘ρχεται η έμπνευση.
«Δε με παίρνει που δε με παίρνει ο ύπνος, ας κάνω κάτι χρήσιμο».
Τι πιο χρήσιμο απ’ το να καθαρίσεις τη μνήμη του κινητού σου; Σαν πολλά μηνύματα δε μαζεύτηκαν;
Και ξεκινάς τη διαγραφή. Διαφημιστικά, ενημερωτικά έχουν διαγραφεί στο άψε σβήσε χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάτι ευχετήρια επίσης. Τα μηνύματα των φίλων τύπου «οκ», «ναι», «έλα», «πάρε μετά έχω δουλειά», «τι θα κάνουμε το βράδυ;» φεύγουν κι αυτά. Κρατάς επιλεκτικά κάποια που βγάζουν νόημα.
Ώσπου φτάνει η μεγάλη ώρα που φτάνεις στη συνομιλία με τον έρωτα. Ούτε χρόνο δεν είστε μαζί και βλέπεις χίλια πενήντα εφτά μηνύματα. «Πόσα;» σκέφτεσαι. «Έχουμε δουλειά εδώ».
Ρολάρεις με το δείκτη του χεριού ή τον αντίχειρα, δεν έχει σημασία, για να φτάσεις στο πρώτο-πρώτο, μια καλή ευκαιρία να κάνεις κι ένα πισωγύρισμα. Σε ετοιμότητα πάντα για να διαγράψεις τα μισά τουλάχιστον. Αμ δε.
Αρχίζει η ανάγνωση. Τα πρώτα μηνύματα την περίοδο του φλερτ, σαφώς κι εννοείται, θα μείνουν εκεί που είναι. Πώς είναι δυνατόν να σβηστούν; Ήταν γεμάτα αμηχανία και ντροπή, με τις τελείες και τα κόμματα σωστά τοποθετημένα για να αποφευχθεί η ασυνεννοησία.
Για πάμε παρακάτω.
Στα επόμενα βρίσκεται το μήνυμα που λέει: «Να βρεθούμε στις εννιά στην Αριστοτέλους; Εκεί στον Τερκενλή;». Σβήνεται αυτό το μήνυμα; Όχι βέβαια. Πώς θα θυμάσαι αύριο μεθαύριο πού δόθηκε το πρώτο ραντεβού;
Ακολουθούν οι πρώιμες καλημέρες, καλησπέρες, καληνύχτες με συνοδευτικά γλυκόλογα, τα πρώτα γλυκόλογα. Ξέρετε αυτά τα τυποποιημένα «μωρό μου», «μάτια μου» και τα παράγωγα αυτών. Διαγράφη; Ποτέ.
«Ήταν η ωραιότερη νύχτα μου.» Διαβάζεις παρακάτω. Όχι μόνο δεν το σβήνεις αλλά το κάνεις κι ένα print screen για σιγουριά.
Στις τρεις Ιανουαρίου γράφει «συγγνώμη». Τι είχε γίνει; Α! Ναι. Είχατε ψιλοτσακωθεί για πρώτη φόρα. Πολύ μεγάλη λέξη για να μη τη δεις ποτέ ξανά, έτσι δεν είναι;
Κι εκείνα τα μηνύματα τότε που έλειψε μια βδομάδα σ’ επαγγελματικό ταξίδι, πόση αγάπη, σάλια και μέλια έκρυβαν; Οπωσδήποτε θα τα’ αφήσεις εκεί που είναι για να τα διαβάζεις συνέχεια.
Για να μην τα πολυλογώ. Από τα χίλια πενήντα εφτά μηνύματα δεν πρόκειται να διαγραφεί ούτε ένα. Γιατί πολύ απλά όλα θυμίζουν κάτι. Ακόμη και τα μονολεκτικά «ναι», «όχι», «έλα» κρύβουν ιστορία. Γίνεται να τ’ αποχωριστείς;
Τι σημασία έχει αν το δέκα τοις εκατό των μηνυμάτων γράφουν «μου λείπεις»; Άλλο το «μου λείπεις» το Μάρτιο, άλλο τον Απρίλιο κι άλλο το Μάιο. Να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Άλλη μια περίτρανη και ξεκάθαρη απόδειξη, λοιπόν, πως ο έρωτας είναι απόλυτος, εγωιστής και κολλάει σαν κόλλα στιγμής, δε θέλεις να διαγράψεις τίποτα που να ‘χει σχέση με τον άνθρωπο που αγαπάς. Ακόμη κι αυτές τις λέξεις στα μηνύματα του κινητού.
Είναι σαν να ζεις όλο το ιστορικό του έρωτα από την πρώτη στιγμή έως το τώρα.
Δεν έχει σημασία αν έχεις καταχωρημένες κι άλλες συνομιλίες στις υπόλοιπες εφαρμογές του τηλεφώνου. Εκείνες είναι άλλο κομμάτι και μεταξύ μας το ίδιο θα συμβεί και σ’ εκείνη την περίπτωση.
Στον έρωτα δε διαγράφεται τίποτα ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά.
Δεν αρκεί να τον ζεις, να τον αγγίζεις, να τον ακούς, να τον γεύεσαι τον έρωτα, θέλεις και να τον βλέπεις. Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα ας γίνουν τα μηνύματα χίλια πενήντα οχτώ. Πόσο κοστίζει ένα μηνυματάκι;
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Φωτιάδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
