Αυτή η εποχή όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα έχει το άγχος των εξετάσεων. Σχολικές, πανελλήνιες, ξένων γλωσσών δεν έχει σημασία.
Τα μούτρα στα βιβλία και τα μυαλά σε μακρινά ταξίδια.
Δεν ξέρω τι περάσατε εσείς, δεν ξέρω που είχατε τη δική σας σκέψη, η σκέψη των περισσοτέρων, όμως, ήταν και είναι στο πρόσωπο για το οποίο χτυπάει η καρδιά. Πόσο μαρτυρικό είναι να γυρνούν οι σελίδες ασυναίσθητα και μετά από ένα κεφάλαιο να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις ιδέα τι διάβαζες τόση ώρα; Πολύ.
Όπως έλεγε και η Αλίκη σε ‘κείνην την ταινία «Είναι άνοιξη κι είναι αμαρτία απ’ το Θεό μια τέτοια μέρα, με τέτοιο ήλιο να κλείνουμε ένα κοριτσάκι, επειδή έτσι μας αρέσει, στους τέσσερις γκρίζους τοίχους ενός σχολείου.»
Το έρωτα τον ανακαλύπτεις παντού τελικά. Μεταμορφώνεται, τσαλακώνεται, αλλάζει ρόλους στο λεπτό. Αυτό, βέβαια, το μαθαίνεις καλύτερα μεγαλώνοντας.
Και κολλάς αυτό που σου έλεγαν πάντα: «Τα παθήματα να σου γίνονται μαθήματα».
Μαθαίνεις τόσο καλά τα μαθήματα σου και μέσα απ’ αυτά αντιλαμβάνεσαι τη δύναμη του, την εξουσία του, το χάρισμα που έχει να κάνει ό, τι γουστάρει και λογαριασμό να μη δίνει σε κανέναν.
Καταλαβαίνεις και κάτι άλλο. Καταλαβαίνεις γιατί σε πίεζαν να διαβάζεις τα μαθήματα σου και που χρησίμευαν όλα αυτά. Να σου πω;
Εξηγείς καλύτερα τον έρωτα κι έχεις και το ατού πως δεν τον εξηγείς απλά, τον εξηγείς επιστημονικά.
Ο έρωτας μοιάζει αρχικά με την έκθεση. Λόγια, λέξεις, επιχειρήματα, πρόλογος, δομή, πειθώ, φαντασία και δυστυχώς πολλές φορές επίλογος.
Είναι και μαθηματικά. Προσθέτεις συνεχώς νέα δεδομένα, αφαιρείς τ’ αρνητικά σου για να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος, πολλαπλασιάζεις τα αισθήματα σου, διαιρείς τις ώρες τις μέρας σου για να μη χάσεις λεπτό μακριά απ’ τον άνθρωπο σου.
Ακόμη κι αρχαία είναι γιατί χωρίς κοινή βάση δε μπορούν να μιλούν δυο άνθρωποι ερωτευμένοι κοινή γλώσσα.
Το ότι είναι και χημεία φαντάζομαι δε χρειάζεται να το εξηγήσω καν. Πειράματα για την αποφυγή εκρήξεων.
Στη φυσική τι μάθαμε; Τα ετερώνυμα έλκονται, τα ομώνυμα απωθούνται. Όχι πάντα διότι οι κανόνες και νόμοι φτιάχτηκαν για να μπορούν να έχουν κι εξαιρέσεις. Πως θα προχωρούσαμε παρακάτω άλλωστε;
Ο έρωτας είναι ποίηση και λογοτεχνία. Όπως κι αν το κάνουμε τα μέλια κι ο ρομαντισμός είναι αναπόφευκτα.
Κι όταν ωριμάσει μπαίνει στο χορό κι η βιολογία. Ξέρετε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το DNA του ανθρώπου για την αναπαραγωγή του;
Έχει και λίγα θρησκευτικά μέσα του. Είτε γιατί θεοποιείς το άτομο που αγαπάς, είτε γιατί καθημερινά προσεύχεσαι να μην το χάσεις.
Ο γυμναστής σου γιατί φώναζε; Για να έχεις δυνατό σώμα. Γιατί ο έρωτας θέλει δύναμη και στο κορμί. Τα ευκόλως εννοούμενα καταλαβαίνετε πως παραλείπονται.
Όσο για το αν περνάει με επιτυχία τις εξετάσεις που δίνει σε ημερήσια βάση, αυτό το δείχνει η ιστορία.
Ο έρωτας, όπως κι αν τον αντιμετωπίσεις, σου μαθαίνει πολλά, σου δίνει γνώσεις, σου ανοίγει νέους ορίζοντες. Ακόμη και σε ‘σένα που τον σνομπάρεις όπως σνόμπαρες το σχολείο «Τι τα θέλω όλα αυτά;» βαρυγκωμούσαμε πολλές φορές όλοι μας τότε που ξυπνούσαμε χαράματα.
Έχετε σκεφτεί ότι κάνουμε την ίδια ερώτηση και στην περίπτωση που ως ενήλικες υποφέρουμε από έρωτα;
Κι όση γλύκα μας άφησαν οι σχολικές αναμνήσεις άλλη τόση μας αφήνει κι ο έρωτας.
«Έρως ανίκατε μάχαν». Τον θυμάσαι το Σοφοκλή, έτσι δεν είναι;
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
