Ο φόβος είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα. Συναίσθημα καθολικό, καθώς βιώνεται από όλους τους ανθρώπους σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Όλοι λίγο-πολύ κάτι φοβόμαστε.
Φοβόμαστε το ύψος, τους κλειστούς χώρους όπως τον ανελκυστήρα, το σκοτάδι, το θάνατο, τα μικρόβια, τ’ αεροπλάνα, την ταχύτητα, το αίμα, τα ζώα, τα έντομα κι άλλα τόσα.
Υπάρχει όμως και μια φοβία που δημιουργεί κωμικοτραγικές καταστάσεις. Η αρρωστοφοβία ή αλλιώς νοσοφοβία, ο φόβος δηλαδή μήπως το άτομο πάσχει από κάποια ασθένεια.
Όταν σ’ ένα ζευγάρι ο ένας απ’ τους δύο είναι αρρωστοφοβικός τα πράγματα περιπλέκονται. Απ’ τη μία υπάρχουν κωμικά σκηνικά κι απ’ την άλλη δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα στη σχέση.
Το να φοβάται κανείς ότι πάσχει από μια ασθένεια τον κάνει μονίμως να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα, δεν ησυχάζει σχεδόν ποτέ. Κάθε μέρα όλο και κάτι έχει, κάπου πονάει, κάποιο τρόπο θα βρει να πανικοβληθεί.
«Πάμε να δούμε καμιά ταινιούλα απόψε;»
«Άσε καλύτερα, κυκλοφορούν πολλές γρίπες τελευταία. Πού να πάμε να κλειστούμε εκεί μέσα; Ας δούμε εδώ.»
Κάθε αρρώστια που πέφτει στην αντίληψή του αυτομάτως γίνεται «κτήμα» του. Ακόμη και για νόσους που πια δεν υφίστανται στις σύγχρονες κοινωνίες ν’ ακούσει, θα τις κολλήσεις με τη μία κι αν δεν είναι μεταδοτικές σίγουρα με το μυαλό του θα ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να νοσήσουν.
«Να σου πω κάτι; Άκουσα για μια πολύ σπάνια ασθένεια που υπήρχε πριν δύο αιώνες στην Αφρική και είχε τα συμπτώματα που είχα κι εγώ χθες. Λες να έχω κάτι;»
«Πέσε κοιμήσου. Όρεξη για νοσοκομεία έχεις. Μόνο.»
Αν παρατηρήσετε νοσοφοβικό άνθρωπο θα δείτε πως συνεχώς έχει τα δάχτυλα του στα σημεία που χτυπά η καρδιά, καρπούς, λαιμό ή στήθος. Μετράει τους καρδιακούς παλμούς γιατί η καρδιά δε θέλει και πολύ να σε προδώσει, έτσι δεν είναι;
«Άφησε το πια αυτό το πιεσόμετρο από το χέρι. Φτάνει.»
«Όχι όχι, δε γίνεται. Σήμερα έχω συνεχώς ταχυκαρδίες. Κάτι συμβαίνει.»
Νοσοκομεία, κέντρα υγείας, ιδιωτικά ιατρεία και φαρμακεία είναι τα hot spots. Το τηλέφωνο του προσωπικού γιατρού στις ταχείες κλήσεις κι η τσάντα γεμάτη φάρμακα για κάθε περίπτωση.
Το καλύτερο, βέβαια, όλων είναι πως ο νοσοφοβικός άνθρωπος δεν αρρωσταίνει σχεδόν ποτέ, παρά μόνο στη νοσηρή του φαντασία. Θα μου πείτε ότι είναι τόσο καλά θωρακισμένος που δεν τον αγγίζει τίποτα.
Η συναναστροφή μ’ ένα τέτοιο άνθρωπο θέλει κότσια, δεν είναι απλή υπόθεση. Πόσο μάλλον η ερωτική σχέση μαζί του.
Με τόσες ανταλλαγές μικρόβιων είναι απόλυτα κατανοητό και προφανές το πόσες ασθένειες θα περάσουν από πάνω του. Από απλές ιώσεις μέχρι αφροδίσια νοσήματα και θανατηφόρες ασθένειες.
«Έλα να σου να σε πάρω μια αγκαλιά.»
«Δεν πας καλύτερα πρώτα να πλύνεις τα χέρια σου; Τόσες ώρες έξω ήσουν.»
Όπως κι αν το κάνουμε, όσο καλή θέληση κι αν έχει ο ένας, δεν αρκεί. Θ’ αναγκαστεί να πλύνει τα χέρια του μία, δύο, τρεις, στην τέταρτη θα ξενερώσει, θα σηκωθεί απευθείας για μπάνιο μετά την ερωτική πράξη μία, δύο, τρεις, στην τέταρτη θα βαρεθεί.
Είναι απόλυτα θεμιτή η προσωπική υγιεινή του καθένα και σεβαστή κι απαραίτητη, αλλά όχι σε υστερικό βαθμό. Όπως επίσης είναι απόλυτα φυσιολογικό να φοβηθούμε μήπως κάποια στιγμή πάθουμε κάτι και χρειαστούμε γιατρό. Οι υπερβολές είναι που βλάπτουν και χαλάνε τη μαγεία.
Κι ας μη ξεχνάμε και τη παραβολή του Αισώπου με το λύκο και τα πρόβατα, μεγάλη αλήθεια.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
