Άνθρωποι είμαστε κι όλοι έχουμε τους φόβους μας. Φοβόμαστε το θάνατο, το σκοτάδι, τα φίδια, το ύψος, τους ανελκυστήρες, την πολυκοσμία κι άλλα πολλά.
Επίσης, υπάρχουν κι άπειρες στιγμές στη ζωή μας που τρομάζουμε από κάτι. Βλέπουμε κάποιον μπροστά μας ενώ ήμασταν αφηρημένοι ή ακούμε έναν δυνατό ήχο από το πουθενά ή πάμε να κάνουμε ζημιά και την προλαβαίνουμε.
Υπάρχει και μια άλλη περίπτωση που μας δημιουργεί μεγάλο τρόμο, φόβο και πολλές φορές δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε. Έχει συμβεί σε όλους, σ’ άλλους πολύ και σ’ άλλους λιγότερο. Σε ποια κατάσταση αναφέρομαι;
Τις στιγμές που σκεφτόμαστε με τον άλλο το ίδιο ακριβώς πράγμα. Τότε που ξεστομίζουμε ταυτόχρονα την ίδια φράση, που γράφουμε στη συνομιλία την ίδια λέξη.
Συνήθως το φαινόμενο αυτό μας συμβαίνει μ’ ανθρώπους που έχουμε κοινό τρόπο σκέψης, που κάνουμε πολύ παρέα, που με κάποιο μαγικό τρόπο η σκέψη μας κι η σκέψη του κουρδίζονται τόσο καλά που εκφράζονται ταυτόχρονα χωρίς καν να γίνει πρόβα. Πολλές φορές όμως συμβαίνει και με άσχετους μεταξύ τους ανθρώπους.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί τηλεπάθεια. Σύμφωνα με τους επιστήμονες η τηλεπάθεια είναι η μεταβίβαση συναισθημάτων από μακριά. Χαρά, πόνος, συγκίνηση μεταδίδονται χωρίς υλικό μέσον από το ένα πρόσωπο στο άλλο. Η ετυμολογία της λέξης, τήλε και πάσχω δηλώνει ακριβώς αυτό, ότι παθαίνω κάτι από μακριά.
Στην περίπτωση όμως, που λέμε κάτι ταυτόχρονα με το φίλο μας ή σκεφτόμαστε το ίδιο, τα πράγματα μοιάζουν και κάπως μεταφυσικά, πέρα από τηλεπαθητικά. Πόσες φορές έχουμε πει «ρε, τώρα αυτό θα σου ‘λεγα»; Πόσες φορές με φίλους λέμε κάτι ταυτόχρονα και μετά ψάχνουμε κόκκινο να πιάσουμε;
Το θέμα γίνεται πιο τρομακτικό και παράξενο, όταν συζητώντας για διακοπές, ξαφνικά πετιούνται και οι δύο συνομιλητές γιατί εκείνη τη στιγμή σκέφτηκαν και οι δύο ότι ξέχασαν να πληρώσουν τη Δ.Ε.Η.
Για παράδειγμα, η φίλη μου η Αλεξάνδρα κι εγώ. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, στενή παρέα κάνουμε τα τελευταία τρία, έχουμε κάποια κοινά βιώματα, κοινούς φίλους και γνωστούς, όλα αυτά όμως, δε δικαιολογούν αυτό που μας συμβαίνει. Αν βγάζαμε στη φόρα συνομιλίες σε κάθε εφαρμογή του κινητού θα νόμιζε κανείς ότι κάποια κομμάτια είναι αντιγραφή κι επικόλληση, σε τέτοιο σημείο που λες «φτάνει, κάποιος μας κάνει πλάκα».
Το παράλογο το αγγίζεις, όταν σκέφτεσαι ένα πρόσωπο που έχεις να δεις καιρό ή συζητάς για κάποιον και ως δια μαγείας εμφανίζεται μπροστά σου. Εκεί γουρλώνεις τα μάτια κι όταν συνέλθεις αναθεματίζεις την τύχη σου που δεν σκέφτηκες κάποιον που είχες καημό να δεις. Κι ένα τσουβάλι λίρες δεν θα ‘ταν κι άσχημο, βέβαια.
Επίσης, αναρωτιόμαστε ποιος παίζει με το μυαλό μας, όταν πραγματοποιείται μια σκέψη μας από τρίτους χωρίς καν να την ξέρουν. Ας πούμε, είσαι στο λεωφορείο και σκέφτεσαι ότι εκείνο το παράθυρο καλά θα ήταν να κλείσει γιατί κάνει λίγη ψύχρα και μέχρι να τελειώσεις το συλλογισμό σου σηκώνεται κάποιος και το κλείνει.
Πέρα από περίεργο και κάπως τρομακτικό το φαινόμενο αυτό έχει και την πλάκα του, έτσι δεν είναι; Νιώθουμε ότι διαθέτουμε λίγη μαγεία, κάτι υπερφυσικό και μπορούμε να κουμαντάρουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα άλλων. Μόνο μην μπερδευτείτε, άλλη περίπτωση είναι τα παιχνίδια του μυαλού και των σκέψεων κι άλλη η επιβολή στο μυαλό κάποιου και στη σκέψη του.
«Το υπερφυσικό είναι το φυσικό που δεν έγινε ακόμα κατανοητό.» είπε ο Αμερικανός συγγραφέας Elbert Hubbard κι εγώ δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί του.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
