Η δεκαετία των είκοσι με τριάντα είναι η δεκαετία σταθμός στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων. Είναι από μόνη της ένα χάσμα γενεών, απόψεων, ιδεών, επιθυμιών, προτεραιοτήτων.
Τελείως διαφορετικά πράγματα ψάχνει κανείς στα είκοσι και τελείως διαφορετικά στα τριάντα.
Αν επικεντρωθούμε στο κομμάτι των σχέσεων εκεί είναι που θα δούμε τεράστιες διαφορές. Θυμάμαι όταν ήμουν εκεί γύρω στα είκοσι και με συμβούλευαν μεγαλύτερες γυναίκες, μαμά, θείες, γιαγιάδες, γειτόνισσες, να βρω ένα καλό παιδί, σκεφτόμουν μέσα μου πως αν είναι και λίγο αλητάκος δεν έγινε και κάτι.
«Καλό παιδί, να ‘ναι» έλεγαν πάντα και ειλικρινά δεν μπορούσα τότε να διανοηθώ πόσο δίκιο είχαν.
Γιατί καλώς ή κακώς το καλό παιδί το εκτιμάς μετά τα τριάντα ή λίγο πριν ή λίγο μετά, δεν έχει σημασία. Ποτέ, όμως, στα δεκαοχτώ ή στα είκοσι δύο.
Η κάθε ηλικία έχει διαφορετικά δεδομένα και δεν είναι παράξενο.
Στα είκοσι ακόμη βλέπεις τη ζωή ν’ ανοίγεται μπροστά σου, κάνεις τα πρώτα βήματα για να κατακτήσεις τον κόσμο, σε νοιάζει να περνάς καλά κι ανέμελα κι όχι να νιώθεις ασφάλεια.
Βράζει τόσο το αίμα, χορεύουν τόσο ξέφρενα οι ορμόνες, που το τελευταίο που σε ενδιαφέρει είναι να νιώθεις σιγουριά.
Δε θα γυρίσεις να κοιτάξεις τον Κώστα που είναι τόσο καλό κι ευγενικό παιδί, αλλά τον Βασίλη που είναι, ομολογουμένως, ο πιο περιζήτητος γκόμενος.
Σε καμία περίπτωση δε θα την πέσεις στη Μαρία που ξέρει να φτιάχνει πίτες από τα δεκαέξι. Αντίθετα, θα κυνηγήσεις απεγνωσμένα την Καίτη που πίτες μπορεί να μην κάνει, αλλά ξέρει πολύ καλά πως να προκαλεί.
Έτσι είναι οι νόμοι της φύσης. Στις μικρές ηλικίες το φαίνεσθαι υπερκαλύπτει το είναι. Θέλεις να πουλήσεις και λίγο μούρη κι η αλήθεια είναι ότι το καλό παιδί στη χαλάει.
Τα χρόνια κυλούν, τα κεράκια της τούρτας είναι κάθε χρόνο και περισσότερα, ο χαρακτήρας έχει διαμορφωθεί, οι απαιτήσεις, οι επιθυμίες, έχουν ξεκαθαριστεί κι ήρθε η ώρα που ο τροχός γύρισε.
Έφτασε η ώρα που οι ευχές που κορόιδευες σου χτυπούν σαν ταχυδρόμος τρεις φορές. Στα τριάντα και γύρω απ’ αυτά ψάχνεις άλλα πράγματα. Δε σε νοιάζουν οι κοιλιακοί αλλά το μυαλό, δεν κοιτάς αν τα μάτια είναι γαλάζια κοιτάς αν κοιτούν εσένα και μόνο, σημασία δεν έχει αν έχει άπειρα λεφτά για να σε φορτώνει δώρα αλλά αν δουλεύει και ψάχνεται και δεν είναι η τεμπελιά σημαία του.
Στη ηλικία αυτή λίγο πολύ ξέρεις ποιος είσαι, δεν έχεις ανάγκη επιβεβαίωσης αλλά ασφάλειας, εμπιστοσύνης, σταθερότητας και, φυσικά, αποκλειστικότητας.
Βλέπεις τον Κώστα, εκείνο το καλό παιδί, να ζει ευτυχισμένος με τη Μαρία, εκείνη με τις πίτες, κι απ’ τη μία χαμογελάς κι απ’ την άλλη κρυφο-μουτζώνεσαιπου τους σνόμπαρες κάποτε.
Όλοι μας έχουμε ξεστομίσει τη θρυλική ατάκα: «Είναι πολύ καλό παιδί αλλά δεν τον βλέπω ερωτικά» κι έρχεται η ώρα να τη λουστούμε.
Όπως κι αν έχει, είπαμε πως κάθε ηλικία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και είναι απόλυτα θεμιτό, χώρια που είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσεις τις όποιες καταστάσεις καλύτερα.
Κάθε πράγμα στον καιρό του για να διατηρούνται οι ισορροπίες και να μην έχουμε απότομες πτώσεις. Καθώς, ούτε ο παλιμπαιδισμός είναι ωραία κατάσταση ούτε και το ανάποδο.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
