Λένε ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι ν’ ανοίξει το στόμα του κατά τη διάρκεια ενός καβγά. Πάνω στα νεύρα και στο θυμό του ο άνθρωπος λέει και κάνει ό,τι δε θα έλεγε και δε θα έκανε σε κατάσταση ηρεμίας ή ψυχραιμίας.
Η συνηθισμένη δικαιολογία των περισσότερων απ’ όλους μας, αφού κοπάσει η θύελλα, είναι πως δεν ξέραμε τι λέγαμε γιατί είχαμε πολλά νεύρα και φυσικά ό,τι κι αν είπαμε δεν το εννοούσαμε.
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως όχι; Μήπως τελικά πάνω στο θυμό και στην οργή μας λέμε αλήθειες και πράγματα που δεν τολμούμε να ξεστομίσουμε ενώ είμαστε ήρεμοι;
Δε μοιάζει λίγο μ’ αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι ημών; «Γλώσσα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει.»
Σίγουρα, ο θυμός είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα που έχει την ικανότητα να θολώσει το μυαλό να μας οδηγήσει σε υπερβολικές αντιδράσεις. Το θέμα είναι ότι πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται κατά πάσα πιθανότητα κάποια μεγάλη αλήθεια, γιατί δε λέμε πράγματα που στην ουσία δεν υφίστανται, λέμε πράγματα που υποτίθεται δε μας πειράζουν αλλά την ώρα εκείνη τα χτυπάμε στον άλλον σαν να θέλουμε να του θυμίσουμε όλα τα κακά, τα στραβά και τ’ ανάποδά του.
Να το εξηγήσω καλύτερα μ’ ένα παράδειγμα.
Ο Γιώργος είναι ηλεκτρολόγος κι η Άννα δικηγόρος. Η Άννα ορκίζεται πως δεν την απασχολεί καθόλου που τα επαγγέλματά τους είναι τόσο ανόμοια και που η μόρφωση του ενός δε συνάδει με του άλλου.
Όταν θα καβγαδίσουν όμως γερά η Άννα θα ξεστομίσει κάτι του τύπου «που να ξέρεις εσύ από τρόπους; Πού να τους μάθεις;» ή «Καλά μου λέγανε να μη μπλέξω μαζί σου που ούτε το καλημέρα δε γράφεις σωστά.»
Το συμπέρασμα; Η Άννα έχει πολύ καλά κρυμμένα μέσα της αυτά που είπε και κατά βάθος την πειράζουν και την απασχολούν αλλιώς θα έλεγε κάτι άλλο, που καμία σχέση δε θα είχε με τη διαφορά τους αυτή.
Σε οποιαδήποτε άλλη σχέση μπορεί όντως να υπερβάλλουμε κατά την διάρκεια του θυμού και να λέμε πράγματα που όντως δεν εννοούμε, χωρίς αυτό να ‘ναι κανόνας. Ασφαλώς κι εκεί κρύβονται αλήθειες πίσω από θυμωμένα λόγια.
Σε μια ερωτική σχέση όμως αυτό είναι κανόνας.
Πάνω στην ένταση, στο θυμό, στον καβγά ξεστομίζονται οι μεγαλύτερες αλήθειες και τις περισσότερες φορές επίτηδες γιατί όσο πιο μεγάλη η κακία, τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση.
Την ώρα εκείνη, τον άνθρωπο που μέχρι πριν ένα λεπτό λάτρευες, θέλεις να τον πονέσεις, να τον μειώσεις, να τον ταπεινώσεις με ατάκες που ξέρεις πολύ καλά ότι θα τον θίξουν.
Ο έρωτας και το μίσος είναι παράλληλα αισθήματα. Ό,τι είσαι ικανός να ερωτευτείς, μπορείς να το μισήσεις μέχρι θανάτου.
Κι ό,τι μισούμε, θέλουμε να το βλέπουμε να πονάει, να πέφτει στα μάτια μας, να το εξευτελίζουμε με λόγια που ξέρουμε τι αποτέλεσμα θα έχουν.
Είναι από την άλλη και θέμα υπεροχής. «Νικάει» όποιος πει την πιο βαριά ατάκα, που όσο υπερβολική κι αν είναι η αλήθεια που κρύβει, είναι με στόχο να πονέσει.
Ο άνθρωπός μας είναι εκεί για να μας ηρεμεί. Όταν συμβεί όμως το αντίθετο είναι σαν να μας κοροϊδεύει, και το πιο λογικό τη στιγμή εκείνη είναι να θέλουμε το αίμα μας πίσω.
Στις ερωτικές σχέσεις, όλα τα όρια είναι λεπτά και ρευστά. Τα αισθήματα είναι τόσο έντονα, που δε δεχόμαστε τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που δίνουμε, κι όταν δεν το παίρνουμε, θυμώνουμε· κι όταν θυμώσουμε, λέμε λόγια που έχουμε καλά φυλαγμένα.
Δεν τολμούμε να πούμε αυτά που μας ενοχλούν από φόβο μη χάσουμε τον άλλο, αλλά όταν ξεσπάει η τρικυμία, δε λογαριάζουμε τίποτα και σχεδόν αυθόρμητα ξεπηδούν οι λέξεις απ’ το στόμα μας με οποιοδήποτε κόστος.
Σε κάποιες περιπτώσεις είναι και θέμα άμυνας.
«Θα σε πονέσω πριν προλάβεις να το κάνεις εσύ.»
Αν σκεφτούμε τις φορές που θυμώσαμε πολύ με το σύντροφό μας και δεν κάναμε υπομονή για να μη μιλήσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι όταν μιλήσαμε κι ό,τι κι αν είπαμε, ήταν αληθινό. Υπερβολικό αλλά αληθινό.
Λόγια που η κατάσταση του έρωτα τα θάβει καλά, αλλά ο θυμός τα ξεσκεπάζει ακόμη καλύτερα.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
