Το να είναι κάποιος ισχυρογνώμονας μπορεί να είναι καλό χαρακτηριστικό, μπορεί όμως να είναι και πολύ κακό χαρακτηριστικό. Όταν κάποιος είναι ικανός να επιμένει στις απόψεις του έχοντας δυνατά και πειστικά επιχειρήματα, αυτό τον κάνει έναν πολύ δυνατό «αντίπαλο». Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το χάρισμα να πείθουν το συνομιλητή τους, αφού όσα λένε, φαίνεται ότι τα πιστεύουν πρώτα οι ίδιοι. Οι περιπτώσεις αυτές αποτελούν τη θετική πλευρά όσων είναι ισχυρογνώμονες.
Η αντίθετη περίπτωση είναι όσοι επιμένουν στην άποψή τους χωρίς να έχουν επιχειρήματα, χωρίς πειθώ και με πιο συχνή απάντηση το «γιατί έτσι» ή το «γιατί το λέω εγώ». Δεν μπορούν να κάνουν συζήτηση, δεν είναι ικανοί για διάλογο. Η δική τους γνώμη, άποψη, στάση είναι η καλύτερη όλων και φυσικά, δε δέχονται την παραμικρή αντίρρηση.
«Μα, βρε καλό μου, αν πηγαίνεις στη δουλειά από τον άλλο δρόμο θα γλιτώνεις χρόνο.»
«Όχι, εμένα αυτός με βολεύει.»
«Γιατί δε δοκιμάζεις να φέρεις κι άλλα προϊόντα ή να κάνεις μια ανακαίνιση για να δώσεις νέα ώθηση στο μαγαζί;»
«Δε γουστάρω. Όποιος θέλει να έρχεται, θα έρχεται.»
«Την αδίκησες πάντως, να το ξέρεις. Δεν ήταν τρόπος αυτός που της φέρθηκες.»
«Δεν την αδίκησα καθόλου. Της φέρθηκα όπως της άξιζε.»
Αυτά είναι μερικά μικρά παραδείγματα από συζητήσεις που μπορεί να γίνουν με ανθρώπους που είναι αυτό που λέμε, ξεροκέφαλοι. Ας μη γελιόμαστε. Είναι ξεροκεφαλιά το να μη δέχεσαι μια άλλη γνώμη, να μην έχεις διάθεση να ακούσεις καμία άλλη συμβουλή, να μένεις στις απόψεις σου από πείσμα και πολλές φορές κι από εγωισμό.
Το να είναι κάποιος αδιάλλακτος, δεν μπορεί να τον πάει μπροστά, δεν μπορεί να τον βελτιώσει ως άνθρωπο. Μέσα από τον υγιή διάλογο στις περισσότερες περιπτώσεις έρχονται λύσεις, ανοίγονται νέοι τρόποι σκέψης, αλλάζει η οπτική γωνία, ηρεμεί το πνεύμα, φαίνεται φως από ‘κει που πριν υπήρχε μόνο σκοτάδι.
Ασφαλώς και είναι όπως ανέφερα, πολύ θετικό να μπορεί κανείς να έχει ισχυρά επιχειρήματα και πειθώ, αρκεί αυτά να έχουν και μια λογική βάση, να δίνουν λύσεις κι όχι να προσθέτουν προβλήματα. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο του παραλογισμού όσων επιμένουν στις δικές τους και μόνο απόψεις.
Όταν κάτι είναι πασιφανές πως είναι πράσινο, δεν μπορεί κανείς να επιμένει πως είναι μπλε. Όταν οι συμβουλές όλων τείνουν προς μια κατεύθυνση, δεν μπορεί να έχουν άδικο. Παρ’ όλα αυτά, ένας ξεροκέφαλος άνθρωπος μπορεί το πράσινο να το βλέπει μπλε, να παρακάμπτει τις συμβουλές όλων και να κάνει του κεφαλιού του.
Αν θέλουμε να εξελιχθούμε, πρέπει κι επιβάλλεται να έχουμε ανοιχτό μυαλό που να μπορεί να δέχεται πληροφορίες. Είναι στο χέρι και στην κρίση του καθένα πώς θα τις φιλτράρει και ποια απόφαση θα λάβει τελικά. Κανείς δεν είναι αναγκασμένος να συμφωνεί με όλους κι όλα και να μην έχει προσωπική άποψη. Την άποψή του αυτή, όμως, θα πρέπει να είναι σε θέση να την υπερασπίζεται με στοιχεία κι όχι με απαντήσεις τύπου «αφού το λέω εγώ, έτσι είναι». Αυτή η δικαιολογία καλύπτει μόνο τις μανάδες.
Η ισχυρογνωμοσύνη πάει πακετάκι με τον εγωισμό κι αυτό είναι πρόβλημα, γιατί τα λάθη έρχονται απανωτά. Όχι πάντα, αλλά πολλές φορές. Αν όλοι οι ισχυρογνώμονες ανέτρεχαν σε περασμένες κουβέντες, προβλήματα, ζητήματα θα έβλεπαν ότι τελικά έπρεπε να είχαν ακούσει και μια δεύτερη γνώμη.
Και το χειρότερο όλων είναι πως σε πάρα πολλές περιπτώσεις, η γνώμη δεν αλλάζει εξαιτίας της ντροπής και του φόβου μην πουν τον ισχυρογνώμονα διαλλακτικό. «Κοίτα μέχρι και μουστάκι τον έβαλε να ξυρίσει. Ποιον; Αυτόν που μέχρι χθες δεν του άλλαζε κανείς γνώμη» ή «Δες την. Μέχρι πριν χτυπιόταν πως κανείς γιατρός δεν μπορεί να φτάσει τον δικό της και τώρα πάει αλλού.»
Δεν είναι αμαρτία ν’ ακούς κι άλλες απόψεις, ούτε αλλοιώνεται ο χαρακτήρας σου αν συμβεί αυτό. Είναι ο πιο υγιής τρόπος συμπεριφοράς. Ακούω, συζητώ, φιλτράρω κι αποφασίζω. Είναι τόσο απλό.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Φωτιάδου: Ελίνα Ανδρεάδου
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
