Πριν από έξι ή εφτά χρόνια, ψάχνοντας για δουλειά στη Θεσσαλονίκη, βρήκα μια αγγελία που ζητούσε γραμματέα σε γραφείο συνοικεσίων.
Πήρα τηλέφωνό κι έκλεισα ραντεβού για συνέντευξη. Πήγα την επόμενη μέρα το πρωί, ανέβηκα στον τρίτο όροφο, βρήκα την πόρτα, είδα την επιγραφή απ’ έξω, την κοιτούσα για κανένα δίλεπτο, έκανα στροφή κι έφυγα.
Δεν ειδοποίησα καν ότι δε θα πάω. Τόσες πολλές σκέψεις πέρασαν απ’ το μυαλό μου που δεν μπορούσα να τις βάλω σε τάξη.
Η χειρότερη όλων ήταν πως ένιωθα ότι αν περνούσα εκείνη την κλασσική καφέ πόρτα με την χρυσή επιγραφή θα ήταν σα να πηγαίνω, όχι για συνέντευξη για δουλειά, αλλά για να βρω άντρα ευκατάστατο με σκοπό το γάμο.
Ακόμη δεν μπορώ να κατανοήσω το φόβο εκείνο.
Τα πρακτορεία γνωριμιών ή τα γραφεία συνοικεσίων είναι αρμόδια για την αναζήτηση συντρόφου σε άτομα που είναι άτυχα στην προσωπική τους ζωή, όπως λένε και στις διαφημίσεις τους.
Πριν από κάποια χρόνια έκαναν, αυτό που λέμε, «χρυσές δουλειές». Τώρα έχουν αντικατασταθεί εν μέρει με σύγχρονους τρόπους γνωριμιών που υπάρχουν στο διαδίκτυο.
Τα επισκέπτονται άνδρες και γυναίκες διαφόρων ηλικιών, επαγγελμάτων, κοινωνικής θέσης, μόρφωσης. Είναι εξάλλου γνωστό πως η ανάγκη για συντροφικότητα δε λογαριάζει επίπεδα, τάξεις, ηλικίες και χρώματα.
Οι λόγοι που οδηγούν κάποιον σε πρακτορείο γνωριμιών είναι πολλοί.
Άνθρωποι μεγάλων ηλικιών που αναζητούν σύντροφο, παρέα για το υπόλοιπο της ζωής, μοναχικοί άνθρωποι που δεν έχουν το θάρρος να αναζητήσουν με άλλο τρόπο σύντροφο, άτομα που απέτυχαν στις προηγούμενες σχέσεις τους κι απογοητεύτηκαν ή που λόγο κάποιων εξωτερικών ελαττωμάτων δεν μπορούν να βρουν σύντροφο.
Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που οδηγούν κάποιους στην πόρτα του γραφείου.
Όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα αυτού του τρόπου γνωριμίας, τα ίδια τα γραφεία θεωρούν πως είναι αδιαμφισβήτητη καθώς φέρνουν κοντά ανθρώπους που έχουν πολλά κοινά και συνεπώς η αποτυχία είναι μηδαμινή.
Προσφέρουν άραγε ουσιαστική βοήθειά;
Σε κάποιες περιπτώσεις νομίζω πως ναι. Σίγουρα κι αδιαπραγμάτευτα. Είναι μερικοί άνθρωποι εκεί έξω που μόνο με τη βοήθειά ενός τέτοιου γραφείου θα μπορούσαν να βρουν κάποιον άνθρωπο ως σύντροφο ή σύζυγο.
Άνθρωποι μοναχικοί, κλειστοί, ντροπαλοί, χωρίς κοινωνικό κύκλο, με κάποια δυσμορφία που στέκεται εμπόδιο στην προσωπική τους ζωή.
Από την άλλη, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να περάσει την πόρτα ενός γραφείου γνωριμιών κανείς. Σας είπα και παραπάνω. Για δουλειά πήγα κι εξαφανίστηκα.
Γιατί πολύ απλά είναι και θέμα ταμπού. Ακόμη και τώρα που έχουμε 2015. Πέρα από ταμπού, όμως, θεωρώ πως είναι και κάπως παλαιικό μέσο.
Στο άκουσμα και μόνο της φράσης «γραφείο συνοικεσίων» έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η ασπρόμαυρη ταινία με το Λάμπρο Κωνσταντάρα που ήταν ιδιοκτήτης ενός τέτοιου, με όλα τα παρελκόμενα.
Επίσης, δεν είναι κάπως ψυχρό το ν’ απευθυνθείς σ’ ένα πρακτορείο για να σου βρει σύντροφο; Δεν είναι σα να πηγαίνεις σε μεσίτη για να σου βρει σπίτι;
Αναφέρεις τα χαρακτηριστικά σου, τις δυνατότητες σου, κάνεις την προσφορά σου και περιμένεις το «υποκείμενο» που θα ανταποκριθεί σ’ αυτές.
Εγώ έτσι το βλέπω κι ίσως είμαι λάθος, αλλά δεν μπορώ να το δω αλλιώς. Μου προκαλεί κάτι σα φόβο. Σα να γίνεται αγοραπωλησία μιας από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου, η συντροφικότητα.
Δε θεωρώ κακό τη γνωριμία μέσω κοινών γνωστών ή ιντερνετικών εφαρμογών στα πλαίσια του λογικού πάντα.
Νομίζω, όμως, πως το να γνωρίζεις έναν άνθρωπο μέσα από ένα πρακτορείο γνωριμιών είναι ο τελευταίος τρόπος για να έρθεις σ’ επαφή με κάποιον. Αφού έχουν εξαντληθεί κάθε πιθανοί προηγούμενοι.
Ίσως είμαι εγώ η υπερβολική, δεν ξέρω. Απλά το να εμπορευματοποιούνται ακόμη κι οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι τρομακτικό.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
