Έχετε ακούσει τη φράση που λέει αν θες κάτι να το κάνεις καλά, κάνε το μόνο σου; Σίγουρα την έχετε, οπότε θα μπω για πρώτη φορά αμέσως στο θέμα.
Ε δεν υπάρχει φράση νομίζω, που να μην την υποστηρίζω περισσότερο. Γιατί ρε φίλε, κανείς μα κανείς ώρες-ώρες δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί αυτό που εσύ έχεις πιάσει στο λεπτό. Δεν μπορεί να κάνει αυτό που έχεις εσύ στο μυαλό σου.
Εντάξει, και πρακτικά να το δούμε, λογικό δεν είναι; Πώς να μπει κάποιος στο μυαλό σου για να κάνει αυτό που θες, όπως το θες στο χρόνο που θες και με τον τρόπο που θες; Δύσκολο, σπάνιο. Δε λέω, υπάρχουν κι οι ομοιοπαθητικοί τύποι ανθρώπων, οι οποίοι κάπου υπάρχουν κι αυτοί και κάποιες φορές μπορεί να τους συναντήσουμε, αλλά μην το παρακάνουμε. Δεν είναι και τσίχλες να πάμε μέχρι το περίπτερο και να τους βρούμε.
Πόσες φορές έχει τύχει να θες να φτιάξεις κάτι και να μην μπορείς για το χ, ψ λόγο να το κάνεις είτε γιατί είσαι εκτός είτε γιατί έχεις σπασμένα πλευρά; -Αν θέλεις κάτι τύπου πιο πρακτικό δηλαδή.- Οτιδήποτε εν ολίγοις και χρειάζεται να το επαναλάβεις τουλάχιστον δέκα φορές. Δέκα φορές απ’ τη ζωή σου, χαμένος χρόνος απ’ το πρόγραμμά σου, για να εξηγήσεις κάποια τόσα δα πραγματάκια.
Οκ, να δεχτούμε πως κάποιοια πράγματα για μας είναι λίγο πιο εύκολα είτε γιατί ασχολούμαστε μ’ αυτά, είτε γιατί είναι η δουλειά μας, είτε γιατί πιάνει το χέρι μας κι είναι φυσικό κάποιον άλλο να τον δυσκολεύει.
Δεν κατάλαβα ποτέ όμως, όταν εσύ γίνεσαι ένα όρθιο και ζωντανό manual για κάποιον άλλο, δηλαδή εξηγείς κάποια πράγματα με εξευτελιστικά εύκολο τρόπο, πώς εξακολουθεί να σε κοιτάζει μ’ αυτό το απερίγραπτα εκνευριστικό, βοδίσιο βλέμμα, λες και μόλις εξήγησες το θεώρημα της σχετικότητας! Γιατί στην τελική, δε ζητάμε από κάποιον να μας βοηθήσει στον τομέα της πυρηνικής φυσικής, όπου απαιτείται ένα προβλεπόμενο επίπεδο, αλλά σε κάτι αρκετά μα αρκετά πιο βατό.
Έστω λοιπόν, κι αν καταφέρουμε να συνεννοηθούμε, έστω κι αν ο άνθρωπος αυτός που ναι μεν έχει την καλή διάθεση να μας βοηθήσει και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό γιατί έχουμε κι ένα επίπεδο, αυτό που κατάφερε να κάνει δε, δεν είναι αυτό ακριβώς που ζητήσαμε. Κι αν είναι, δεν έχει το ανάλογο αποτέλεσμα. Αυτό το τέλειο κατ’ εμάς, αποτέλεσμα. Πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι δε θα δουλεύει, όπως πρέπει να δουλέψει, ή δε θα έχει μαγειρευτεί καλά, αν μιλήσουμε και για το αγαπημένο μου-όλων μας χόμπι -I guess-.
Άρα, πόσες κι άλλες πόσες δεν ήταν οι φορές που στο τέλος καταλήξαμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας; Έτσι για να γλιτώσουμε και χρόνο, γιατί χαμένος θα ήταν ο χρόνος κι ο δικός μας και του καλοθελητή φίλου μας. Και δεν είμαστε σε εποχές, για να έχουμε χαμένο χρόνο. Αν το δούμε πιο ρεαλιστικά, μια ζωή την έχουμε βρε αδερφέ, σε νεύρα κι εξηγήσεις ωρών θα τη φάμε; Γιατί εννοείται πως θα καταλήξεις να έχεις νεύρα μετά από τέτοιο σεμινάριο, όπου στο τέλος η ταινία «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», θα φαντάζει σαν όνειρο, σαν αφίσα που είσαι έτοιμος να κορνιζάρεις πάνω απ’ το κρεβάτι σου.
Όχι δεν είμαι υπέρ της βίας, το έχω ξαναπεί. Δε σημαίνει όμως πως δεν έχω φτάσει στο επίπεδο του να θέλω να δείρω κάποιον, γιατί δεν καταλαβαίνει αυτό που του λέω, μετά από πολλές, πολλές επαναλήψεις. Και το χειρότερο είναι ότι σε κάποιο σημείο σκέφτεσαι κι εσύ ο ίδιος, αν είναι τόσο δύσκολο αυτό που ζητάς ή μήπως το παρακάνεις με τα νεύρα σου.
Αναλαμβάνεις δράση εσύ και τότε ο συννεφιασμένος ουρανός, κάνει πέρα και βγαίνει και πάλι ο γαλάζιος φωτεινός ουρανός. Ή σκοτεινιάζει ακόμη πιο πολύ και ξεκινάνε τα καντήλια, γιατί τελικά συνειδητοποίησες πως όχι, δεν ήταν τόσο δύσκολο αυτό που ζητούσες, δε χρειαζόταν ειδικές γνώσεις και δε γίνεται να είσαι ο μόνος που το κάνει τόσο καλά. Ή μήπως γίνεται;
Αλλά ας μην ψωνιστούμε τόσο, ας κατέβουμε απ’ το καλάμι κι ας υποθέσουμε πως όλοι μπορούμε να καταφέρουμε κάποια απλά πράγματα. Το συμπέρασμα πραγματικά είναι αυτό που είπα και στην αρχή. Αυτή η φράση που νομίζω, θα πρέπει να την κάνουμε τατού όλοι μας. Παρατραβηγμένο; Ίσως και να ‘ναι. Όταν όμως τα νεύρα σου ξεπερνάνε κάποιο όριο, δε φαίνεται και τόσο παρατραβηγμένο.
Κάντο λοιπόν μόνος. Μην περιμένεις, τουλάχιστον όχι πάντα, όλα τα πράγματα να τα κάνουν άλλοι αντί για σένα, για να κερδίσεις λίγο χρόνο στη ζωή σου. Γιατί δε θα κερδίσεις. Θα καταλήξεις στο αντίθετο αποτέλεσμα κι αυτό μόνο τη χαλάρωση που επιθυμείς, δε θα επιφέρει.
Το ζήτημα δεν είναι απλώς να γίνει κάτι, αλλά να γίνει και καλά. Τι αξία έχει σε κάθε άλλη περίπτωση; Μην το κάνεις καθόλου. Καλύτερα καθόλου παρά κάτι μέτριο. Τελειομανία νομίζω λέγεται αυτό και δεν πάσχουν πολλοί απ’ αυτήν την αρρώστια. Γιατί αρρώστια είναι σίγουρα.
Ωστόσο, στο συγκεκριμένο ζήτημα πιστεύω πως όλοι μια τελειομανία είτε την κρύβουμε μέσα μας είτε κοτσάρουμε μια φωτεινή επιγραφή και την κολλάμε στη μούρη μας.
Πρόλογος και κατακλείδα: Όταν κάτι θες να το κάνεις καλά, κάνε το μόνος σου!
Επιμέλεια κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
