Καλοκαιριάζει και νομίζω η διαθεσή μας αρχίζει να ανθίζει. Αναζωογονείται, εθίζεται στον ήλιο και την αλμύρα, ερωτεύεται τα λουλούδια και το δροσερό αέρα.
Ερωτεύεται, σωστό ρήμα, για να εκφράσει το συναίσθημα που σου δημιουργεί το καλοκαίρι. Όλοι για έναν έρωτα δε ζούμε; Μικροί και μεγάλοι. Ο έρωτας ως γνωστόν δεν έχει ηλικία, έχει; Αυτόν περιμένουμε.
Για άλλους είναι εύκολος ο έρωτας, η σχέση που θα πραγματοποιήσουν. Τα μάτια έρχονται σ’ επάφη, οι ψυχές ενώνονται, και η ένωση των κορμιών τους αναπόφευκτη. Για άλλους πάλι λίγο πιο δύσκολος. Δύσκολη η ένωση, γιατί τα μάτια ντρέπονται να πουν όλα όσα θέλουν. Και η ντροπή πολλές φορές, βγάζει όλα όσα δε θα έπρεπε.
Φοβόμαστε να ανοίξουμε την καρδιά μας, να μιλήσουμε για τα αισθήματα μας στον άλλο, κι αντί να του δώσουμε την καλύτερη εκδοχή μας, του δίνουμε το χειρότερο εαυτό μας. Ίσως όχι το χειρότερο, αλλά σίγουρα έναν εαυτό που σε κάθε άλλη περίπτωση δε θα θέλαμε να φανερώσουμε.
Αιώνες και αιώνες αυτή η συμπεριφορά των ανθρώπων. Αλλά ας μην το πάω τόσο μακρυά, δεν έχουμε και τόσα στοιχεία να τεκμηριώνουν αυτή την αφελή πάθηση των ανθρώπων. Αναμφίβολα δηλαδή πρόκειται για πάθηση, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται.
Από το νηπιαγωγείο όμως, όλοι έχουμε τέτοια δείγματα. Αυτές τις τσιμπιές και κλωτσιές που δίναμε, ή αντίστοιχα μας έδιναν αυτοί που τους αρέσαμε, θυμάστε; Αν δε θυμάστε, ρωτήστε τους γονείς σας. Όλο και κάποια ιστορία θα έχουν να διηγηθούν. Για σας και κάποιον Κωστάκη, ή Μαιρούλα, που σας τσίμπαγε συνέχεια, σας λέρωνε με τις νερομπογιές, σας κορόιδευε και άλλα αμέτρητα χαζά, που σαν παιδάκι σας έκανε να κλαίτε και να απορείτε μ’ αυτή τη συμπεριφορά. Γιατί απορίας άξιο ήταν φυσικά, όταν γύρναγαν οι γονείς σας και σας έλεγαν ότι αρέσετε σ’ αυτό το παιδάκι και δεν ξέρει άλλο τρόπο να το δείξει.
Αυτό το δεν ξέρει κάποιον τρόπο να το δείξει, εμένα προσωπικά με κυνηγάει μέχρι και σήμερα. Πώς γίνεται ο μόνος τρόπος για να δείξεις πόσο καίγεσαι και λιώνεις για κάποιον, να είναι αυτή η κόντρα;
Κάποια ορμόνη πρέπει να εκκρίνεται και να δημιουργείται αυτή η κατάσταση. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε στην τελική, η κόντρα είναι και κάπως διεγερτική. Ίσως και πολύ δηλαδή. Μην πω και εθιστική. Αναζωπυρώνει, αναζωογονεί, και δίνει το έναυσμα για ένα πάθος κρυφό, που αν επιτέλους φανερώθει είναι ικανό να κάψει τα πάντα γύρω του. Ένας μικρός Βεζούβιος ας πούμε.
Γιατί ναι, η κόντρα δημιουργεί το πάθος, δημιουργεί τον έρωτα. Γιατί πάθος και έρωτας, είναι δύο λέξεις συνυφασμένες στο ίδιο ρούχο. Πλεγμένες στις ίδιες κλωστές, με το πιο γερό κουβάρι να τις ακολουθεί.
Όταν ερωτευόμαστε κάποιον, πασχίζουμε να του τη βγούμε, που λέμε κοινώς, να του μπούμε στο μάτι, να κάνουμε γνωστή τη παρουσία μας με τις έξυπνες αυτές ατάκες που θα του πούμε σε κάθε φράση του. Αυτός ο αντίλογος στο λόγο του, αυτή η δράση αντίδραση που έλεγε και ο Νεύτωνας. Για χημεία μεταξύ των ατόμων λέμε, αλλά ας μην ξεχνάμε και τη φυσική.
Σε κάθε πρόταση που κοντράρει τον άλλο, και μία σπίθα ξεπετάγεται από το βλέμμα. Ένα σε θέλω, μένει μετέωρο να ανεμίζει, έρχεται σ’ επαφή με το δε μπορώ χωρίς εσένα. Όλα αυτά τα παιδιάστικα που κάνουμε για να μη δείξουμε τι πραγματικά νιώθουμε. Να ξετυλίξουμε επιτέλους αυτό το ηλίθιο κουβάρι.
Αν γουστάρεις κάποιον τράβα και πες του το στα ίσα. Ναι, η κόντρα δημιουργεί τον έρωτα, δεν τον συντηρεί όμως.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Κατερίνα Κέχαγια.
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
