Από παιδιά μας ρωτάνε συνεχώς τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Αστροναύτης και τραγουδιστής είναι ίσως τα πιο κλισέ, τα πιο συνηθισμένα. Λογικό βέβαια, αν σκεφτούμε, ότι ένα παιδικό μυαλό δεν μπορεί να σκεφτεί πιο περίπλοκα, πιο ανοιχτά, για να μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε τόσα επαγγέλματα που κυκλοφορούν.
Στα 18 μας χρόνια, καλούμαστε να διαλέξουμε με τι θα ασχοληθούμε όλη μας τη ζωή. Πρέπει να επιλέξουμε μία σχολή που να μας αρέσει, έτσι ώστε λίγα χρόνια μετά να μπορούμε να ασκήσουμε αυτό το επάγγελμα.
Επιλέγουμε λοιπόν τη σχολή μας έχοντας κάποια όνειρα, κάποιες φιλοδοξίες. Είτε ήταν πραγματικά δική μας επιλογή η συγκεκριμένη σχολή, είτε επηρεαστήκαμε από τους γονείς μας, ή και φίλους. Το ζήτημα είναι ότι όταν μπαίνεις στη σχολή σου πρέπει και να την τελειώσεις. Έτσι λένε τουλάχιστον.
Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιείς πως η σχολή που είσαι δε σου αρέσει; Δεν αντιπροσωπεύει τελικά όλα αυτά που επιζητούσες από μικρός; Όταν η διαδικασία του να σηκώνεσαι το πρωί για να πηγαίνεις στη σχολή σου γίνεται αφόρητη;
Λένε πως βαριόμαστε τις σχολές μας γιατί δεν προσπαθούμε. Δεν προσπαθούμε να διαβάσουμε όσο χρειάζεται, δεν κάνουμε τις σωστές παρέες για να μας επηρεάσουν θετικά, γενικότερα δε δίνουμε το 100% μας.
Όταν όμως συμπληρώνουμε το μηχανογραφικό μας και σκεφτόμαστε τη σχολή που μας αρέσει, έχουμε εξιδανικεύσει κάποια πράγματα. Έχουμε άλλη εντύπωση για κάποια μαθήματα, για το σύστημα γενικότερα της σχολής που επιθυμούμε. Να και ένας σημαντικός λόγος που μας λένε, πριν επιλέξουμε τη σχολή που θέλουμε, να ψάξουμε τι μαθήματα έχει η σχολή που θα επιλέξουμε. Αν τα μαθήματα μας αρέσουν, τότε το πανεπιστήμιο θα κυλήσει ευχάριστα.
Ακόμη όμως κι αν αυτό το έχουμε ήδη κάνει, δεν είναι λίγες οι φορές που και πάλι, κάτι δε μας αρέσει. Και όταν λέμε κάτι, δεν εννοούμε ένα συγκεκριμένο μάθημα ή ο τάδε καθηγητής. Αυτό είναι δεδομένο πως σε κάθε σχολή θα συμβεί, και δεν είναι λόγος για να μη γουστάρουμε τη σχολή μας.
Το καταλαβαίνεις στον αέρα πως δεν είναι αυτό που σε εμπνέει. Όταν ακούς τους γύρω σου να μιλάνε με έπαρση για μία εργασία, όταν σχολιάζουν κάποιο μάθημα που τους άρεσε και μπορούν να συζητούν γι’ αυτό με τις ώρες, ενώ εσύ θες να κόψεις τις φλέβες σου.
Το καταλαβαίνεις όταν είσαι με την παρέα σου και οι φίλοι σου μιλούν για τη σχολή τους, για τα μαθήματα που παρακολουθούν, για τις προοπτικές που θα έχουν στον εργασιακό χώρο. Δε συμβαίνει φυσικά αυτό γιατί είσαι πολύ καλός ακροατής, αλλά γιατί μέσα από τα λεγόμενά τους ψάχνεις κι εσύ αυτό που θα σε εμπνεύσει πραγματικά. Αυτό που θα σε παρακινεί να σηκωθείς το πρωί να πας στη ριμαδοσχολή σου, χωρίς να γκρινιάζεις συνέχεια.
Πολλά είναι τα μαθήματα που μας αρέσουν και θα θέλαμε να παρακολουθήσουμε, οφείλουμε όμως να διαχωρίζουμε αυτά τα μαθήματα που θα θέλαμε πραγματικά να διαβάσουμε γιατί επιθυμούμε να εργαστούμε στο συγκεκριμένο αντικείμενο και αυτά τα μαθήματα που απλά απασχολούν το ενδιαφέρον μας ευχάριστα.
Μπλέκουμε πολλές φορές αυτά τα δύο, χωρίς να καταλαβαίνουμε τη διαφορά και κάθε φορά νομίζουμε πως η σχολή που επιθυμούμε ταυτίζεται με το τάδε μάθημα. Ένα λάθος που ίσως το κάναμε κι όταν πρωτοεπιλέξαμε τη σχολή μας.
Άλλες πάλι είναι οι φορές που λέμε ότι με το που πάρουμε το πτυχίο μας θα κυνηγήσουμε κάτι διαφορετικό. Γιατί καλώς κακώς στις μέρες μας, ένα πτυχίο είναι χρήσιμο κι εφόσον μπήκαμε σε μία σχολή, ας την τελειώσουμε, για να πάρουμε αυτό το γαμημένο χαρτί.
Συνήθως, όταν συνειδητοποιείς πως δε σου αρέσει η σχολή σου είναι πλέον αργά. Έχεις ήδη μπει σε αυτή, και ίσως έχουν ήδη περάσει κάνα δύο χρόνια. Το καταλαβαίνεις μέσα από όλες αυτές τις παραπάνω σκέψεις που τριβελίζουν συνεχώς το μυαλό σου. Τις σκέψεις που δε σε αφήνουν να κοιμηθείς το βράδυ. Γιατί μπορεί να λένε πως σαν φοιτητής κάνεις ζωάρα και ειδικότερα αν δεν πολυσυχνάζεις στη σχολή σου, το θεωρούν δεδομένο αυτό, αλλά επειδή μπορεί να μην επιλέγεις να δείξεις αυτές σου τις αμφιβολίες, δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν.
Και κάπως έτσι τελικά μπορεί να κυλήσουν τα 4-5 χρόνια που χρειάζεται για να πάρεις το πτυχίο σου, και οι σκέψεις και οι αμφιβολίες να μην έχουν φύγει. Τι κάνεις όμως γι’ αυτό;
Είναι μεγάλη απόφαση να παρατήσεις τη σχολή σου στα μισά, ή να ξεκινήσεις κάτι καινούριο, εφόσον τελείωσες ήδη μία φορά το πανεπιστήμιο. Είναι όμως μια επιλογή που μπορεί να σε ανταμείψει σε 20 χρόνια. Να σε ανταμείψει με το να ξυπνάς το πρωί ευδιάθετος για να πας στη δουλειά σου, με όρεξη να δώσεις πάνω στο αντικείμενό σου. Με λαχτάρα να μάθεις κάτι καινούριο, να ερευνήσεις. Κι όταν πλέον θα είσαι με τους συναδέλφους, θα συζητάς με χαρά για το επάγγελμά σου. Χωρίς να κάθεσαι αγαλματάκι ακούνητο, αμίλητο, περιμένοντας υπομονετικά να περάσει η ώρα και ν’ αλλάξατε θέμα.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
