Για τον καθένα μας η οικογένεια είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Οι γονείς μας κατά κύριο λόγο, οι παππούδες και φυσικά τα αδέλφια για όσους έχουν. Σίγουρα για πολλούς, τα ξαδέλφια κι οι λοιποί ενός οικογενειακού δεσμού, μπορεί να είναι επίσης πολύ σημαντικοί, αλλά αυτό δεν ισχύει για τους περισσότερους.
Οι αγαπημένοι μας όμως, το άλλο οικογενειακό μας μισό, ο πρώτος πυρήνας της οικογένειας είναι γονείς κι αδέλφια. Κάθε φορά λοιπόν που ξεκινάς μια σχέση, δεν ξέρεις πώς να την παρουσιάσεις στα αδέλφια τους. Είναι πραγματικά αστείο, κάτι που φοβάσαι, να το λαχταράς ταυτόχρονα, για να δεις αν θα καταφέρετε όλοι μαζί να γίνετε μία παρέα. Γιατί η πρώτη στιγμή είναι τελικά αυτή που μετράει. Τουλάχιστον έτσι λένε οι περισσότεροι.
Αν γίνει καλή αρχή, μετά δε φοβάσαι τίποτα. Φεύγει το πρώτο τρακ, η μεγάλη αγωνία, χαλαρώνεις κι απολαμβάνεις. Βασικά, απόλαυση είναι να βλέπεις τον αγαπημένο σου να προσπαθεί να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό για να μπορέσει να παρουσιαστεί αξιοπρεπώς στα αδέλφια σου. Ενώ φυσικά παράλληλα εσύ πρέπει να κινείς τα νήματα, έτσι ώστε να κυλήσει ομαλά η συζήτηση.
Όταν η συζήτηση ξεκινήσει καλά, τότε ξεκινάει η λαχτάρα που λέγαμε. Αν επιτέλους θα μπορέσουν εκτός απ’ τη συμπάθεια να αναπτύξουν και μια όμορφη φιλία. Και πώς θα γίνει αυτό; Όταν η οικογένειά σου, αυτός ο πρώτος άνθρωπος που αποφάσισες να κάνεις την αρχή και να γνωρίσεις τον σύντροφό σου, αποφασίσει να σε κάνει ρόμπα ξεκούμπωτη.
Ξεκινάνε οι παιδικές ιστορίες, ίσως κι έτοιμες βρεφικές εικόνες στο κινητό που μπορούν να σε κάνουν να θες να κρυφτείς σ’ ένα λαγούμι μαζί με τον Μπάκς Μπάνι, όπου η μόνη σου αγωνία πλέον θα είναι να μοιραστείς αυτό το καταραμένο καρότο κι όχι αν θα σηκωθεί ο σύντροφός σου να φύγει τρέχοντας μετά απ’ όλα αυτά που έχει ακούσει.
Και κάπου εκεί, χαμένος στο δικό σου τραγικό κόσμο, στις σκέψεις που έχουν αρχίσει να σε τρελαίνουν, συνειδητοποιείς πως οι δύο αυτοί άνθρωποι έχουν αρχίσει όντως να γίνονται παρέα. Ίσως όχι φίλοι, αυτό θέλει χρόνο κι αφού η πρώτη συνάντηση εξελίχθηκε καλά, όλα είναι δυνατά.
Βρίσκεσαι και πάλι στις σκέψεις σου, στις τελευταίες μέρες πριν τη μεγάλη συνάντηση. Στις τελευταίες ώρες ίσως, αν είσαι άνθρωπος που αγχώνεται με το παραμικρό. Ο πανικός στο τι θα φορέσεις, τι θα φορέσουν όλοι, για να μην υπάρξουν «τραγικές φιγούρες», κυρίως από τη μεριά του αδερφού ή της αδερφής σου που ξέρεις τι είναι ικανοί να φορέσουν για να σε κάνουν για άλλη μια φορά ρεζίλι.
Η εκπαίδευση επιπέδου κολλεγίου Αγγλίας, για να μην πετάξεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, ασχέτως αν ξέρεις πως ό,τι κι αν έχεις πει, όλοι θα κάνουν το αντίθετο, έτσι από αντίδραση και μόνο. Γιατί προσπαθούν να σε καθησυχάσουν πως όλα θα πάνε καλά και δε χρειάζεται να γίνεσαι ο μέγας τραγικός της Αντιγόνης.
Ωστόσο αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής κι αντικειμενική, υπάρχουν κι αυτοί που δεν τους απασχολεί τόσο η μεγάλη αυτή συνάντηση. Εννοείται πως θέλουν να συμπαθήσει ο ένας τον άλλο, αλλά δε θα σκάσουν κι όλα. Αν αυτοί τα πάνε καλά και με τις δύο πλευρές, τι σημασία έχει τι γίνεται ανάμεσά τους;
Αν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός, που λέει κι η παροιμία. Όχι φυσικά πως η λαχτάρα αυτή δε θα υπερισχύσει κάποια στιγμή όλης αυτής της χαλαρότητας. Είναι όμως απόλυτα λογικό να θες οι αγαπημένοι σου άνθρωποι να τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους, να μπορείτε να βγαίνετε όλοι μαζί μέχρι πρωίας, σε όμορφα ξενύχτια, να αποκτήσετε στιγμές παρέας και να γελάτε μαζί.
Μήπως τελικά η λύση είναι οι παιδικές σου ντροπιαστικές σου φωτογραφίες; Το γέλιο ενώνει, έτσι δεν είναι;
Εγώ πάντως κάπου εκεί καταλήγω.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
