Οι άνθρωποι γεννηθήκαμε με πολλά χαρακτηριστικά. Άλλα καλά και άλλα άσχημα. Είτε αυτά είναι εξωτερικά, είτε χαρακτηρίζουν τον εσωτερικό μας κόσμο. Το θέμα είναι ότι αυτά ολοκληρώνουν τον χαρακτήρα μας, το εγώ μας. Δημιουργούν αυτό που παρουσιάζουμε προς τα έξω, αλλά και αυτό που πραγματικά είμαστε.
Πολλές είναι οι φορές που γνωρίζουμε κάποιον και λέμε πως δε μας αρέσει η παρέα του γιατί γκρινιάζει πολύ, φωνάζει πολύ ή γενικότερα είναι πολύ εκνευριστικός. Και για το λόγο αυτό, τον απομακρύνουμε από τη ζωή μας. Ξεχνάμε όμως, πως πολλές φορές είμαστε εμείς αυτοί που συμπεριφέρονται αναλόγως. Και τότε βρισκόμαστε εμείς στη θέση αυτού που τον απομακρύνουν από μία παρέα.
Τότε λοιπόν αλλάζουν τα πράγματα. Νιώθουμε αδικημένοι. Πιστεύουμε πως δε συμπεριφερθήκαμε τόσο άσχημα για να μας φερθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μήπως όμως τελικά καλά έκαναν; Εφόσον κι εμείς είμαστε αρκετές φορές αυτοί που το κάνουν. Ρόδα είναι και γυρίζει δε λένε;
Και πόσες άλλες φορές, δεν έχουμε απομακρύνει κάποιον από τη ζωή μας ή έστω κριτικάρει μέ άσχημο τρόπο, μόνο και μόνο γιατί έκανε κάποιο λάθος. Ακόμη κι αν αυτό το άτομο είναι ένα από τα πιο κοντινά μας, από τους γονείς μας, τους φίλους και τη σχέση μας, μέχρι κάποιον άγνωστο.
Θεωρούμε τόσο εύκολο το να κρίνουμε τον απέναντι χωρίς να σκεφτούμε, πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που μπορεί να μιλάνε άσχημα για μας, είτε αυτό γίνεται κατά πρόσωπο, είτε πίσω από την πλάτη μας. Φυσικά βέβαια όλοι προτιμούμε να γίνεται κατά πρόσωπο για να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, να απαντήσουμε, αλλά τι σημασία έχει; Το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που μετράει;
Το ηθικό δίδαγμα λοιπόν ποιο είναι, αν δηλαδή το χαρακτηρίσουμε δίδαγμα; Νομίζω είναι ξεκάθαρο πως όλοι μας θα πρέπει πρώτα να κοιτάζουμε τον εαυτό μας και μετά τους γύρω μας. Την καμπούρα μας λαϊκιστή.
Όταν λέμε να κοιτάμε τον εαυτό μας, δε σημαίνει πως θα σταματήσουμε έτσι απλά να κριτικάρουμε κάποιον που στην τελική μπορεί να έχουμε και δίκιο για το σχόλιό μας. Η κριτική όμως που θα ασκήσουμε, είναι πολύ σημαντικό να μην πληγώνει κάποιον και φυσικά να μην είναι αφοριστική. Να μη μετράμε δέντρα χάνοντας δάση. Να μη μεγεθύνουμε τις καταστάσεις, να μη βγάζουμε λάδι τον εαυτό μας, να μη γεμίζουμε αρνητική ενέργεια τη ζωή μας.
Δε μετράνε όλα τα λάθη ίδια στην ηθική ζυγαριά του καθενός από εμάς. Αν δηλαδή χρησιμοποιήσουμε τη νομική γλώσσα, έχουν διαφορετική βαρύτητα τα πλημμελήματα και διαφορετική τα κακουργήματα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας, με τον εαυτό μας σε θέση δικαστού, συνήγορου ή κατήγορου.
Μαθαίνουμε ακόμη κι από τα μειονέκτημά μας, ή τα μειονεκτήματα των γύρω μας. Όλη μας η ζωή ένα συνεχές σχολείο, όπου βιβλίο είναι ο κάθε άνθρωπος. Τον διαβάζουμε και κρατάμε αυτά που θέλουμε. Σε όλα τα βιβλία υπάρχει κάτι που να μας αρέσει και να μας κάνει, αυτό κρατάμε λοιπόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους.
Αγαπάμε τόσα βιβλία όσα κι ανθρώπους. Δεν είναι δεκάδες, είναι όμως αρκετά για να γεμίσουν τη βιβλιοθήκη μας, τη βιβλιοθήκη της ζωής μας. Γιατί καταλήγουμε να αγαπάμε τα μειονεκτήματα και τα λάθη των γύρω μας. Γιατί αν το δούμε κι εντελώς πρακτικά,αν δεν το κάνουμε θα μείνουμε πολύ απλά μόνοι μας. Και δεν είναι και πολλοί εκείνοι που όντως συμπαθούν τη μοναξιά.
Αν λοιπόν, δεν έχετε ήδη αγαπήσει τα μειονεκτήματα κάποιου, κάντε το. Κάντε το για να αγαπήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους τα δικά σας μειονεκτήματα. Φέρτε τους κοντά σας, μην κρίνετε χωρίς σκέψη, χωρίς υπομονή, χωρίς να ανοίξετε την καρδιά σας πρώτα. Κάντε μαζί λάθη, ακόμη και τα ίδια, και γελάστε με αυτά, μάθετε από αυτά. Δείτε κάτι σε κάποιον που δε σας άρεσε, και προσπαθήστε να ζήσετε με αυτό, ακόμη κι αν του κάνετε μια εποικοδομητική κριτική, όχι για να περνάτε εσείς καλύτερα δίπλα του, αλλά για τη δική του εξέλιξη.
Γεμίστε τη ζωή σας με βιβλία, γεμίστε τη δική σας βιβλιοθήκη. Σίγουρα κάποια στιγμή, όταν πλέον θα έχει μεγαλώσει, θα χαίρεστε να τη βλέπετε.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
