Φρένο και γκάζι είναι τα στοιχειώδη που πρέπει να ξέρει κάποιος όταν οδηγεί. Αν παρομοιώσουμε την οδήγηση με τη σχέση και πάλι αυτά είναι τα στοιχειώδη που πρέπει κάποιος να γνωρίζει. Να ξέρεις πότε να σταματάς και να καταλαβαίνεις πότε μπορείς να συνεχίσεις.
Το κακό με τους ανθρώπους είναι πως τραβάνε τις σχέσεις όσο δεν πάνε. Ένα τεντωμένο σκοινί, αν το τραβήξεις περισσότερο απ’ όσο αντέχει θα κοπεί. Δεν είναι νήμα να κοπεί με την πρώτη, αλλά και το σκοινί πόσο μπορεί να αντέξει; Μη συνεχίζεις να πιέζεις μια κατάσταση που μόνο σε αδιέξοδο μπορεί να βγάλει.
Είναι σχέσεις που όλα κυλάνε σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, χωρίς προβλήματα, χωρίς άγριες καταστάσεις και πάθη. Είναι όμως κι αυτές οι σχέσεις που ακόμη κι αν δε φαίνονται απ’ την αρχή, κάποια στιγμή θα δείξουν την αδυναμία τους. Ένα εύθραυστο σημείο χρειάζεται και το γυαλί ραγίζει. Δε είναι απαραίτητο να σπάσει, ένα απλό ράγισμα όμως διαλύει όλο τον καθρέφτη κι η ομορφιά του μπορεί να χαθεί.
Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως ήλπιζες, τότε άλλαξε ρότα. Άλλαξε αυτό που πιστεύεις πως κάνεις σωστά -γιατί προφανώς δεν είναι αυτό. Ή απλά στρίψε το τιμόνι κι άλλαξε κατεύθυνση. Βλέπεις πως αυτός ο δρόμος θα σε οδηγήσει στις ίδιες καταστάσεις.
Είναι τέτοια η ανωμαλία μας ώρες-ώρες που απλά θέλουμε να επιμένουμε σε ιστορίες χωρίς καλό τέλος. Πολλά μπορεί να φταίξουν, είναι η αλήθεια, αλλά στο τέλος τι είναι αυτό που μετράει; Αυτό που έφταιξε αρχικά ή αυτό που έφταιξε στο τέλος και μας πόνεσε περισσότερο;
Κάποιοι λένε πως η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται κι ο άνθρωπος απ’ την αρχή φαίνεται. Δε λέω πως αυτοί που διαλέγουμε είναι σκάρτοι πάντα, άδειοι και χωρίς συναισθήματα. Είναι όμως κι αυτό το κάτι που τελικά δεν το έχουμε κοινό. Ασυμφωνία χαρακτήρων, το λένε.
Αυτή η ασυμφωνία, όσο κι αν φαίνεται πολυτέλεια σε μια σχέση, είναι η βασικότερη όλων. Και γιατί λέω πολυτέλεια; Γιατί πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως αν υπάρχει καλή χημεία, όλα τα άλλα είναι περιττά. Όταν όμως θες να πεις και μια κουβέντα και κάθε φορά καταλήγετε να κοιτάτε το ταβάνι απ’ τη βαρεμάρα ή σε τσακωμό; Ε τότε καταλαβαίνεις πως δεν πάει άλλο.
Μπορεί να μην είναι αυτή η ασυμφωνία που μπορεί να διαλύσει μια σχέση, μπορεί να ‘ναι μια απιστία. Αμελητέα, λένε πολλοί. Μία ίσον καμία. Για άλλη μια φορά όμως δεν είναι έτσι. Καθόλου αμελητέα και μεγάλης βαρύτητας θα έλεγα. Γιατί άπαξ και γίνει κάτι μια φορά, η δεύτερη είναι θέμα χρόνου.
Πώς γίνεται σε μια τέτοια σχέση εσύ να κοιτάς άπραγος και να συνεχίζεις να μένεις; Αφού βλέπεις πως δεν πάει άλλο. Ρίξε τίτλους τέλους και χαιρέτα τη λάθος επιλογή σου. Να’ σαι σίγουρος πως θα έχεις πολλές άλλες μπροστά σου. Αρκεί να ανοίξεις την πόρτα.
Αρκεί να συνειδητοποιήσεις πως είναι καιρός για κάτι καινούριο και πως η πόρτα δε θα οδηγήσει στο κενό, αλλά σε μια νέα ενδεχομένως καλύτερη ζωή. Να τραβήξεις πια αυτό το σκοινί και να το σπάσεις πριν σπάσει μόνο του και σε ρίξει κάτω.
Κι άλλες φορές εμείς οι ίδιοι διαλύουμε τις σχέσεις κι ας έχουν τις καλύτερες προδιαγραφές κι ας αντέχει ακόμη αυτό το σκοινί. Πιέζουμε τον άλλο κι αδιαφορούμε για τις επιθυμίες του. Σπρώχνουμε στον γκρεμό με τα ίδια μας τα χέρια τη σχέση αυτή που με τόσο κόπο προσπαθήσαμε να κρατήσουμε σταθερή. Εξωθούμε τον σύντροφό μας στα άκρα και το αποτέλεσμα; Σίγουρα όχι αυτό που επιθυμούσαμε. Η σχέση ξεφτίζει, χαλάει μέρα με τη μέρα, σαν ένα παλιό βιβλίο που στο τέλος θα μπει σε ένα σκονισμένο ράφι.
Κι αναρωτιόμαστε στην τελική τι είναι αυτό που μας έφταιξε; Ή ποιος έφταιξε; Ενώ πολλές φορές ξέρουμε ότι εμείς οι ίδιοι φέραμε τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο. Όλα έχουν τα όριά τους κι οφείλουμε να καταλαβαίνουμε και να τα σεβόμαστε.
Το να μάθεις πότε να σταματάς είναι πιο σημαντικό απ’ το να μάθεις πότε να συνεχίζεις.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
