«Πριν ακόμη χωρίσει έχει ήδη βρει τον ώμο στον οποίο θα κλάψει» άκουσα τις προάλλες κάποιον να λέει. Τι εννοούσε με το «κλάψει» όμως; Δεν κατάλαβα και η απορία μου έμεινε άλυτη. Σίγουρα δεν το εννοούσε κυριολεκτικά, αδυνατώ να το πιστέψω δηλαδή. Γιατί κλαις όταν πονάς, όταν στεναχωριέσαι. Κλαις για να λυτρωθείς απ’ αυτό που σε μαραζώνει και σου ξεσκίζει την καρδιά. Όταν, λοιπόν, έχεις ήδη βρει τον αντικαταστάτη ενός άλλου ώμου στη ζωή σου, τόσο γρήγορα, πριν ακόμη χωρίσεις, αυτό δε λέγεται κλάμα.
Πήδημα λέγεται, μετά συγχωρήσεως κιόλας. Δεν μπορώ να δεχτώ πως αυτός ή αυτή, εσύ ή εγώ στην τελική, πονάμε για να κλάψουμε. Πονάει αυτός που έμεινε πίσω. Εκείνος που έμεινε σ’ ένα σκοινί να κρέμεται, γιατί έτσι στα καλά καθούμενα κόπηκε και με το ζόρι κρατιέται να μην πέσει, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Αυτός ναι κλαίει, θα κλάψει, πονάει. Έχει όλα τα δίκια με το μέρος του. Και ναι, χρησιμοποιεί τη λέξη με όλη την κυριολεκτική σημασία της.
Κάποιος που ήδη έχει βρει ώμο, έχει ήδη κλάψει. Έστω ότι έκλαψε κάποια στιγμή κι έστω πως ήταν όντως ερωτευμένος κι ευτυχισμένος. Έκλαψε ενόσω ήταν ήδη σε σχέση και μέσα απ’ αυτήν πήρε την απόφαση να χωρίσει. Είχε το χρόνο ν’ αφουγκραστεί την κατάσταση, να δει το τοπίο πιο καθαρά, να πάρει τις αποφάσεις του και να κοιτάξει παραπέρα. Είχε όμως και την εξυπνάδα, πονηριά, μαλακία, όπως θέλετε πείτε το, να κρατήσει τη σχέση αυτή μέχρι να βρει το αντικαταθλιπτικό του. Αν για άλλη μια φορά το ονομάσουμε αντικαταθλιπτικό, γιατί αντικαταθλιπτικό παίρνουμε όταν είμαστε θλιμμένοι και με κόπο προσπαθούμε να χαμογελάσουμε.
Αν και αυτός που ήδη έχει βρει κάποιον άλλο, πριν καν χωρίσει ή αμέσως μετά, συνήθως δεν έχει αγαπήσει πραγματικά. Μπορεί να ερωτεύτηκε, γι’ αυτό δεν αμφιβάλλω. Πάντως σίγουρα δεν αγάπησε βαθιά. Ίσως μόνο επιφανειακά. Γιατί όταν αγαπάς, πονάς τον άλλον, το συμπονάς. Πώς γίνεται να τον πονάς όταν πίσω από την πλάτη του, όταν αυτός πασχίζει να κρατήσει αυτήν τη σχέση σε ισορροπία, να κρατήσει αυτό το σκοινί πριν κοπεί, όταν ακόμη μπορεί να μην έχει καν καταλάβει την τροπή που έχει πάρει η σχέση του, εσύ ψάχνεις να βρει ήδη κάποιον άλλο για να μη μείνεις μόνος αφότου χωρίσεις; Πώς γίνεται να μη σκέφτεται πώς θα αισθανθεί αυτός; Πώς θα του τσακίσεις τα συναισθήματα, την ισορροπία του και το εγώ του;
Λένε πως αυτοί που έχουμε πιο κοντά μας μπορούν να μας πληγώσουν περισσότερο απ’ όλους. Δεν έχουν άδικο. Από έναν ξένο, έναν αδιάφορο για τη ζωή σου μπορείς να το καταλάβεις. Να το κατανοήσεις και να πας παραπέρα. Γιατί είναι λογικό να μην τον νιάξει το πώς θα αισθανθείς, το πώς θ’ ανοίξει ο κόσμος μπροστά σου να σε καταπιεί. Απ’ αυτόν όμως που αγαπάς; Αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα. Στριφογυρνάει στο μυαλό σου και κοπανιέται να βγει. Να φωνάξει, ν’ ανασάνει χωρίς αέρα, χωρίς δύναμη.
Έτσι ακριβώς αισθάνεσαι όταν μαθαίνεις, αφού μόλις έχεις χωρίσει, πως το άλλο σου μισό έχει ήδη βρει κάποιον και καλοπερνάει. Καταρρακώνεσαι, νευριάζεις. Η αγάπη γίνεται μίσος. Πόσο κοντινά συναισθήματα και πόσα μακρινά ταυτόχρονα. Όλα μπορούν ν’ αντιστραφούν στο άκουσμα και μόνο κάποιων λέξεων. Αυτών των καταραμένων λέξεων. Που μέσα στο χάος της θλίψης σου κατανοείς πως ναι, αύριο-μεθαύριο κάποιος άλλος θα’ ναι στη θέση που ήσουν εσύ μέχρι σήμερα. Αλλά το αύριο-μεθαύριο δεν περίμενες πως θα έρθει τόσο σύντομα. Το θεωρείς τρελό, παράλογο.
Ας δούμε την άλλη όψη του νομίσματος. Η άλλη πλευρά πώς να νιώθει άραγε; Ίσως τελικά είναι όντως έξυπνο να βρεις αυτόν που θα σε παρηγορήσει πριν ακόμη χωρίσεις. Ίσως τελικά να μην είναι απλό πήδημα, απλό σεξ. Όχι πως δε συμβαίνει, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να μην είναι μόνο αυτό. Μπορεί όντως να έχεις ανάγκη αυτήν την άλλη αγκαλιά. Να σε πάρει μακρυά απ’ αυτό που ζούσες. Και ίσως θες τόσο πολύ να ξεχάσεις ή απλώς να προσπεράσεις. Γιατί κουράστηκες και θες κάτι καινούριο να σε αναζωογονήσει. Να φέρει τα πάνω κάτω και πάλι στη ζωή σου, να τρεμοπαίξει και πάλι η καρδούλα σου. Χωρίς ρουτίνες, φωνές και γκρίνιες.
Για να κάνουμε και το δικηγόρο του διαβόλου, ποιος ξέρει τι έφερε κάποιον στην κατάσταση να χωρίσει. Κάποιος θα είναι αυτός ο σημαντικός λόγος, τουλάχιστον κατά γενική ομολογία. Κάτι μπορεί να τον πόνεσε, να τον πλήγωσε, να μπούχτισε και ν’ αποφάσισε ποιο είναι το δικό του καλό και τι είναι αυτό που θα κάνει εκείνον χαρούμενο. Χωρίς να πρέπει να σκέφτεται τα «πρέπει», τα μη, και τα «τι θα πει ο κόσμος ή αυτός/ή που ήταν μαζί». Καιρός να κοιτάξει το δικό του καλό, τα δικά του θέλω, χωρίς τα ταμπού που κυριαρχούν.
Δε λέω πως τελικά είναι καλό να συμβαίνει αυτό. Δεν είναι ντόμπρο, δεν είναι μαγκιά να το κάνεις. Οι ξεκάθαρες καταστάσεις είναι συνήθως οι καλύτερες, λύνουν πιο εύκολα τις σχέσεις, χωρίς μελοδραματισμούς, μίση και πάθη. Αυτό που εγώ θα πω, γι’ άλλη μια φορά, είναι να κάνετε αυτό που νιώθετε. Πράξτε κατά βούληση, βάσει της ψυχικής σας ηρεμίας. Βάσει της δικής σας ευτυχίας. Μη σκεφτείτε τους άλλους, φερθείτε εγωιστικά στη συγκεκριμένη περίπτωση και κοιτάξτε τον εαυτό σας!
Επιμέλεια κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
