Φοβόμαστε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Αν ρωτήσουμε τον καθένα ξεχωριστά, θα μας δώσει μια διαφορετική απάντηση. Άλλοι φοβούνται τα ύψη, άλλοι τη φωτιά ή τις καταιγίδες, τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι. Ωστόσο, υπάρχουν πάντα κι αυτοί που θα πουν πως δε φοβούνται τίποτα. Δεν έχουν κρυμμένους φόβους γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Είναι λόγια ανθρώπων που δεν έχουν αγαπήσει.
Ναι, δεν έχουν αγαπήσει. Γιατί στην αγάπη γεννιέται ο φόβος. Θα μπορούσα να πω και στον έρωτα, η αγάπη όμως έχει μεγαλύτερο φάσμα και περιλαμβάνει περισσότερους. Όταν αγαπάς, ταυτόχρονα φοβάσαι μήπως χάσεις κάποιον απ’ τη ζωή σου. Πράγμα μικρό, αμελητέο ίσως, σε σχέση με οτιδήποτε άλλο μπορεί να συμβεί στη ζωή μας. Πράγμα που μεγαλώνει όμως όταν αγαπάς. Η σκέψη και μόνο πως ο άνθρωπος αυτός που υπάρχει στην καρδιά σου μπορεί να χαθεί, έτσι απλά και στιγμιαία μέσα απ’ τη ζωή σου, είναι σκέψη δυσάρεστη. Επιθυμείς να γίνει ανύπαρκτη.
Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο καθημερινά, ζεις μαζί του. Βλέπεις τις συνήθειες του, μεγαλώνεις μ’ αυτόν. Πώς μπορείς τόσο εύκολα να τον αποχωριστείς; Αυτό είναι ο φόβος. Η τρελή αυτή σκέψη που τριγυρίζει το μυαλό σου και δε σ’ αφήνει να κοιμηθείς. Ίσως το ονομάζουμε κι ανησυχία. Ακούγεται πιο γλυκά, λιγότερο βάναυσα. Σαν τον πόνο που μπορεί να σου προκαλέσει ένα πούπουλο. Αλλά γιατί να ξεγελιόμαστε; Γιατί να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας αφού μόνο σ’ αυτόν, τουλάχιστον, μπορούμε να είμαστε πάντα ειλικρινείς;
Ο φόβος αυτός που γεννιέται στιγμιαία μέσα στην αγάπη είναι περίπου σαν τη γέννα μιας μάνας. Αυτό μας θυμίζει. Από τη στιγμή που θ’ αντικρίσει το παιδί της στην αίθουσα του τοκετού, ο φόβος αυτός γεννιέται μέσα της. Και δεν την αφήνει ποτέ. Την ακολουθεί μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Φόβος για το πώς θα μεγαλώσει το παιδί της, φόβος μην αρρωστήσει, μην πονέσει και χτυπήσει, μην το πληγώσουν.
Η αγάπη όμως που περιέχει φόβο δεν υπάρχει μόνο σε συγγενικά πρόσωπα. Η αγάπη είναι δώρο γενικό. Τη δίνουμε και τη λαμβάνουμε από τον οποιοδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή. Και κάπως έτσι μπαίνει κι ο έρωτας στη μέση. Και κάπου εκεί γεννιέται ο φόβος. Ο φόβος μην τελειώσει το συναίσθημα αυτό που νιώθεις και ο φόβος μη λήξει ο έρωτας που νιώθει ο άλλος για σένα. Μην πάθει τίποτα, μη χτυπήσει, μη δώσει την καρδιά του αλλού.
Είναι φόβος γλυκός, όμως. Αφήνει μια γλύκα μέσα στην ταραχή που μπορεί να σου προσφέρει. Γιατί για να τον νιώσεις, ζεις. Αγαπάς, νιώθεις. Ο φόβος αυτός σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός, να θες να δίνεις. Να μην τα παρατάς. Να μπαίνεις μέσα σ’ ένα τραίνο χωρίς να σε νοιάζει το πού θα φτάσεις. Και μόνο η διαδρομή και η θέα αρκούν. Προσπαθείς απλά το ταξίδι σου να γίνει όμορφο, χωρίς εμπόδια. Με γέλιο και αστεία.
Η αγάπη ένα τραίνο είναι. Ένα τραίνο με αφετηρία αλλά χωρίς προορισμό. Με στάσεις για να μπαίνει κόσμος και να γεμίζει γέλιο. Ο φόβος είναι απλώς ένα από τα βαγόνια του. Ένα βαγόνι που αναγκάζεσαι να το περάσεις για να φτάσεις σε κάποιο άλλο. Κάποιες φορές μένεις πολύ εκεί, κάποιες άλλες αναγκάζεσαι να ξαναπεράσεις από μέσα του πολλές φορές. Δε στέκεσαι όμως εκεί. Το τραίνο έχει πολλά βαγόνια. Πολλά ακόμα για να δεις.
Το στάδιο αυτό του φόβου, το βαγόνι αυτό είναι αναγκαίο κακό. Χωρίς αυτό το τραίνο θα σπάσει και θα χάσει τη διαδρομή του. Είναι χαζό να αρνούμαστε λοιπόν ότι δε νιώθουμε φόβο. Χαζό γιατί κοροϊδεύουμε απλά τον εαυτό μας. Δεν έχει νόημα. Πρέπει απλά να το αποδεχτούμε και να ζήσουμε μ’ αυτόν. Ο φόβος είναι ένα στάδιο από το οποίο όλοι περνάμε κάποια στιγμή. Και μένουμε σ’ αυτό όσο εμείς επιθυμούμε. Άλλοτε πολύ, άλλοτε λίγο.
Επιμέλεια κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
