Ο αέρας δροσίζει γλυκά. Η ζέστη όλο κι επανέρχεται δυναμικά. Το καλοκαίρι χωρίς αμφιβολία έρχεται ένα βήμα πιο κοντά σε μας. Οι παραλίες θ’ αρχίσουν να γεμίζουν. Εκδρομές και διακοπές μπαίνουν στις βαλίτσες και είναι έτοιμες να σαλπάρουν. Γέλια, φωνές, μαύρισμα. Mα πάνω απ’ ολα χαλάρωση. Ωραία λέξη. Τη λες και γεμίζεις ολόκληρος από ξεκούραση.
Ωραίες είναι και οι καφετέριες που θα γεμίσουν, ωραίες και οι παραλίες για βουτιές αλλά και οι βεράντες με την τράπουλα έτοιμη να κάνει παιχνίδι. Ωραία είναι και τα πάρκα μέσα στο πράσινο. Αυτά όλα όμως θέλουν κόσμο. Παρέα. Πολλές φορές, όμως, όταν πραγματικά επιζητούμε τη χαλάρωση θέλουμε και λίγο χρόνο για τον εαυτό μας. Τι πιο ωραίο λοιπόν από ένα βιβλίο; Ένα μεγάλο χαλαρό και «δροσιστικό» βιβλίο. Σαν παγωτό πύραυλο δείτε το. Λίγο πολύ έχουν τα κοινά τους, αν το σκεφτείτε.
Πόσο πιο γαλήνια είναι η θάλασσα όταν βρίσκεσαι ξαπλωμένος στην αμμουδιά ή, για τους λάτρεις των λουξ στοιχείων, στην ξαπλώστρα αγκαλιά μ’ ένα βιβλίο; Ή όταν απλά βρίσκεσαι στη βεράντα ή και στο μπαλκονάκι σου παρέα με ένα βιβλίο. Γιατί δυστυχώς δε φεύγουμε όλοι για τα εξοχικά μας και μπορεί να μην έχουμε κάποιοι μια ευάερη κι ευήλια βεράντα. Νομίζω πως ήδη αισθάνομαι τον αέρα να γυρίζει τα φύλλα ενός βιβλίου! Εκνευριστικό προς στιγμήν μα πανέμορφη αίσθηση.
Τα βιβλία σε ταξιδεύουν. Κάθε ιστορία κι ένα ταξίδι, κάθε λέξη κι ένα ήρεμο περπάτημα. «Περπατάμε» στα βιβλία. Πηδάμε σελίδα-σελίδα ζώντας τις ζωές άλλων. Ίσως για να ξεχάσουμε τη ζωή μας. Άσχημο ακούγεται: Μπορεί, αλλά θέλουμε να ζήσουμε κάτι πιο μοναδικό, κάτι παραμυθένιο. Τι μπορεί να στο προσφέρει καλύτερα από ένα βιβλίο;
Από παιδιά μας μεγαλώνουν με τη λογική να διαβάζουμε για να γίνουμε κάποιοι στη ζωή μας. Δε συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λένε. Όχι γιατί δεν έχουν δίκιο, αν δε διαβάσεις πώς θα μπορείς να σταθείς γερά στα πόδια σου αύριο; Πώς θα καταφέρεις να βρεις έναν αξιοπρεπή δρόμο χωρίς μια κάποια πνευματική καλλιέργεια; Ή τουλάχιστον να μπορείς να προσπαθήσεις.
Τα βιβλία μας κάνουν ν’ αποκτούμε κριτική σκέψη. Αυτό για μένα είναι και το σπουδαιότερο. Μέσα απ’ αυτά βρίσκουμε το χαρακτήρα μας. Δημιουργούμε αξίες για τη ζωή μας και αποκτάμε τη δική μας άποψη, χωρίς να γινόμαστε φερέφωνα κανενός. Ξεχνάμε τα προβλήματα μας, σημαντικότερο όλων.
Μας δίνουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε. Πώς ένα παιδί να μη ζητάει κάποιο παραμύθι στη ζωή του; Θυμάμαι στο σχολείο τις δανειστικές βιβλιοθήκες που είχαμε κάθε Τρίτη και Παρασκευή. Μπορούσαμε να δανειζόμαστε ένα βιβλίο και μέσα σε μία ή δύο εβδομάδες θα ‘πρεπε να το επιστρέψουμε. Τσακωνόμασταν πολλές φορές οι λάτρεις των βιβλίων για το ποιος θα πρωτοδιαβάσει κάποια βιβλία. Πλάκα είχε. Συνήθεια, βέβαια, που δυστυχώς σταματήσαμε όταν μεγαλώσαμε.
Δανειστικές βιβλιοθήκες, πάντως, υπάρχουν σε κάθε δήμο. Από τη στιγμή όμως που το ίντερνετ έγινε ευρέως δεδομένο, η μυρωδιά των βιβλίων έχει καταντήσει ασυνήθιστη για τον περισσότερο κόσμο. Οι σελίδες κιτρινίζουν και οι ιστορίες μένουν κρυμμένες μέσα στα βιβλία χωρίς κανένας να τα διαβάσει.Υπάρχουν ακόμη κάποιοι, όμως, που μένουν πιστοί σ’ αυτή τη μυρωδιά. Μια όμορφη μυρωδιά τυπωμένου χαρτιού που σε πάει σ’ άλλους κόσμους.
Το κάλο είναι ότι, αν και δεν πηγαίνουμε στις δανειστικές βιβλιοθήκες λόγω της κρίσης που περνάμε, όσοι ακόμη αγοράζουμε βιβλία μπορούμε και τα δανείζουμε στους γύρω μας. Τουλάχιστον μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν κάποιοι να διαβάσουν χωρίς ν’ αδειάσει η τσέπη τους. Όσοι έχετε ή αγοράζετε βιβλία να τα δανείζετε. Να δίνετε τη δυνατότητα στους γύρω σας να ταξιδεύουν σε μέρη που δεν έχουν ξαναπάει. Να ζήσουν κι εκείνοι το εκάστοτε παραμύθι για κάποιες ώρες ή μέρες.
Αν πάλι έχετε βιβλία που δεν τα θέλετε πια, μπορείτε να τα δώσετε στις δανειστικές βιβλιοθήκες. Πότε δε λένε όχι σε προσφερόμενα βιβλία. Μην ξεχνάτε πως μπορεί για τους περισσότερους το ίντερνετ να είναι κάτι δεδομένο, δεν ισχύει όμως αυτό για όλους. Πολλοί είναι ακόμη εκείνοι που περνάνε τις άδειες ώρες τους μέσα στους ήσυχους διαδρόμους των βιβλιοθηκών, ψάχνοντας ένα βιβλίο να γεμίσει τη ζωή τους. Είτε γιατί αναμφίβολα μπορεί να τους αρέσει, είτε γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να βρουν αλλού διέξοδο.
Τα βιβλία είναι για να δανείζονται, όχι για να σκονίζονται. Μην τα κρύβετε και μην τα ξεχνάτε. Είναι κρίμα οι ιστορίες και ο κόπος τόσων συγγραφέων να μένουν κρυμμένα. Σκεφτείτε πως είναι η ανάγκη τους να εκφραστούν, ο τρόπος που βλέπουν εκείνοι τη ζωή ή το πώς θα ήθελαν να τη δουν. Μοιραστείτε αυτά που σας δίνονται. Ανοίξτε την προσωπική σας βιβλιοθήκη σε όλους!
Επιμέλεια κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
