Όσα κι αν γράφω για σένα, όσα κι αν έχω πει για σένα, όσα κι αν σκέφτομαι για σένα, δε θέλω να γυρίσεις. Δε θέλω να γυρίσεις. Κι αν γυρίσεις, τι θα καταλάβουμε κι οι δύο; Το ίδιο δε θα είναι;
Το ίδιο και χειρότερο. Τουλάχιστον τώρα, έφυγες με το κεφάλι ψηλά. Τουλάχιστον τώρα, σε έχω ακόμη στο μυαλό μου ως κάτι όμορφο που υπήρξε στη ζωή μου.
Αν γυρίσεις, θα γυρίσω κι εγώ πίσω. Και δε θέλω. Δε μου χρειάζεται αυτό. Όσα όμορφα κι αν με έκανες να νιώσω τότε, θα χαλάσουν όλα με το γυρισμό σου. Δε μου χρειάζεται να πέσω συναισθηματικά. Έχω βρει τον τρόπο και σε χειρίζομαι μέσα στο μυαλό μου. Μέσα στον κόσμο όμως, δε θα μπορέσω να το κάνω και το ξέρω.
Όταν θα σε δω από μακριά να με πλησιάζεις και σιγά-σιγά να έρχεσαι όλο και πιο κοντά μου, όλο μου το κορμί θ’ αρχίσει να τρέμει και να θυμάται. Θα σπάσουν όλα τα συρτάρια που έχω στο μυαλό μου κλειδωμένα με διακόσιες κλειδαριές κι αλυσίδες και θ’ αρχίσουν να βγαίνουν ομαδικώς τα συναισθήματα κι οι εικόνες μας σαν να κάνει party το καλύτερο μαγαζί της πόλης.
Βλέπεις, δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος τώρα πια. Μεγάλωσα. Κι ευτυχώς δηλαδή. Φαντάζεσαι να είχα τα ίδια μυαλά; Αστείο θα ήταν. Δε θα είχα καμία εξέλιξη στην πορεία της ζωής μου και για μένα αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου.
Κι εσύ όμως μια χαρά τα κατάφερες απ’ ότι μου λένε. Παράξενο, δε θέλω να μαθαίνω για εσένα κι όλο στη ζωή μου πετάγεσαι. Αλλά αυτό το guestαριλίκι που κάνεις, πολύ με ενοχλεί. Εγώ σε ήθελα πρωταγωνιστή στην πραγματική μου ζωή κι έχεις καταντήσει σεναριογράφος μέσα απ’ τα ίδια μου τα χέρια.
Άσε, πού να γυρίσεις, στην πραγματικότητα μόνο το σώμα σου θα είναι μαζί μου. Γιατί το μυαλό σου δε με συγχώρεσε ποτέ για όλα όσα σου έδινα. Το μυαλό σου μέχρι εκεί έφτανε, μέχρι εκεί πήγαινε. Δεν ήθελε να μάθει να δέχεται παραπάνω απ’ αυτά που είχε συνηθίσει.
Δεν ήσουν έτοιμος για μένα. Κι όταν εσύ ήσουν έτοιμος, εγώ είχα φύγει ήδη. Δε θα μιλήσω για timing, γιατί το θεωρώ τελειωμένη υπόθεση. Εγώ έχω μάθει πως «όταν θέλεις κάτι βρίσκεις τρόπους, όταν δε θέλεις βρίσκεις δικαιολογίες».
Τις ανασφάλειές σου, τα νεύρα σου, τη ζήλεια σου και μερικές φορές την εγωπάθειά σου, τις δεχόμουν υπομονετικά, γιατί όταν είσαι ερωτευμένος δε βλέπεις ελαττώματα. Μόνο προτερήματα. Για την ακρίβεια, όταν ερωτεύεσαι κάποιον τον ερωτεύεσαι για όλα εκείνα που σ’ ενοχλούν αργότερα, όταν σου φύγει ο έρωτας. Είμαστε λίγο ανώμαλοι οι άνθρωποι, δεν μπορώ να πω.
Ο γυρισμός ο δικός σου όμως, δε θα τα έσβηνε αυτά. Κοίτα να δεις σύμπτωση, ο τελευταίος άνθρωπος που με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ σοβαρά την επαφή μας και ν’ αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να νιώσει, είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά που είχες κι εσύ.
Γι’ αυτό σου λέω. Μη γυρίσεις. Δε σε χρειάζομαι. Μπορώ να βρω κι άλλους μ’ όσα αρνητικά είχες εσύ. Αλλά τα αρνητικά σου, τα έχει ο μισός πληθυσμός. Δε χρειάζομαι τον original, μπορώ να (σε) βρω κι imitation. Με τα ίδια θετικά δε θα βρω ξανά ποτέ. Το γνωρίζω πια αυτό.
Επιμέλεια κειμένου Λάμδας Βήτα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
