Tι ψάχνει ένας άνθρωπος; Έναν σύντροφο να τον αγαπά γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Να τον ακούει, να επικοινωνούν νοητικά και ψυχικά και βεβαίως την επαφή. Τη σωματική καλέ. Εκείνη που προκαλεί ρίγος από πάνω ως κάτω. Αυτή την επαφή που την περιμένεις πώς και πώς όταν ο απέναντί σου, σου αρέσει πιο πολύ απ’ ότι σου αρέσει η σοκολάτα ή ο καφές; Ναι, για εκείνο το ρίγος μιλώ. Για εκείνο το ρίγος που δεν έχει καμία σχέση η σκέψη σου με την πράξη –την οποιαδήποτε πράξη- όταν γίνεται.
«Ε, καλά, εντάξει. Δε χρειάζεται να έχεις και σωματική επαφή με αυτόν που γουστάρεις. Μπορείς απλά να τον σκέφτεσαι!» μου λες. Πλάκα με κάνεις; Δηλαδή, εσένα σου φτάνει να σκέφτεσαι τον άλλον μόνο, χωρίς να τον ακουμπάς και χωρίς να σε κοιτάει πολλές φορές; Και τι σόι επαφή έχετε; Πνευματική; Κοίτα, δε λέω, βασική και η πνευματική, αλλά με την πνευματική επαφή δεν ολοκληρώνεται η σχέση σας! Η οποιαδήποτε σχέση σας.
Όταν ποθείς έναν άνθρωπο και τον ποθείς πραγματικά, δεν είναι δυνατόν να μη θες να τον ακουμπήσεις. Να μη θέλεις να τον αγκαλιάσεις και να τον φιλήσεις. Να μη θέλεις να του δώσεις μια τσιμπιά στα πλευρά βρε αδερφέ επειδή είπε κάτι που σε πείραξε και ψάχνεις τρόπο να τον τσιγκλίσεις κι εσύ. Εδώ ψάχνεις την φιλική αγκαλιά όταν δεν είσαι καλά, δε θα ψάχνεις την ερωτική;
Ο πλατωνικός έρωτας είναι καλός όταν είναι με τον Πλάτωνα! Όχι όταν είναι με κάποιο υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή σου ή στη καθημερινότητά σου! Δεν έχει νόημα να είσαι ερωτευμένος με κάποιον και να μη θέλεις να σου πιάσει το χέρι, να σου τσιμπήσει το μάγουλο, να σου δώσει ένα φιλί. Θα μου πεις, πολλές φορές, είμαστε ερωτευμένοι με έναν άνθρωπο ο οποίος δε μας θέλει ή ο οποίος δε γνωρίζει πώς νιώθουμε εμείς για εκείνον.
Ναι, σαφώς. Αλλά δεν μπορείς να βολεύεσαι σε ένα συναίσθημα που δε θα έρθει ποτέ. Είναι καλύτερο να κλείνεις κάποιες πόρτες πριν καν τις ανοίξεις ή να τις κλείσεις όταν πλέον δεν σου δίνουν αυτά που θέλεις και αυτά που χρειάζεσαι για να είσαι καλά.
Το να αναλώνεσαι σε ένα συναίσθημα που δε σου προσφέρει τίποτε άλλο πέρα από γκρίνια, νεύρα, κλάματα και ατελείωτες συζητήσεις με τους ανθρώπους σου, δεν είναι αγάπη και δεν είναι έρωτας. Είναι απλά φόβος για το επόμενο καλύτερο ή χειρότερο που θα έρθει στη ζωή σου.
Τώρα, τι ακριβώς έχεις εσύ στο κεφάλι σου, που νομίζεις ότι η αγάπη μπορεί να σε κάνει να ξεπεράσεις κάθε σωματικό πόθο, δεν το γνωρίζω. Η αγάπη είναι αρκετή όταν έχεις κάνει τη ζωή σου, τα παιδιά σου και γνωρίζεις πως έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, που μπορείς να περάσεις την υπόλοιπή σου ζωή μαζί του. Που και πάλι, δεν ισχύει πάντα αυτό. Έχω γνωρίσει γυναίκα εξήντα χρονών, που χώρισε με τον άντρα της, γιατί δεν έκαναν σεξ. Ω, ναι! Φαντάσου. Εξήντα χρονών. Κι εσύ μου λες στα είκοσι κάτι ότι σου φτάνει μόνο «να κοιτάτε τον ίδιο ουρανό»;
Επιμέλεια Κειμένου Λάμδα Βήτα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
