Ο αντισυμβατικός Όσκαρ Ουάιλντ όπως τον έχουν χαρακτηρίσει πολλοί κρητικοί, είχε πει την φράση «Δεν είμαι τόσο νέος ώστε να ξέρω τα πάντα». Διαβάζοντας την, διακρίνεις ένα οξύμωρο θα έλεγε κανείς σχήμα, καθώς οι περισσότεροι, πιστεύουμε πως όσο μεγαλώνουμε, τόσες περισσότερες γνώσεις αποκτούμε.
Αν με ρωτάς όμως, ο Όσκαρ, δεν αναφέρεται στη γνώση που αποκτιέται με την ανάγνωση, τη γραφή, το διάβασμα, τα ταξίδια κ.ο.κ., αναφέρεται στη γνώση που αποκτιέται από την εμπειρία της ζωής μας.
Όταν αρχίζει ο άνθρωπος να κάνει τα πρώτα του παιδικά βήματα και να αρθρώνει τις πρώτες του λέξεις, ξεκινάει να αναπτύσσεται. Λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία τεσσάρων με πέντε χρονών, ξεκινάνε τα πρώτα «Γιατί». «Γιατί αυτό, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο» από τα παιδιά και οι γονείς είναι αναγκασμένοι να γνωρίζουν το «επειδή» σε όλα τα δικά τους γιατί. Όσα «γιατί» τους απαντάς, τόσα περισσότερα «γιατί» γεννιούνται –είναι η φύση του ανθρώπου αυτή να θέλει να γνωρίζει τα πάντα-.
Ωστόσο, έχεις προσέξει καθόλου τη φράση «Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια»; Αναρωτήθηκες για ποιο λόγο τη χρησιμοποιούμε αυτή τη φράση σε πολλές περιπτώσεις της καθημερινότητάς μας; Σε αυτό το σημείο, νομίζω, πως έρχεται να μας απαντήσει ο Όσκαρ με τη δική του τοποθέτηση.
Τα παιδιά, είναι παιδιά. Έχουν άλλα μάτια. Έχουν άλλους αισθητήρες και άλλα συναισθήματα. Η καρδιά τους, είναι αγνή και αθώα. Δεν είναι φορτωμένη με μαχαιριές και απογοητεύσεις. Δεν έχουν άμυνες όπως οι ενήλικες. Είναι απλά παιδιά. Γι’ αυτό και αγγίζουν και την πιο «σκληρή» καρδιά. Γιατί με ένα τους χαμόγελο, μπορούν να σου πάρουν το βάρος χρόνων, όχι μόνο ημερών ή μηνών.
Έτσι όταν βρεθούν μπροστά στον πρώτο θάνατο, σε ένα ζευγάρι δακρυσμένα μάτια, σε έναν καυγά με τη φίλη τους από το νηπιαγωγείο ή με τη μαμά ή τον μπαμπά, δεν το σκέφτονται για παραπάνω από πέντε λεπτά. Κι αυτό, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν την απώλεια στο βαθμό που μπορεί να την καταλάβει ένας ενήλικας. Πιστεύουν πως θα υπάρξουν κι άλλες γιαγιάδες ή παππούδες, πως τα δακρυσμένα μάτια θα φύγουν μακριά, πως θα γνωρίσουν κι άλλες φίλες και ότι δε θα ξανά μαλώσουν με την μαμά ή τον μπαμπά. Και αν το δεις από την δική τους την πλευρά, έχουν δίκιο.
Ξέρουν, πως θα είναι ευτυχισμένα για πάντα και πως όλα αυτά που τους συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή, δε θα τους ξανασυμβούν ποτέ. Μακάρι να ήταν έτσι οι καταστάσεις, αλλά εσύ σαν ενήλικας, γνωρίζεις πως δεν είναι. Εσύ σαν ενήλικας, βιώνεις περισσότερο το χαμό ενός αγαπημένου σου προσώπου, κλαις πολύ περισσότερο από το να χαμογελάς, θρηνείς τη φιλία σου περισσότερο απ’ όσο την είχες και οι καθημερινοί οικογενειακοί καυγάδες είναι πλέον το μόνο σταθερό στην ενήλικη, καθημερινή και βαρετή ζωή σου.
Ξέρουν πώς να σου απαντήσουν όσα τους μάθανε από μικρά και ξέρουν πως όταν σου κάνουν μια αγκαλιά όλα θα είναι διαφορετικά. Δεν έχει να κάνει με το γνωστό σε όλους μας «ξερόλα», έχει να κάνει με το ότι επειδή ακριβώς δεν έχουν την εμπειρία της ενήλικης ζωής, για εκείνα είναι όλα πιο ρομαντικά και πιο ήπια. Μαθαίνουν να βρίσκουν τις δικές τους απαντήσεις σε ερωτήματα που κανείς δεν έχει καταφέρει να απαντήσει, γιατί για εκείνα είναι όλα απλά. Δεν υπάρχει ταύτιση μιας συμπεριφοράς με μιαν άλλη, δεν υπάρχουν κρυμμένες αλήθειες μέσα τους. Μόνο καθαρά μάτια και συναισθήματα.
Μπορείς να καταλάβεις τώρα γιατί ο Όσκαρ γίνεται οξύμωρος;
Επιμέλεια Κειμένου Λάμδας Βήτα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
