Υπάρχουν που λες, κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν σε εξωγήινους, φαντάσματα, μάγισσες, ξόρκια, ιπτάμενες σκούπες, ματιασμούς-ξεματιασμούς και τα συναφή. Έλα, δεν μπορεί, σίγουρα έχεις γνωρίσει έναν και σίγουρα έχεις βρεθεί σε κοινή παρέα μαζί του.
Γενικά, δεν ενοχλούν και πολύ όταν αραδιάζουν τις θεωρίες τους περί Ε.Τ. τον εξωγήινο και ένα λαμπάκι-σκαφάκι που είδανε ένα βράδυ σε μια παραλία ή στο λιμάνι κοντά στο Λευκό Πύργο. Έχουν τη χάρη τους κι εκείνοι μωρέ, γιατί θέλουν να πιστεύουν σε κάτι ανώτερο από τους ίδιους. Το ίδιο όμως δεν κάνουν κι εκείνοι που πιστεύουν στο Θεό; Θα μου πεις ότι είμαι βλάσφημη. Κι όμως, δεν είμαι. Όπως κάποιοι πιστεύουν στα Θεία, έτσι και κάποιοι άλλοι πιστεύουν στα Εξωγήινα. Ίδιο μυαλό κουβαλάν αν με ρωτάς. Μην κοιτάς που το ένα το έχει αποδεχτεί η μικροαστική κοινωνία μας και το άλλο το ψάχνουν οι επιστήμονες.
Πέρα από την πλάκα όμως, σίγουρα θα σου έχει τύχη να πάθεις κάτι ανεξήγητο και ίσως μεταφυσικό. Γνωστή σε όλους η Μώρα που σε πιάνει στον ύπνο. Είναι εκείνο που δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου, δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι γιατί κάτι πιέζει το στήθος σου και κάτι τέτοια κουλά; Όχι, δε λέγεται κούραση και ζαβλάκωμα. Μώρα λέγεται και για δες που τελικά όλα έχουν ένα όνομα.
Το πιο σύνηθες όμως που μια φορά το έχουμε πάθει όλοι τουλάχιστον και είναι ανεξήγητο, είναι διάφοροι ήχοι του σπιτιού το βράδυ. Αυτό δεν έχει όνομα. Όλοι το βαφτίζουμε «περίεργοι ήχοι που ακούγονται τα βράδια στο σπίτι μου». Και για δες σύμπτωση, λαμβάνουν χώρα όταν φεύγουν διήμερο οι γονείς και είσαι μόνος στο σπίτι ως ένας ακόμη Kevin McCallister ή όταν νοικιάζεις το πρώτο φοιτητικό/εργένικο σπίτι και μένεις το πρώτο βράδυ μόνος. Διότι, όταν είσαι με παρέα, όλα είναι αστεία. Όταν όμως είσαι μόνος σου, τα πάντα μοιάζουν με το καλύτερο-χειρότερο θρίλερ που έχει γράψει και σκηνοθετήσει μαζί ο Steven Spielberg.
Εκεί αρχίζουν όλα να μη βγάζουν νόημα. Τι βρύσες αρχίζουν και στάζουν στα καλά καθούμενα ενώ έχεις σφίξει καλά τα χερούλια. Τι κουρτίνες πηγαίνουν πέρα-δώθε και δημιουργούν κάτι περίεργες μορφές. Τι τα φύλλα των δέντρων έρχονται προς το μέρος σου με άγριες διαθέσεις ενώ εσύ κάθεσαι κάτω από το πάπλωμα με τα μάτια μόνο έξω από το σεντόνι και περιμένεις «το Χάρο να σε πάρει». Τι ο ήχος του ψυγείου ανεβάζει ντεσιμπέλ και το σκατό φτάνει στη κάλτσα. Τι ο αρκούδος που σου έκανε δώρο ο Γιάννης στα γενέθλιά σου είναι ίδιος με τον αρχηγό τον Όρκ από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών έτσι όπως πέφτει το φως από τη λάμπα της Δ.Ε.Η. Γενικά, ό,τι δεν προσέχεις την ημέρα που υπάρχει μέσα στο σπίτι σου από ήχους ή ακόμη και αντικείμενα, το βράδυ γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης.
Θυμάσαι ένα επεισόδιο στη σειρά Singles που η Μάρω βλέπει στο όνειρό της, ότι ακούει θορύβους κάθε βράδυ σπίτι της γιατί δεν έχει μείνει ποτέ μόνη; Που τελικά είναι απλά ένα παράθυρο που τρίζει και όχι ο Scream από το Scary Μmovie, οποίος είχε και το θράσος να κόβει καρότα στη κουζίνα της; Κάπως έτσι νιώθουμε κι εμείς όταν είμαστε μόνοι σπίτι. Σαν τη Μάρω. Νομίζουμε πως οποιοσδήποτε «περίεργος» και χωρίς εξήγηση ήχος/θόρυβος ακούγεται μέσα στο σπίτι μας είναι κάτι εξωγήινο ιδανικά και όχι ο κλέφτης που μπήκε να μας πάρει τα χρυσαφικά και τις συντάξεις -εδώ γελάμε σαφώς γιατί αν μπει κλέφτης, θα σηκωθούμε κι εμείς από το κρεβάτι να ψάξουμε αυτά που νομίζει αυτός ότι έχουμε.
Συμπέρασμα: Έχει πλάκα να πιστεύουμε στους εξωγήινους και τα συναφή που προανέφερα, αλλά μέχρι να μου φέρουν αυτή την «άλλη ζωή που έχουν βρει στον Άρη» εγώ δε πιστεύω σε τίποτα.
Επιμέλεια Κειμένου Λάμδα Βήτα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
