Μαζί σου θέλω να μαλώνω. Το καταλαβαίνεις αυτό; Δε θέλω να μαλώνω με άλλον. Μόνο με σένα. Όταν μαλώνω μαζί σου, νιώθω ότι είναι η καλύτερη εκτόνωση. Ούτε σ’ ένα σάκο του μποξ δεν μπορώ να βγάλω τέτοια ένταση.
Τρελαίνομαι, όταν μαλώνουμε. Μου αρέσει τόσο πολύ, όταν σε νευριάζω. Όταν φωνάζουμε και μας ακούει όλη η γειτονιά. Όταν με κοιτάς μ’ αυτό το θυμωμένο βλέμμα γεμάτο πάθος κι εκνευρισμό. Μου αρέσει όταν σου σπάω τα νεύρα και σε τσιγκλάω περισσότερο, γιατί ξέρω ότι θα πεις πράγματα που κανονικά «δεν πρέπει», αλλά συνάμα «πρέπει» κιόλας.
Φουσκώνω από περηφάνια όταν μαλώνουμε και μου αραδιάζεις ένα-ένα τα επιχειρήματά σου και με βγάζεις λάθος, αλλά εγώ από εγωισμό δεν το παραδέχομαι. Εκεί συνειδητοποιώ για ποιο λόγο σε θέλησα απ’ την αρχή.
Για τον τσαμπουκά σου, τον εγωισμό σου και τη δυναμική του χαρακτήρα σου. Για το πόσο μπορείς να με κάνεις να θέλω να γίνομαι καλύτερη, ακόμη κι όταν μαλώνουμε. Για τον τρόπο που θα έρθεις κοντά μου και θα μ’ αρπάξεις και θα με φιλήσεις για να σταματήσω να μιλάω και να φωνάζω. Για το απίστευτο σεξ που κάνουμε μετά τους καυγάδες μας και για το πάθος που υπάρχει μεταξύ μας μετά από τέτοια αδρεναλίνη.
Για τη συγγνώμη που θα μου ζητήσεις, ακόμη κι αν δεν την εννοείς, γιατί θα κάνεις το πρώτο βήμα. Για την απόσταση που δε θα κρατήσω, γιατί είσαι εσύ και δε θέλω να μην περνάει μέρα που να μη μαλώνω μαζί σου, ακόμη και για το μισοάδειο ποτήρι που έχεις παρατήσει στο τραπέζι τέσσερις ημέρες τώρα και δε σηκώνεις το κουλό σου να το πας στον πάγκο.
Για τα ξενύχτια που έχουμε κάνει προσπαθώντας να σε πείσω πως εσύ είσαι και κανένας άλλος. Για τις ζήλιες σου και τις ανασφάλειές σου. Για όλους εκείνους τους λόγους που πάντα εσένα θα συγκρίνω και κανέναν άλλο στο μυαλό μου.
Για το λεκτικό ξύλο που παίζουμε και για το πόσο ετοιμόλογος είσαι κι εγώ, όταν μιλάς, σε κοιτάω σαν να μιλάς κινέζικα! Ακόμη και για το πόσο χειριστική γίνομαι. Ακόμη και γι’ αυτό μου αρέσει να μαλώνω μαζί σου.
Για την πολιτική, για την εκκλησία, για την τέχνη, για τη μουσική. Για οποιοδήποτε ερέθισμα λαμβάνω κι όχι. Ρε γαμώτο, αν δε μαλώνω μαζί σου με ποιον θα μαλώνω;
Το μαγικό που συμβαίνει, όταν μαλώνω μαζί σου, είναι ότι μαθαίνω τον εαυτό μου περισσότερο. Είναι πως οτιδήποτε κι αν μου πεις ή κι αν σου πω, εκεί μέσα στα μισόλογα και στις βρισιές, θα με καταλάβεις και θα σε καταλάβω. Πώς σκατά το είπαμε αυτό; Α ναι! Επικοινωνία το είπαμε. Βασικό αν με ρωτάς για ένα ζευγάρι. Πολύ βασικό να ξέρω τι να σου πω και τι να μου απαντήσεις για να είμαστε εμείς.
Άκουσα μια ιστορία κάποτε, για ένα ζευγάρι που έμεινε μαζί πενήντα ολόκληρα χρόνια. Τους ρώτησαν πώς μπόρεσαν ν’ αντέξουν μαζί τόσο καιρό. Η απάντηση του άντρα είναι μοναδική: «Μετά απ’ τον πρώτο μας καυγά με τη γυναίκα μου, κατάλαβα πως αυτός είναι ο άνθρωπος που θέλω να μαλώνω μαζί του».
Αντιλαμβάνεσαι τη βαρύτητα της διατύπωσης; Δεν έμεινε μαζί της για την ομορφιά της και για την ευαισθησία της, αλλά επειδή ήθελε να μαλώνει μαζί της. Αυτό είναι έρωτας.
Όταν διαφωνούμε, γιατί ο καθένας μας έχει τα δικά του πιστεύω και δεν κάνει πίσω γιατί είναι παθιασμένος μ’ αυτά, τότε ερωτευόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο. Αυτό κι αν είναι έρωτας.
Επιμέλεια κειμένου Λάμδας Βήτα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
