Mου λείπει ο κολλητός μου. Μου λείπουν οι μέρες μας. Μου λείπουν οι συζητήσεις μας χωρίς τέλος και οι σιωπές μας. Ξέρεις, εκείνες που δεν τις καταλάβαιναν οι άλλοι, αλλά εμείς ζούσαμε για αυτές. Καθόμασταν με τις ώρες και μιλούσαμε χωρίς να ανταλλάξουμε λέξη. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές της μέχρι τώρα ζωής μου. Είχα έναν άνθρωπο με τον οποίο ό,τι κι αν γινόταν, ένιωθα πως θα είναι δίπλα μου.
Και ξαφνικά; Ξαφνικά εξαφανίστηκες. Έφυγες, με ξέχασες, σε ξέχασα κι εγώ και γίνανε όλα στάχτη και μπούρμπερη. Ήσουν ο άνθρωπος που όταν μου συνέβαινε κάτι καλό, ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου πρώτα. Γιατί ήξερα πως θα χαρείς όσο χαιρόμουν κι εγώ. Το ίδιο ίσχυε κι από εσένα όμως. Κι αυτό ήταν αυτό που με πλήγωσε όταν μας παρατήσαμε.
Δε βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Σαφώς φταίω κι εγώ. «Στις σχέσεις, πάντα φταίνε και οι δύο». Όμως εγώ, δε σε άφησα για κανένα και δε σε κατέβασα ποτέ από την περίοπτη θέση που σε είχα ανεβάσει. Ίσως τελικά, αυτό να ήταν το λάθος μου, αν μπορώ να μου χρεώσω κάτι με σιγουριά. Όμως δεν ήθελα και δεν μπορούσα να σε κατεβάσω από εκεί που με πάθος είχες παλέψει για να ανέβεις. Όσες φορές με έδιωξες, άλλες τόσες το έκανα κι εγώ. Ίσως και περισσότερες, μιας και ποτέ δεν ήμουν τόσο ειλικρινής μαζί σου, όσο στον τελευταίο μας καυγά.
Μπήκες στη ζωή μου χωρίς βία. Απλά, ήρεμα, με σταθερά βήματα γεμισμένα με ανασφάλειες και πάθη που μόνο εσύ τα ήξερες. Κι εγώ ήμουν εκεί και σε άκουγα. Σε άκουγα και σε έκραζα όταν μου το ζητούσε το βλέμμα σου και η ανάσα σου. Όταν μιλούσες για όλα εκείνα που σε βάραιναν, δε σε κοιτούσα με λύπηση, αλλά με θαυμασμό. Με ανυπομονησία να μου δηλώσεις πως κατάφερες και τα ξεπέρασες όλα αυτά.
Όλο αυτόν τον καιρό όμως, που εσύ έχεις φύγει κι εγώ δεν έκανα τίποτα για να σε πλησιάσω ξανά, πήρα το χρόνο και την απόσταση, να συνειδητοποιήσω πως τελικά τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν και ό,τι φαινόταν ήταν πολλές φορές και παραπάνω από αυτά που μου έδειχνες και σου έδειχνα.
Ήσουν μαζί μου και δίπλα μου σε άσχημες καταστάσεις. Με έβγαλες από μία κατάσταση η οποία με βύθιζε όλο και περισσότερο στο τέλμα. Στο χρωστάω αυτό και πάντα θα σου το χρωστάω. Και το έκανες χωρίς να σου το ζητήσω. Απλά επειδή είσαι εσύ και ήξερες τι να μου πεις για να με ταρακουνήσεις. Όμως τώρα; Τώρα που σου το ζητάω να είσαι δίπλα μου, γιατί σε έχω ανάγκη πού είσαι; Όμως τώρα που με έχεις και εσύ ανάγκη, εγώ πού είμαι;
Αφήσαμε την καθημερινότητα να μας αποξενώσει με τον πιο αισχρό τρόπο. Και παλαιότερα χανόμασταν, αλλά πάντα γυρνούσαμε ο ένας στον άλλον. Αρχικά βριζόμασταν που ήμασταν και οι δύο εγωιστές και δε σηκώναμε το κουλό μας να πάρουμε τηλέφωνο ο ένας τον άλλον, αλλά μετά υπήρχε αυτή η υπέροχη ηρεμία, που υπάρχει μόνο μεταξύ μας.
Δεν ελπίζω πια σε αυτό. Το έχω πάρει απόφαση πως δε θα είμαστε έτσι ξανά ποτέ. Το κρίμα είναι, πως εσύ πιστεύεις πως πάντα θα είμαι εδώ για εσένα, γιατί σου έχω αδυναμία κι εγώ πιστεύω ότι θα είσαι πάντα δίπλα μου, γιατί σε «κέρδισα». Γελοίοι και οι δύο και χάνουμε ο ένας καταστάσεις του άλλου. Γελοίοι και εγωιστές, γιατί είναι καλοκαίρι και το καλοκαίρι σχεδόν πάντα το περνούσαμε μαζί με κάποια διαλείμματα.
Θα είναι το πρώτο καλοκαίρι μου, χωρίς τον κολλητό μου. Θα είναι το πρώτο καλοκαίρι σου, χωρίς εμένα. Αυτό που θέλω να πιστεύω και ελπίζω σε αυτό, είναι το επόμενο καλοκαίρι να μη μας βρει τελείως ξένους. Αυτό που εύχομαι είναι να μη γίνουμε ποτέ ξένοι μεταξύ μας.
Αφιερωμένο στην ελευθερία μας.
Επιμέλεια Κειμένου Λάμδα Βήτα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
