«O μόνος λόγος που έχω κάτι, είναι για να το δίνω». Τάδε έφη Λέο Μπουσκάλια. Και δε θα μπορούσα, αν με ρωτάς να συμφωνήσω περισσότερο.
Ζούμε σε μια κοινωνία που το μόνο που σε έχει μάθει είναι να κοιτάς τον κώλο σου. Να μη δίνεις ποτέ τίποτα, αν δεν πάρεις κάτι πίσω και να μη μοιράζεσαι αυτό που έχεις, γιατί θα σε πατήσουν. Ε, και; Ας σε πατήσουν. Ας σε πονέσουν κι ας σε κάνουν να κλάψεις.
Ξέρεις τι θα κερδίσεις; Πολλά περισσότερα απ’ ό,τι μπορείς πραγματικά να φανταστείς. Θα μάθεις ποιους να εμπιστεύεσαι, ποιους να κοιτάς στα μάτια και να τους νιώθεις δικούς σου ποιοι είναι άνθρωποι και ποιοι όχι.
Δώσε. Δώσε συναισθήματα. Δώσε ώρες και λεπτά από το χρόνο σου. Δώσε αγάπη. Δώσε θετική ενέργεια. Δώσε κομμάτια του εαυτού σου. Απλόχερα δώσε όσα μπορείς να δώσεις κι αν αδειάσεις, θα γεμίσεις περισσότερο με τα χαμόγελα που θα μοιράσεις. Με τα χαμόγελα που είναι δικά σου, γιατί εσύ τα δημιούργησες σ’ εκείνους. Είτε είναι συγγενείς, είτε είναι φίλοι, είτε ένας άγνωστος στο δρόμο.
Γιατί να μη δώσεις έναν αναπτήρα σε έναν άγνωστο που σου ζητάει τη φωτιά του για να ανάψει το τσιγάρο του; Γιατί να μη δώσεις την καλημέρα σου στη γιαγιά που συναντάς κάθε πρωί στη στάση πριν πας για δουλειά; Γιατί να τα κρατάς όλα για εσένα; Και τι θα σου μείνει μετά; Τι θα έχεις για να θυμάσαι;
Χαμόγελα ρίξε και χαρά στους γύρω σου και αυτό που θα δεις, δε θα το πιστεύεις! Εκτιμάνε τους ανθρώπους με ζωντάνια, με κέφι, με αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, με πάθος κι ενέργεια. Δώσε στη μαμά σου το μεγαλύτερο ευχαριστώ που θα μπορούσες να δώσεις. Δώσε στην αδερφή σου τη συμβουλή σου αν στη ζητήσει. Δώσε στον μπαμπά σου τη συγγνώμη που του χρωστάς. Δώσε συγχώρεση στον εαυτό σου για τα λάθη του. Δώσε αγάπη σ’ εκείνους που δεν τους έχουν δείξει τι σημαίνει. Δώσε ένα φιλί στη γιαγιά σου κι ας μην της εξηγήσεις ποτέ γιατί, εκείνη ξέρει.
Δώσε ό,τι έχεις παλέψει να κερδίσεις και μη σκέφτεσαι ανταγωνιστικά, γιατί σημαίνει ότι κάπου υπολείπεσαι. Δώσε χρήματα σ’ εκείνους που δεν έχουν! Είναι απλά χαρτιά. Χαρτιά που σ’ έχουν κάνει δέσμιό τους. Δώρισε τα ρούχα σου σε ανθρώπους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη και αποχωρήσου επιτέλους εκείνο το αρκουδάκι που κουβαλάς από την κούνια σου, στο παιδικό σου κρεβάτι και μετά στο ενήλικο, δινοντάς το σ’ ένα παιδί που δε θα ‘χει ποτέ την πολυτέλεια να πάρει καινούριο. Δώσε τα χρήματα που δούλεψες σε ταξίδια, σ’ άγνωστους προορισμούς και σε μικρές στιγμές που θα σε κάνουν να τις θυμάσαι μέχρι ν’ αφήσεις την ψυχή σου να φύγει.
Δώσε ό,τι μπορείς να δώσεις, χωρίς να το μετανιώσεις, γιατί θα ξυπνήσεις μια μέρα και δε θα σου έχει μείνει τίποτα παραπάνω από καμιά ντουζίνα συναισθήματα που δε θα έχεις με ποιον να τα μοιραστείς και καμιά ντουζίνα λεφτά που δε θα έχεις τι να τα κάνεις.
Ο μόνος λόγος που έχω κάτι είναι για να το δίνω. Κι έχω πονέσει, έχω κλάψει, μ’ έχουν πατήσει και συνεχίζω να δίνω. Και δίνω, γιατί όταν δίνω νιώθω ότι γεμίζω, όχι ότι αδειάζω.
Επιμέλεια Κειμένου Λάμδα Βήτα: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
