Και να που έφτασε η ώρα να πας διακοπές. Για πάμε πάλι. Διακοποιές;
Γυρνάς από τη δουλειά ή από την απογευματινή σου βόλτα και ανοίγεις τον υπολογιστή.
Ανοίγεις το internet και μπαίνεις στο facebook. Και με το που κάνεις log in, συνειδητοποιείς ότι όλοι οι φίλοι σου, το παρεάκι σου, έχει φύγει για πενταήμερο σε κάποια παραλία για να κάψει το κορμάκι του ή σε κάποιο βουνό για να κοιμηθεί ήσυχα το βράδυ χωρίς την ζέστα του καλοκαιριού.
Σιχτιρίζεις θεούς και δαίμονες που δεν έκανες οικονομίες από το χαρτζιλίκι του μήνα ή από το μισθό σου και το μόνο που κάνεις είναι scroll down στην αρχική.
Δε θα αλλάξει κάτι, άνθρωπέ μου. Οι φίλοι σου λιάζουν τα κορμάκια τους στην παραλία, πίνουν μπιρίτσες και κοκτέιλ, ανεβαίνουν στο βουνό του Ολύμπου για διανυκτέρευση και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουν το θράσος να τα ποστάρουν στο facebook με εκείνες τις χαζοχαρούμενες φατσούλες και το mood «περνάμε υπέροχααααααα». Ξέρεις, αυτά τα φωνήεντα που όσο περισσότερο τα τραβάμε στο τέλος των λέξεων, τόσο καλύτερα περνάμε.
Σου λείπει που δεν είσαι εκεί να δεις από κοντά τη μαλακία που έκανε η Μαρία με τη ρακέτα και χτύπησε το διπλανό τυπά με τα μούσια στο πόδι. Σου λείπει που δεν είσαι εκεί να σε μπουγελώσει ο Μήτσος, την ώρα που μόλις έχεις απλώσει την πετσέτα στην άμμο και την έχεις στρώσει καλύτερα και από το σεντόνι στο κρεβάτι και να μη γελάσεις με τη γλίστρα του Γιάννη, όταν ανέβαινε το μονοπάτι για την κορυφή του Ολύμπου, φορτωμένος με το σακίδιο που είναι πιο μεγάλο από τον ίδιο.
Πού πήγατε ρε παιδιά και με αφήσατε; Άδειο το facebook χωρίς τις ειδοποιήσεις σας στην ομαδική συζήτηση με τα άκυρα σχόλια, μέχρι να κανονίσουμε το ήδη κανονισμένο και καθιερωμένο καφεδάκι μας στην παραλία. Αυτό που από νωρίς θα καταλήξει σε μπίρες ή κοκτέιλ από το μαγαζάκι στην Ικτίνου γιατί «Ζέστη έχει ρε παιδιά, να πιούμε και κάτι δροσιστικό».
Τόσοι «φίλοι» στο facebook και εγώ το μόνο που θέλω να δω, είναι να γίνεται το κουτάκι στο message κόκκινο με τα μηνυματάκια σας να μου ζαλίζουν το κεφάλι, καθώς σας βρίζω και χαμογελάω ταυτόχρονα.
Αντ’ αυτού το μόνο που γίνεται, είναι ν’ ανεβοκατεβαίνω την αρχική μου για πέμπτη φορά και να έχω σταματήσει να βλέπω νέα σας το τελευταίο 5ώρο που σημαίνει ότι ξέμεινε το κινητό από μπαταρία και δεν έχετε καν την διάθεση να το φορτίσετε ρε παιδί μου, να χαζέψω καμιά φωτογραφία στο προφίλ σας, να σας κράζω γιατί σκάω από τη ζήλια μου και στενοχωριέμαι σπίτι. Λυπηθείτε με λίγο. Δώστε κανένα σημείο ζωής.
Και άντε πες, εσείς διασκεδάζετε, περνάτε ωραία, πού μυαλό να ενδιαφερθείτε να στείλετε κανένα μήνυμα να κάνουμε chatάκι. Το άλλο το παρεάκι -το οποίο λες και το διάλεξα επίτηδες- που είναι στην πόλη, αλλά δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και έχω να το δω κανένα τρίμηνο; Δηλαδή, τι μοναχικό σαββατοκύριακο είναι αυτό; Και δεν έχω στον ήλιο μπίρα, και στο internet κανέναν να chatάρω να περάσει η ώρα, βρε αδερφέ.
Απογοητεύομαι όταν τα παρεάκια μου ή φεύγουν διακοπές, ή δουλεύουν πυρετωδώς σε διάφορα project. Καλά κάνετε παιδιά, αλλά μην μας αφήνετε χωρίς like και comments. Βαριόμαστε τη ζωούλα μας. Κάποτε, στέλνανε και καμιά φώτο με τα προσχέδια να μου πούνε πως πάει η projectάρα. Τώρα; Τίποτα. Καμιά φορά, θα ανεβάσει κανένα κομμάτι ο Βασίλης γράφοντας «Gm people» και mood: Creative, για να πιάσουμε τη σπόντα, ότι επηρεάστηκε από το τραγούδι ή ότι το καινούριο project, θα έχει κάτι σχετικό με αυτό και μετά θα μας αφήσει στα κρύα του λουτρού, απαντώντας βιαστικά στο messeger «Όλα καλά κορίτσι, θα τα πούμε σύντομα».
Τι το κάναμε το facebook ρε παιδιά αν είναι να μιλάμε μια στο τόσο; Ας το κλείσουμε να ηρεμίσουνε και τα νευράκια μας που σας βλέπουμε όλους ευτυχισμένους.
Επιμέλεια Κειμένου Λάμδα Βήτα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
