Η φιλία είναι ιερή λέξη. Δεν είναι παίξε-γέλασε. Όταν τη νιώθεις από μέσα σου μέχρι την προέκταση των χεριών σου για να αγκαλιάσεις τον φίλο σου, έχει άλλη βαρύτητα. Είναι ο καθρέφτης σου οι φίλοι σου. Είναι ο εαυτός σου επί το άπειρο. Παιδικοί φίλοι, φίλοι που γνώρισες στο πανεπιστήμιο, φίλοι που ήρθαν με την πρώτη σου δουλειά και φίλοι που ακόμη ίσως να μην έχεις γνωρίσει.
Δεν είναι σίγουρο ότι θα τους έχεις πάντα, ούτε είναι σίγουρο ότι θα είναι πάντα εκεί για εσένα. Σίγουρο είναι πως θα τους αγαπάς όσο υπάρχεις, γιατί άγγιξαν ένα κομμάτι σου, που άλλοι άνθρωποι δεν είχαν την δυνατότητα να δουν, ούτε να νιώσουν.
Ωστόσο, υπάρχει μια ξεχωριστή κατηγορία στο κομμάτι της φιλίας, που λίγο-πολύ οι περισσότεροι έχουμε γνωρίσει: Οι φίλοι που είναι μοναχοπαίδια. Μη σκέφτεσαι ότι το μοναχοπαίδι ισούται με το κακομαθημένο. Δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα.
Είναι εκείνοι οι φίλοι που σου δείχνουν περισσότερο από τους υπόλοιπους την αγάπη τους, μερικές φορές σε σημείο που σε πνίγουν. Εκείνοι που θα σε πάρουν τηλέφωνο ακόμη και μέσα στη νύχτα να σου πούνε ό,τι πιο χαζό μπορείς να ακούσεις –από το «μου έσπασε το νύχι» μέχρι «το έριξα το κοκκινομάλλικο τελικά, ρε φίλε».
Είναι οι φίλοι που θα σου επαναλάβουν διακόσιες πενήντα χιλιάδες φορές το ίδιο μικροπρόβλημα που για εκείνους είναι το μεγαλύτερο όλων. Και ο λόγος είναι ένας: Δεν έχουν κανέναν άλλον να το μοιραστούν. Δεν εννοώ άλλους φίλους, εννοώ ότι δεν έχουν τον ιερότερο δεσμό όλων: τον αδελφικό. Δεν έχουν την αδελφή ή τον αδελφό τους να μοιραστούν όσα δε μοιράζονται. Όσα ειπώνονται μ’ ένα βλέμμα κι όχι με οκτώ προτάσεις. Έχουν συγκεκριμένους ανθρώπους για να μιλήσουν και είσαι τυχερός που είσαι ένας από αυτούς.
Να τους χαίρεσαι τους ανθρώπους αυτούς που έχεις στη ζωή σου. Μπορεί να μη μάθανε τι σημαίνει να σου σπάει τα πάντα η μικρή σου αδελφή, αλλά μάθανε πως όταν βρίσκουν ανθρώπους που μπορούν να κρατηθούν και να επενδύσουν στη σχέση τους, τα δίνουν όλα χωρίς να τους νοιάζει τίποτα. Δεν τους ενδιαφέρει πόσο εύκολο είναι να πληγωθούν ή να προδοθούν, απλά πάνε όπως τους πάει η σχέση. Κι αυτό φίλε μου, είναι ίσως ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα.
Πρόσεξε όμως. Επειδή μπορούν να δεθούν πιο εύκολα και ίσως πιο δυνατά απ’ ότι άλλοι άνθρωποι, δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να σε ακυρώσουν όταν μυριστούν ότι δεν τους κάνεις πια. Μοναχοπαίδια είναι, όχι βλάκες.
Προσπαθούν μέσα στο χάος που υπάρχει στην κοινωνία, να έχουν δυο-τρεις ανθρώπους που να τους νιώθουν κι αυτούς οικογένεια· πέρα από τους γονείς και τα πρώτα ξαδέρφια -αν υπάρχουν. Να μπορούν να τους εμπιστευτούν και να νιώθουν ότι μαζί τους είναι ο εαυτός τους.
Και παρεμπιπτόντως, κάνε μια αγκαλιά την αδερφή σου ή τον αδερφό σου, γιατί δεν έχεις ιδέα πώς είναι να γυρνάς στο σπίτι και να μην έχεις αδελφή να μαλώσεις, να εκτονωθείς, επειδή πριν τρία χρόνια, φόρεσε την τότε αγαπημένη σου μπλούζα και την έκαψε με το πρώτο της τσιγάρο.
Όπως κι αν έχει, οι φίλοι είναι συνοδοιπόροι σ’ αυτή τη ζωή. Οπότε βάλε τα δυνατά σου, να διαλέξεις τους καλύτερους. Κι αν βρεθείτε δύο που δεν έχετε αδέρφια, μπορείτε να βαφτίσετε ο ένας τον άλλον έτσι, για να μη νιώθετε μοναξιά. Έτσι κι αλλιώς, οικογένεια δεν είναι το αίμα που σε συνδέει, αλλά το ποιος θα είναι δίπλα σου να σου κρατάει το χέρι, όταν το χρειάζεσαι περισσότερο.
Επιμέλεια Κειμένου Λάμδα Βήτα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Λάμδα Βήτα
