Στη ζωή υπάρχουν στιγμές που μοιάζουν αβάσταχτες, στιγμές που τα πάντα φαίνονται να καταρρέουν γύρω μας, και το βάρος της καθημερινότητας μάς απομακρύνει από την ελπίδα. Οι προκλήσεις μοιάζουν ανυπέρβλητες, οι λύσεις αόρατες, και ο κόσμος ξαφνικά γίνεται πιο σκοτεινός. Τότε, όταν νιώθουμε ότι έχουμε χάσει τον δρόμο μας και η μοναξιά γίνεται ο μόνος σύντροφός μας, εμφανίζεται κάποιος σαν από θαύμα. Ένας άνθρωπος που μοιάζει να έρχεται από το πουθενά, την κατάλληλη στιγμή, και γίνεται το στήριγμά μας.
Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε την αίσθηση όταν αυτός ο άνθρωπος εμφανίζεται. Σαν να διαισθάνεται την ανάγκη μας χωρίς καν να του το έχουμε πει, διαβάζει τη σκέψη μας και κατανοεί την ψυχή μας βαθιά. Όπως λέει κι ένα παλιό ρητό, «οι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που μπορούν να δουν τον πόνο στα μάτια σου, ακόμη κι όταν προσπαθείς να χαμογελάσεις». Και αυτός ο άνθρωπος, χωρίς καν να τον έχουμε προσκαλέσει, φέρνει στη ζωή μας αυτή την ανακούφιση που μοιάζει να θεραπεύει τις πληγές μας.
Όταν τον κοιτάμε, αισθανόμαστε πως μπορούμε να μοιραστούμε ό,τι έχουμε μέσα μας, χωρίς φόβο για κρίση ή απόρριψη. Είναι το χέρι που μας απλώνεται όταν τα δικά μας πόδια τρέμουν, η φωνή που ψιθυρίζει «όλα θα πάνε καλά» όταν εμείς δεν το πιστεύουμε. Ο άνθρωπος αυτός δε χρειάζεται να είναι κάποιος που γνωρίζουμε για χρόνια, ούτε κάποιος που μοιράστηκε το παρελθόν μας. Μπορεί να είναι ένας ξένος που έτυχε να βρεθεί κοντά μας, αλλά με έναν μαγικό τρόπο, γίνεται ο πιο σημαντικός άνθρωπος εκείνη την κρίσιμη στιγμή. Η παρουσία του είναι σαν ένα φως που διαλύει το σκοτάδι, σαν μια ανάσα ελπίδας που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.
Σε αυτές τις στιγμές, ίσως να σκεφτόμαστε πως όλη η ζωή μας μάς οδήγησε σε αυτή τη συνάντηση. Ίσως οι προηγούμενες απογοητεύσεις, τα λάθη και οι δυσκολίες να είχαν σκοπό να μας προετοιμάσουν για αυτήν τη μοναδική σύνδεση. Αυτός ο άνθρωπος έρχεται και γεμίζει τα κενά που αφήνουν οι προηγούμενες πληγές μας, γίνεται το στήριγμά μας χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα και μας δείχνει ότι η ανθρώπινη επαφή μπορεί να είναι ο πιο θεραπευτικός τρόπος να βρούμε την ισορροπία μας. Η παρουσία του φέρνει μια αίσθηση ασφάλειας που δεν μπορούμε να περιγράψουμε. Κάθε φορά που χρειαζόμαστε κάποιον να μας ακούσει, αυτός ο άνθρωπος είναι εκεί. Χωρίς να μας κρίνει, χωρίς να περιμένει να του δώσουμε κάτι πίσω, είναι απλώς εκεί για εμάς. Μας υπενθυμίζει πως, όσο δύσκολη και αν είναι η ζωή, υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται. Είναι εκεί όταν οι υπόλοιποι φεύγουν και μας δίνει την αγκαλιά που τόσο έχουμε ανάγκη, μια αγκαλιά που μας κάνει να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου, ότι είμαστε ασφαλείς.
Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να παραμείνει στη ζωή μας για πάντα, ή μπορεί να είναι περαστικός. Ίσως ο χρόνος και οι περιστάσεις μας χωρίσουν, αλλά η επίδραση που έχει πάνω μας είναι καθοριστική. Είναι το άτομο που μας έμαθε να εμπιστευόμαστε ξανά τους ανθρώπους, να βλέπουμε τον εαυτό μας με περισσότερη κατανόηση και να πιστεύουμε ότι αξίζουμε την αγάπη. Τέτοιες συναντήσεις είναι μια υπενθύμιση πως η ζωή έχει τρόπους να μας προσφέρει αυτό που χρειαζόμαστε, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Όταν αισθανόμαστε ότι τα έχουμε χάσει όλα, η παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου είναι σαν να μας λέει πως πάντα υπάρχει κάποιος που θα μας κρατήσει, έστω και για λίγο, και θα μας βοηθήσει να ξαναβρούμε τον δρόμο μας. Η ύπαρξή του είναι το καλύτερο παράδειγμα του πώς η ανθρώπινη σύνδεση έχει ρόλο θεραπευτικό.
Εκείνος ο ένας άνθρωπος, λοιπόν, ήρθε χωρίς να τον ζητήσουμε μα όταν τον χρειαζόμασταν περισσότερο κι έδωσε την ευκαιρία να ξαναβρούμε τη δύναμη που υπήρχε μέσα μας. Και όταν κοιτάζουμε πίσω, ξέρουμε πως ήταν η πιο όμορφη τύχη μας. Δεν ξέρουμε αν θα τον συναντήσουμε ξανά ή αν η ζωή θα μας κρατήσει χώρια. Αλλά η δύναμη που πήραμε από αυτή τη σχέση θα είναι για πάντα δική μας, σαν ένα κομμάτι του εαυτού μας που γεννήθηκε μέσα από αυτήν τη μοναδική και ξεχωριστή σύνδεση. Τελικά, γηδεν ήταν μόνο μια τυχαία γνωριμία. Ήταν μια υπενθύμιση της δύναμης της ανθρώπινης σύνδεσης, και της ικανότητάς της να μας αλλάξει για πάντα.
Συντάκτης: Ερατώ Μπουλαζέρη
