Αρχίσαμε ήδη να καθόμαστε τα βράδια στη βεράντα

Σαν να μύρισε άνοιξη σιγά-σιγά. Ο χειμώνας φαίνεται να μας αποχαιρετά και τα πρώτα κύματα ζέστης έρχονται να θερμάνουν τα κοκαλάκια μας. Το καλοκαίρι μας γνέφει από μακριά και μαζί με όλα τα όμορφα που φέρνει, έρχονται κι εκείνα τα αράγματα στα μπαλκόνια.

Έχοντας ανέβει λιγάκι η θερμοκρασία, μας προκαλεί να χαιρετήσουμε τη βολή του καναπέ μας και να ξεσκονίσουμε εκείνες τις καρέκλες στο μπαλκόνι. Εκεί που θα μπορούμε από ‘δω και πέρα να καθόμαστε με τα φιλαράκια μας, πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Είτε με τσάι με λεμόνι είτε χωρίς. Δε χρειαζόμαστε κανένα κυριλέ καφέ, το μπαλκόνι μας έχει όλα όσα επιθυμούμε. Ο καφές στο σπίτι ενός φίλου είναι πάντα καλύτερος, εξάλλου.

Τι πιο όμορφο, έπειτα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, να μπορέσεις να συναντήσεις τους φίλους σου για να κουβεντιάσετε για τη μέρα σας και να αναλύσετε με λεπτομέρειες τα νέα σας. Χωρίς να χρειάζεστε ώρες για να ετοιμαστείτε, να ψάχνετε μέσα στον κόσμο πού θα καθίσετε, να ταλαιπωρηθείτε μέχρι να βρεθεί ένα ρημαδοτραπεζάκι –γιατί είχαν κι άλλοι πολλοί την ίδια ιδέα– και να γίνουν τα νεύρα σας κρόσσια. Η βεράντα σου προσφέρει μια θαλπωρή και μια ηρεμία που μοιάζει ορισμένες φορές με όαση μέσα στην έρημο.

Σε εκείνο το μικρό καταφύγιο, λοιπόν, θα μπορέσετε να μοιραστείτε με τους φίλους σας ό,τι σας απασχολεί. Για εκείνο το αφεντικό που καθόλου δεν τον πάτε, για εκείνη τη φίλη που σας έγραψε πάλι για κάποιον γκόμενο ή για εκείνο τον έρωτα που δε θα ξεχάσετε ποτέ. Σαν να λειτουργεί μαγικά αυτός ο χώρος, σαν να προκαλεί εξομολογήσεις. Σαν τον δωμάτιο ενός ψυχαναλυτή που σας εγγυάται πως ό,τι κι αν ειπωθεί δε θα βγει ποτέ παραέξω, αλλά με καλύτερη θέα και παρέα. Εκεί, μακριά από όλους, μονάχα με τον απόηχο της πόλης και συντροφιά με τους πιο κοντινούς σας ανθρώπους, τα πράγματα μοιάζουν ξαφνικά απλά.

Θα μιλάτε με τις ώρες μέχρι να σας βρει το ξημέρωμα και δε θα συνειδητοποιήσετε πότε πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Θα έχετε αναλύσει τόσα θέματα και θα έχετε ανταλλάξει τόσα συναισθήματα κι όλα αυτά παρέα με δυο καρέκλες, ένα τραπέζι κι ένα καφάσι μπίρες. Για κάτι τέτοιες στιγμές είναι που πρέπει οι άνθρωποι να αισθάνονται ευγνώμονες. Για τους φίλους που διάλεξαν και μοιάζουν πλέον περισσότερο με οικογένεια. Και για εκείνες τις απλές στιγμές που είναι τυχεροί που τις ζουν. Εκείνες που νιώθεις ελεύθερος, που τα όνειρά σου δε φαντάζουν τόσο μακρινά και που βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι.

Τις στιγμές αυτές που είσαι υγιής, αγαπιέσαι, αναπνέεις, εκεί, στη βεράντα σου παρέα με τους δικούς σου ανθρώπους και τις σκέψεις σου. Τίποτα απ’ τα υπόλοιπα που συμβαίνουν δε σε απασχολεί κι όσα σου φαίνονταν βουνό, μετά την άτυπη αλλά εξίσου λυτρωτική ψυχανάλυση και το δεύτερο μπουκάλι μπίρας μοιάζουν παρελθόν.

Ας φροντίσουμε όλοι να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο κι ας αναλογιστούμε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε τέτοιες μικρές αλλά σημαντικές στιγμές. Γιατί όσο υπάρχουν φίλοι, ένα καλοκαίρι και μια βεράντα να μας φιλοξενεί, όλα τα υπόλοιπα περνάνε και ξεχνιούνται.