Η αναισθησία είναι άμυνα

Πολλοί μας κατηγορούν για αναισθησία. Για μας είναι απλώς ένας μηχανισμός άμυνας, που συνηθίσαμε να χρησιμοποιούμε μετά απ’ τα τόσα πολλά «φεύγω» των άλλων. Δεν ήταν επιλογή μας, μη νομίζετε. Είναι που κουραστήκαμε να βλέπουμε τους άλλους να αποχωρούν συνεχώς με τόση ευκολία. Πάντα επέστρεφαν, βέβαια. Όχι, αυτά να τα λέμε. Η επιστροφή κι η ανούσια επανένταξή τους στη ζωή μας ήταν προβλεπόμενο σχέδιο απ’ την άλλη μεριά.

Θα μας κατηγορήσετε συχνά ότι δε νιώθουμε ή ότι είμαστε αδιάφοροι. Δεν ξέρω αν ισχύει ακριβώς αυτό. Εγώ το ρίχνω στην κακή μνήμη. Είναι που δεν τρώμε πολλά αβγά, είναι κληρονομικό, δε γνωρίζω. Αλλά τι να κάνουμε; Το «αν αφήσεις κάτι σε αφήνει», λες και γράφτηκε για μας. Κι όχι να περάσει πολύς καιρός, μη νομίζεις. Σε μια βδομάδα δε θυμόμαστε τη μορφή σου και στις δύο δε θυμόμαστε καν πώς σε λένε. Ξέρουμε πως κανένας δεν είναι υποχείριο κανενός και πως για να μας έχεις θα πρέπει να ιδρώσεις.

Προειδοποιούμε, όμως. Μη μας πείτε κι υποκριτές. Τα φανερώνουμε τα σημάδια μας. Δε θα δώσουμε πια τόση σημασία όσο δίναμε στην αρχή, χανόμαστε από προσώπου γης, δεν απαντάμε με τόσο ενθουσιασμό. Στο χέρι σου είναι τι θα κάνεις όταν θα παρατηρήσεις αυτά τα σημάδια.  Θα μας προλάβεις; Ή θα σου φύγουμε και χαμπάρι δε θα πάρεις; Εκεί είναι όλο το παιχνίδι. Κι είναι για δυνατούς λύτες, να το θυμάσαι.

Δε μας αρέσει να παίζουμε το ρόλο του κομπάρσου, δε φτιαχτήκαμε έτσι. Το παλιό κολπάκι του «σε φτύνω για να κολλήσεις» δεν έχει επίδραση πάνω μας. Τα θέλουμε όλα στην υπερβολή, τα μέτρια μας περνούν απαρατήρητα. Ζητάμε το όλα κι απαρνιόμαστε τα λίγα ή τα περίπου. Αυτή τη ζαμανφού φύση μας τη δουλέψαμε πολύ μέσα μας για να μπορέσει τελικά να μας βγαίνει αβίαστα. Η υπομονή μας σκάει και γάιδαρο κι αλίμονο σε εκείνον που θα βρεθεί να την τεστάρει θρασύτατα.

Είναι πλέον σαν μια φυσική διαδικασία του οργανισμού μας, όταν κάτι φεύγει απ’ τα χέρια και τον έλεγχό μας, δεν αγχωνόμαστε. Παίρνουμε την απόσταση που πρέπει και παρατηρούμε αντιδράσεις. Σε μια κρίσιμη στιγμή σαν αυτή, αν σου κατέβει η ιδέα να το παίξεις καμπόσος, έχεις χάσει την παρτίδα. Αν, δε, πουλήσεις υφάκι «δε με νοιάζει» και μαγκιά, έχεις χάσει ολόκληρο το παιχνίδι.

Δεν είναι κάποιο είδος στρατηγικής, είναι μια αυθεντικότητα που σπάνια θα τη βρεις εκεί έξω. Δε συμβιβαζόμαστε με τίποτα που δεν είναι στα μέτρα μας και δε μας προσφέρει όσα ζητάμε. Πες μας επαναστάτες του έρωτα.

Να είσαι βέβαιος, όμως, πως δεν πιέζουμε συναισθήματα ούτε παρακαλάμε για αβέβαιες επιθυμίες και μη έκδηλα «θέλω». Τις καταστάσεις τις θέλουμε ξεκάθαρες. Ξεκάθαρα λόγια, ματιές και συναισθήματα, αυτά μας γεμίζουν.

Έτσι φτιαχτήκαμε, ελεύθεροι. Ανήκουμε πρώτα στον εαυτό μας προτού καταφέρουμε να ανήκουμε σε κάποιον άλλο.  Αν δεν μπορέσεις να μας κρατήσεις, πάει, πέταξε το πουλάκι. Και σε διαβεβαιώνω πως γυρισμό μετά από αυτό δεν έχει.