Καμία καριέρα δε θα σε πάρει αγκαλιά το βράδυ

Μετράς ήδη πολλά χρόνια στη δουλειά σου. Εργάζεσαι από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Πάντοτε σκεφτόσουν πως σκοπός στη ζωή σου είναι να βρεις μια καλή δουλειά και να εργάζεσαι ώστε να μπορείς να ζεις άνετα. Έκανες τα πάντα γι αυτή την πολυπόθητη καριέρα, για να βρεθείς πλέον σε ένα σημείο να αναρωτιέσαι αν όλα αυτά άξιζαν πραγματικά.

Γνώριζες πάντα με τι θα ήθελες να ασχοληθείς, ακόμα όμως κι έτσι να μην είναι, τα πράγματα ήρθαν με τέτοιο τρόπο όπου σε μια δεδομένη στιγμή βρήκες τη δουλειά εκείνη που σε ολοκληρώνει, ή έστω που σου προσφέρει αυτά που χρειάζεσαι. Δεν ήσουν, όμως, ούτε τότε ευχαριστημένος. Ήθελες πάντοτε περισσότερα. Αν δουλέψεις παραπάνω θα βγάλεις παραπάνω χρήματα. Αν δουλέψεις πιο πολύ και πιο σκληρά, θα έχεις περισσότερες ευκαιρίες για μια υψηλότερη θέση που θα σου προσφέρει την καταξίωση που αποζητάς.

Θα δουλέψω τώρα, είπες, όσο περισσότερο μπορώ ώστε να μπορέσω αργότερα να απολαύσω τους καρπούς των κόπων μου. Δεν πειράζει που θα στερηθώ ελεύθερο χρόνο, θα στήσω, όμως, τις βάσεις για μια σωστή καριέρα. Τώρα που είμαι νέος ακόμη κι έχω αντοχές, μπορώ να εργάζομαι πολύ περισσότερο. Θα κάνω κι υπερωρίες. Και τι έγινε αν γυρίσω σπίτι δυο ώρες αργότερα; Κι αυτές τις Κυριακές τι τις θέλουμε ελεύθερες. Πάντα σε μελαγχολούσαν, εξάλλου. Ξέχασες, όμως, πως δε γεννήθηκες για να εργάζεσαι αλλά εργάζεσαι για να ζεις.

Έφτασε η ώρα και πήρες εκείνη τη θέση που τόσο ήθελες κι έκτισες την καριέρα που ονειρευόσουν, με κόπους και θυσίες. Στάσου τώρα, κοίτα λίγο πίσω σου και πες μου. Αλήθεια, άξιζαν όλες εκείνες οι θυσίες; Άξιζε η τόση μοναξιά; Κι αν ακόμα πρόλαβες να κάνεις οικογένεια, άξιζε το παιδί σου τόσες απουσίες; Τόσα παιχνίδια και γέλια που έχασες, όταν γυρνούσες κουρασμένος απ’ τη δουλειά; Ο σύντροφός σου, που ακόμα και στο ίδιο σπίτι να ζείτε, τον βλέπεις σπάνια πια, άξιζε το κενό σου; Άξιζαν τα χρήματα κι οι τίτλοι περισσότερο απ’ τις βόλτες που δεν πήγες, τα βιβλία που δε διάβασες, τους φίλους που δεν είδες;

Πες μου, εκείνος ο έρωτας που άφησες για την καριέρα, λες να σε συγχώρησε ποτέ; Εσύ σε συγχώρησες; Όσους στόχους κι αν πετύχεις, όσες επιτυχίες κι αν γευτείς, όλα μοιάζουν κάπως ανούσια αν δεν έχεις κανένα να τις μοιραστείς. Όσο καλά κι αν πείθεις τον εαυτό σου πως είσαι έτσι, θυμήσου πως οι άνθρωποι δε φτιάχτηκαν για να ζουν σε μονάδες. Δημιουργήθηκαν για να είναι μαζί, να μοιράζονται στιγμές, όνειρα και χρόνο.

Μπορεί, όντως, να σου προσφέρει τέτοια πληρότητα η δουλειά σου, ακόμη κι αν κάνεις κάτι που αγαπάς πολύ, ώστε να καλύψει όλα τα υπόλοιπα; Μπορεί μια καριέρα να σε πάρει αγκαλιά το βράδυ, να σου πει μια γλυκιά κουβέντα, να σε καταλάβει όταν όλα πάνε στραβά; Θα μπορούσαν όλα τα λεφτά κι οι καταξιώσεις του κόσμου να σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο, όταν γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι και ξαπλώνεις σε ένα άδειο κρεβάτι;

Κανένας δεν έζησε μόνο με αγάπη κι έρωτα. Δεν σου δίνουν τροφή αυτά. Μα τι γίνεται με την τροφή της ψυχής; Και τι ζωή είναι αυτή χωρίς αγάπη κι έρωτα, αν δεν είναι ανιαρή κι αδιάφορη;

Όταν μετά από χρόνια θα σταματήσεις για να κοιτάξεις όλα εκείνα που πέτυχες, άραγε πού θα γέρνει η ζυγαριά; Γιατί όσο πλούσιος κι αν γίνεις, χειρότερη φτώχεια απ’ την ψυχική δε θα γνωρίσεις.