Κανένα ανεκπλήρωτο, απλώς μονόπλευρο

Απόψε θα μιλήσουμε για ανεκπλήρωτα. Θέμα πολυσυζητημένο και λέξεις χιλιοειπωμένες. Τι γίνεται με αυτά που δεν έγιναν ποτέ; Χάνονται μήπως μαζί με τα μηνύματα που δε βρήκαν ποτέ παραλήπτη; Πόσο θα πρέπει να μας βασανίζουν ιστορίες που δεν είχαν το τέλος που εμείς θέλαμε κι είχαμε φανταστεί;

Η έρμη η μητέρα μου, που τόσα έχει τραβήξει γυναίκα, κάτι θα ξέρει παραπάνω, μου έλεγε πάντοτε το ίδιο πράγμα: «Τα πράγματα, παιδί μου, έχουν την αξία που τους δίνεις». Δύσκολο να το καταλάβεις αυτό όταν είσαι μικρότερος, ακόμα πιο δύσκολο όμως να το εφαρμόσεις σε όποια ηλικία κι αν είσαι.

Είμαστε μαζοχιστικά πλάσματα οι άνθρωποι. Αποζητούμε κι αναζητούμε το δράμα στη ζωή μας. Μπαίνουμε σε ιστορίες που ξέρουμε απ’ την αρχή πως δε θα έχουν αίσιο τέλος. Τις περισσότερες φορές εμπλεκόμαστε σε καταστάσεις αδιέξοδες, με μόνο κίνητρο την επιθυμία μας. Και τι δεν κάναμε στο βωμό ενός «θέλω». Θυσίες ολόκληρες. Τη σημαντικότερη και την τρομακτικότερη, θυσιάσαμε την ψυχή μας. Δώσαμε τα πάντα μας σε κάποιους που υπήρξαν Σκρουτζ συναισθημάτων. Εναποθέσαμε ελπίδες. Είχαμε προσδοκίες κι απογοητευτήκαμε τελικά για τα καλά.

Οι μέρες περνούν κι οι ώρες θα σε γιατρέψουν σιγά-σιγά αν τις αφήσεις να κάνουν τον κύκλο τους. Είναι άδικο να μένεις στο παρελθόν, να κοιτάς συνεχώς πίσω σου. Κρίμα δεν είναι να αφήνεις όμορφα πράγματα να γλιστρούν μέσα απ’ τα χέρια σου;

Βάλε το καλά στο μυαλό σου. Δεν υπάρχει ανεκπλήρωτο, ήταν απλά κάτι περαστικό. Από αυτά που έρχονται στη ζωή σου για να σε διδάξουν. Ευχάριστα διαλείμματα και παύσεις που μόλις γίνουν φορτικές θα πρέπει να τους δίνεις με πείσμα μια κλοτσιά και να τις στέλνεις στον αγύριστο. Δεν αξίζει τίποτα και κανένας να χαλάει την ηρεμία σου. Να τον αγαπάς τον εαυτό σου και να του το θυμίζεις αυτό με την πρώτη ευκαιρία.

Η αλήθεια, όμως, είναι πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι για όλα. Εσύ που κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη κάθε πρωί. Εσύ μόνο φταις για την κατάντια σου. Ονόμασες ανεκπλήρωτες καταστάσεις που απ’ την αρχή μύριζαν καταστροφή. Έδωσες περισσότερη αξία απ’ ό,τι έπρεπε. Μην ξοδεύεσαι σε κατηγορείς για τον εαυτό σου, απλά ξύπνα.

Καμία κατάσταση δε μένει ανεκπλήρωτη, αν κι οι δύο πλευρές αποζητούν η μια την άλλη. Μη σε ταλανίζει αυτό το μισό που έζησες ενώ εσύ ήθελες διακαώς το ολόκληρο. Δεν ήταν το ολόκληρό σου. Σήκω. Υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά. Ο χρόνος περνάει κι είναι τόσο πολύτιμος που δεν μπορείς να τον ζεις στο περίπου και το λίγο.

Αν βασανίζεσαι με ανούσια ερωτήματα και με εκείνο το διαβολεμένο «αν», να απαντάς πάντοτε στον εαυτό σου με τον ίδιο τρόπο: Γιατί έτσι έπρεπε. Γιατί δεν ήταν να γίνει. Γιατί δεν ταίριαζαν οι καταστάσεις. Γιατί το δικό σου κομμάτι ήταν κάπως πιο διαφορετικό. Είναι όπως εκείνη η ιστορία με το μεγάλο Ο, του Σελ Σιλβερσταϊν. Όταν το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο, κανένα κομμάτι που δεν ταίριαξε πρωτύτερα έχει πλέον σημασία. Τότε όλα θα βγάζουν νόημα.

Τότε θα μπορέσεις τελικά να καταλάβεις γιατί τίποτα απ’ τα προηγούμενα δεν ολοκληρώθηκε και πού πρέπει επιτέλους να δώσεις εκείνη την αξία που λέγαμε.