Να ζεις τους ανθρώπους σου πριν γίνουν ανάμνηση

Γέμισαν οι πόλεις φωτάκια, γιρλάντες, στολίδια, δείγματα  που μαρτυρούν πως σιγά-σιγά φτάνουν οι γιορτές. Όταν ακούς τη λέξη «Χριστούγεννα» απ’ τα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό είναι η οικογένεια. Ένα οικογενειακό τραπέζι, τα δώρα κάτω απ’ το δέντρο κι εκείνη η ζεστασιά που ξέρεις πως μόνο οι πολύ αγαπημένοι σου άνθρωποι θα σου τη δώσουν.

Οι μέρες αυτές έρχονται για να μας θυμίσουν όλα αυτά για τα οποία είμαστε ευγνώμονες. Για την καλή μας υγεία, τους στόχους που καταφέραμε να επιτύχουμε αυτόν το χρόνο και φυσικά, πάνω απ’ όλα, τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μας και μας έδωσαν απλόχερα την αγάπη τους.

Έκτος, όμως, από αυτά, οι γιορτές είναι εδώ  για να μας θυμίσουν κι εκείνους που δεν είναι πια κοντά μας. Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που επέλεξαν να μη βρίσκονται εδώ, αλλά σε εκείνους που δεν είχαν επιλογή. Σε εκείνους που έφυγαν κάπως βιαστικά  από κοντά μας, αλλά την ανάμνησή τους δε θα την αποχωριστούμε ποτέ. Όπως τον παππού και τη γιαγιά, που θα ευχόσουν να μπορούσες να δεις. Τους συγγενείς και τους φίλους που χάθηκαν στο δρόμο ξαφνικά κι η θύμησή τους συνοδεύεται  συνεχώς απ’ την απουσία τους. Τέτοιες μέρες είναι που μας λείπουν περισσότερο και θα θέλαμε να γυρίζαμε τον χρόνο πίσω, για να πούμε εκείνο τη συγγνώμη, το αντίο και το «σ’ αγαπώ» που είτε ξεχάσαμε είτε δεν προλάβαμε να πούμε.

Ίσως, όμως, και να μη χρειάζεται. Ίσως το ξέρουν κι ίσως να μην απουσιάζουν καν από κοντά μας όπως νομίζουμε. Να είναι εδώ να μας προσέχουν και να μας φυλάνε, όσο κοινότυπο κι αν σου ακούγεται αυτό. Παρατήρησε καλύτερα και θα δεις πως βρίσκονται στο γέλιο της μικρής σου αδερφής, στη συμβουλή του πατέρα σου, στην αγκαλιά της μάνας.  Ίσως οι άνθρωποι εκείνοι  που έφυγαν να μην είναι πολύ μακριά, αλλά διπλά μας, μέσα σε εμάς τους ίδιους και στους ανθρώπους που αγαπάμε. Τους κουβαλάμε στο μυαλό μας και τους βλέπουμε μπροστά μας σε κάθε προσωποποίηση αγάπης που δεχόμαστε.

Παρ’ όλα αυτά, πάρε ένα λεπτό αυτή την εποχή που όλα μοιάζουν πιο γιορτινά κι ευχάριστα, να σκεφτείς όλες εκείνες τις αναβολές που βάζεις συνεχώς. Κάνε τα πράγματα που πρέπει, για να μη χρειαστεί να μετανιώσεις και να αναρωτηθείς αργότερα. Μην καθυστερείς κι άλλο να στείλεις αυτό το μήνυμα που θα εκδηλώνει τα συναισθήματά σου. Μη θεωρείς δεδομένα τα λόγια που σκέφτεσαι και δεν τολμάς να πεις. Μα, πρώτα απ’ όλα, μη θεωρείς δεδομένο πως οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα σου θα είναι κι αύριο εκεί. Ζήσε με την ανάμνηση εκείνων που έφυγαν, προσπάθησε, όμως, να δημιουργήσεις καινούργιες με εκείνους που βρίσκονται ακόμη εδώ.

Να αρπάξεις κάθε ευκαιρία να δεις τους φίλους σου που σε νοιάζονται. Να τολμήσεις να εκφράσεις όσα νιώθεις στον άνθρωπο που θα ήθελες να σε συντροφεύει στη ζωή σου. Αν αυτό που σε σταματάει είναι ο φόβος, να ξέρεις, το να μετανιώνεις είναι πάντα χειρότερο. Αν, λοιπόν, αυτές τις γιορτές  χρωστάς σε κάποιον μια λέξη, μια αγκαλιά ή μια πράξη που δεν έχεις πει ή δεν έχεις κάνει ακόμα, τόλμησέ  το.

Αν χρωστάς μια συγγνώμη, ένα «σ’ αγαπώ», ένα «ευχαριστώ» σε κάποιους, μην αργείς άλλο. Για χάρη όλων εκείνων που έχασες, τους το χρωστάς. Να τους αγαπάς τους ανθρώπους σου και να τους ζεις καθημερινά, προτού γίνουν ανάμνηση. Και δε χρειάζεσαι τις γιορτές για να το κάνεις.