Σε θέλω πιο πολύ κι από τον καφέ μου

Είναι περίεργη αυτή η επίδραση που έχει πάνω σου η πρώτη γουλιά του καφέ σου. Είτε είναι πρωί, είτε απόγευμα, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας αυτή η γουλιά θα σε ξυπνήσει, θα σε αναζωογονήσει. Θα σου δώσει τη συγκίνηση που ζητούσες όλη μέρα για να νιώσεις πως η ζωή είναι κάπως πιο όμορφη. Τουλάχιστον όσο υπάρχουν ωραίες γεύσεις.

Μπορεί για κάμποσο καιρό να έχεις ξεχάσει τη γεύση του, όμως μόλις τη θυμηθείς θα αναρωτιέσαι γιατί έκανες τόσο πολύ για να τη δοκιμάσεις ξανά. Σα μια συνήθεια που μπορείς να σταματήσεις και που δεν σου είναι και τόσο απαιτητικά απαραίτητη, αν όμως, περάσεις διάστημα χωρίς εκείνη τη ζητάς και πάλι σαν απεγνωσμένος.

Είναι το αίσθημα αυτό που όταν αφήνεις για λίγο τον καφέ σου για να κάνεις μια δουλειά κι έχεις μόνο εκείνο στο μυαλό σου. Μονάχα να γυρίσεις να τον γευτείς και πάλι μέχρι το τέλος. Σα μια αίσθηση απώλειας που σε συνοδεύει. Όπως η απουσία σου όταν επικρατεί καιρό.

Μόνο όταν θα τελειώσει θα είσαι ήρεμος να πεις ότι τώρα μπορείς να συνεχίσεις ό,τι έκανες χωρίς περισπασμούς, χωρίς να τρέχουν οι σκέψεις σου ανεξέλεγκτα εκεί. Για πόσο όμως; Μέχρι να περάσει η επίδραση και να τον ζητάς και πάλι. Όσο  περισσότερο πίνεις, τόσο περισσότερο συνηθίζεις. Σαν ένα ελαφρύ ναρκωτικό.  Υπάρχουν κάποιες δύσκολες μέρες που ένας δεν είναι αρκετός. Κάπως όπως τα φιλιά σου και τα χάδια σου για μένα.

Ξέρεις ότι μπορείς χωρίς αυτό όμως. Ξέρεις πως εάν δεν πιείς μια μέρα, δεν θα πάθεις τίποτα. Δεν θα καταστραφεί ο κόσμος ούτε θα αρρωστήσεις. Το ξέρεις ότι δεν τον έχεις ανάγκη, όμως το θες. Ακριβώς όπως εγώ, εσένα. Θέλεις να νιώθεις τη μυρωδιά του και τη γεύση του. Κάπως έτσι μου φαίνεται πως είσαι και εσύ για μένα. Μια τέτοια επίδραση φαίνεται να έχεις και εσύ στο μυαλό μου. Λιγοστά απαραίτητη μα σίγουρα επιθυμητή. Μη νομίζεις πως σε έχω ανάγκη τρομερή. Σε κόβω όποτε θέλω, όπως τον καφέ μου. Τι γλύκα θα έχουν όμως μετά οι μέρες μου;

Λένε πως ο καφές κάνει καλό στην υγεία μας. Έτσι θεραπευτικά λειτουργείς και εσύ για μένα στην καθημερινότητά μου. Ξέρω πως η υπερβολική κατανάλωση οδηγεί στην καταστροφή. Γι’ αυτό έχω όρια στις δόσεις μου. Αρκετή δόση για να μου προσφέρει τη δύναμη και τη καλή διάθεση που χρειάζομαι για να βγάλω τη μέρα. Τόσο όσο να μην μου κάνει κακό, να μην με καταστρέψει. Τόσο ώστε να τη ζητήσω ξανά και πάλι για λίγο όμως.

Όλα είναι στο μυαλό. Όπως η ανάγκη μας γι’ αυτό το ποτήρι καφέ. Όπως η αίσθηση της καφεΐνης που φανταζόμαστε να κυλάει στις φλέβες μας που μας κάνει να νιώθουμε τόσο ζωντανοί. Κάπως σαν την επίδραση ορισμένων ανθρώπων πάνω μας. Και αυτή η εντύπωση πληρότητας που νιώθεις στο στομάχι σου και στην ψυχή σου μετά από έναν καλό καφέ, τη ζητάμε και την αποζητάμε να μας την προσφέρουν και κάποιοι άνθρωποι.

Όσον αφορά εσένα, αν θα μπορούσα, θα ‘θελα να είμαι ο καφές στην κούπα σου που ξέρω πώς έχεις τόσο ανάγκη. Που ξέρω πως ζητάς κάθε πρωί μόλις ανοίξεις τα μάτια σου. Τι λες; Θα ρισκάρεις να δοκιμάσεις το χαρμάνι μου;