Γεια σου,
Ελπίζω να είσαι καλά. Τόσο καιρό έχουμε να τα πούμε κι εύχομαι τα λόγια μου μέχρι πριν να δεις την υπογραφή μου, να σε προϊδεάσουν για την ταυτότητά μου. Με όλο το θάρρος που σου έχω, ξέρω πολύ καλά πως μπορώ να σου ανοιχτώ σε σημείο αηδίας και να αδειάσω όλο μου το «είναι» μέσα σ’ αυτό το γράμμα.
Μακάρι τώρα, που έφτασες στα 40 σου σχεδόν, να έχεις πετύχει τα όνειρά σου. Όλα εκείνα τα όνειρα που κάναμε παρέα και μας έμοιαζαν τόσο μακρινά κι ακατόρθωτα. Μακάρι να έβγαλες άκρη με τις σπουδές σου, να κατάφερες τελικά να κάνεις αυτό που ήξερες από πάντα πως θα σε κάνει χαρούμενη. Και ξέρεις πολύ καλά πως μιλάω γι αυτό που από παλιά έλεγες. Να κάνεις κάτι στη ζωή σου που να σχετίζεται με την τέχνη, με διαφορετικούς ανθρώπους, με συναίσθημα, με ομιλία, με μια συνεχή αναζήτηση. Από εκεί το φέραμε, από εκεί το πήγαμε και παρέα σε λάθος δρόμους καταλήξαμε. Αλλά εύχομαι, στο τέλος, να βρήκες το σωστό σου μονοπάτι για να φτάσεις στο στόχο σου.
Άραγε, έγινες ο άνθρωπός που ήθελες; Ξέρω, ο κόσμος δύσκολα θα αλλάξει, αλλά τουλάχιστον, εσύ προσπάθησες έστω να κάνεις τη δική σου εσωτερική αλλαγή; Είμαι σίγουρη, έχουν κοπιάσει πολύ τα συναισθήματα κι ο χαρακτήρας σου για να φτάσουν ακέραια μέχρι εδώ, σε αυτό το δικό σου σήμερα που σίγουρα δε διαφέρει καθόλου με το δικό μου. Άλλαξες; Μαζί τα λέγαμε, αλλάζουνε οι άνθρωποι με τον καιρό.
Όσο και να με έχεις ξεχάσει, όσο και να μην μπορώ να σε δω ποτέ, εγώ κλείνω τα μάτια και σε φαντάζομαι. Σε φαντάζομαι πετυχημένη, επιτέλους ισορροπημένη, ήρεμη, χαρούμενη, ώριμη. Γράψε μου πίσω κι επιβεβαίωσέ μου πως όλα αυτά είναι αλήθεια. Σίγουρα τώρα, δεν είσαι πια παρορμητική, επιθετική κι εγωίστρια. Τόσα έχεις περάσει, αποκλείεται να έχει μείνει ίδιο κάτι από όλα αυτά. Για τα λάθη σου σε παρακαλώ, μη μετανιώνεις πια. Να θυμάσαι, όλα είναι θέμα επιλογών κι αυτές είναι που σε έφεραν μέχρι εδώ.
Γράψε μου πίσω και πες μου για τον κόσμο σας γιατί ο δικός μας όσο πάει και βουλιάζει. Και εγώ, μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο δυσκολεύομαι να ζω. Νιώθω πνιγμένη, χαμένη, στροβιλιζόμενη μέσα σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρά που περιβάλλει τα πάντα. Πες μου πως ο κόσμος σας είναι λίγο καλύτερος έστω τώρα, μετά από τόσα χρόνια. Πες μου πως αυτό ο κόσμος που θυσίασε τον έρωτα τον έφερε πάλι στο πρώτο βήμα. Τουλάχιστον, εσύ, μπόρεσες μέσα σε τέτοιες συνθήκες να επιβιώσεις; Μπόρεσες να σταματήσεις να νιώθεις έρμαιο και να πολεμήσεις; Έχω ανάγκη να ακούσω το ναι σου σε αυτή μου την ερώτηση, να μου δώσει δύναμη να θρέψει τις αντοχές μου.
Τον έρωτα, τον βρήκες. Δε ρωτάω καν. Το έχω σίγουρο. Πληγώθηκες τόσο, έριξες κι έφαγες τα μούτρα σου, προσπάθησες, αγανάκτησες, χάρηκες και τελικά την Ιθάκη σου, μετά από τόσα κύματα, τη βρήκες. Κι όλο αυτό γιατί επιτέλους, μάλλον ξέρεις τι ζητάς απ’ τη ζωή σου, ξέρεις τι ζητάς απ’ τους άλλους, τι δεν έχεις εσύ και το ζητάς απ’ τον άνθρωπό σου για να σε ολοκληρώσει. Ελπίζω όμως, να είσαι λίγο λιγότερο κακομαθημένη με τα συναισθήματά σου γιατί αλλιώς δε θα τη βγάλεις καθαρή. Εννοώ, ελπίζω πως κατάλαβες πως αξίζει κάπου-κάπου και να δίνεις, όχι μόνο να παίρνεις.
Κι όλα εκείνα τα υλικά πράγματα που ονειρευόσουν, πες μου, τα κατέκτησες; Εκείνο το μικρό αμάξι που μάζευες λεφτά από όταν πήρες το δίπλωμα για να το αγοράσεις, εκείνο το τόσο γλυκό διαμέρισμα στο κέντρο με όλα τα δικά σου στοιχεία μέσα, εκείνο το βινύλιο που έσπασες κάποια στιγμή μέσα στις πανελλήνιες κι έψαχνες σαν τρελή να το ξαναβρείς, μακάρι όλα αυτά με τους κόπους σου να τα κατέκτησες. Κι αυτοί οι κόποι και οι επιτυχίες, είμαι σίγουρη πως σε έκαναν να καταλάβεις και να εκτιμήσεις την οικογένειά σου τώρα που είναι μακριά. Μακάρι να κατανόησες την κούραση της μάνας σου και τα νεύρα του πατέρα σου που κάποτε σου φαίνονταν παράλογα, ειδικά τώρα που έχεις τα δικά σου παιδιά.
Πώς τα ξέρω όλα αυτά, είμαι σίγουρη πως ρωτάς τώρα από μέσα σου. Μα είμαι εσύ. Ξέρω τα πάντα για σένα, μαζί ζούμε τόσο καιρό , χέρι-χέρι, ακόμα κι αν εσύ με έχεις ξεχάσει. Αχ εσείς οι μεγάλοι. Ξεχνάτε τα παιδιά που ήσασταν κάποτε. Ματιά πίσω δε μας ρίχνετε και κάνετε λες και η ζωή σας ξεκίνησε από τα 30. Κι όμως, εγώ ήμουν πάντα δίπλα σου, να σε συνοδεύω μέχρι τώρα σε κάθε εγχείρημα και κάθε προσπάθειά σου. Και ας μη με έβλεπες, τουλάχιστον ήξερα πως μέσα μας έχουμε το ίδιο πράγμα. Εγώ είχα μέσα μου το σπόρο κι εσύ το λουλούδι. Και σε ευχαριστώ γι’ αυτό. Γιατί, αντί να με μαράνεις, με άνθισες. Και γι’ αυτό, σου χρωστάω τεράστια ευγνωμοσύνη.
Τώρα, κοίτα στον καθρέφτη. Εκεί είμαι κι εγώ, εκεί είσαι κι εσύ και στο φόντο περνάνε οι αναμνήσεις που περάσαμε παρέα. Ξέρω, δεν κάναμε μαζί τον τέλειο άνθρωπο, κάναμε όμως έναν άνθρωπο ικανό να σταθεί στα πόδια του και να αντιμετωπίζει όλα αυτά που κάποτε φοβόνταν. Βάλε τώρα το γράμμα μέσα στο κουτί κι όποτε με έχεις ανάγκη πάλι, διάβασέ το ξανά.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε,
Ο δεκαοκτάχρονος εαυτός σου.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
