Κι ακόμη δε σου είπα ούτε τα μισά

Υπάρχουν τόσα που θέλω να σου πω. Υπάρχουν τόσα ακόμη που ξέρω πως μπορώ να νιώσω για χάρη σου, εξαιτίας σου. Πες με δειλή που ακόμη δεν έχω καταφέρει να αρθρώσω ούτε μισή αράδα απ’ όσες πραγματικά θα ’θελα. Πες με φοβισμένη που η καρδιά μου ακόμη έχει στεγανά και δε νιώθει όλα όσα απλόχερα της προσφέρονται.

Δεν είναι μπακάλικο ο έρωτας, να παίρνεις πίσω ανάλογα ποσά ζήτησης και προσφοράς. Μόνο παζάρια επιδέχεται αυτή η αγοραπωλησία ανθρώπων. Κόβεις συναισθήματα και λέξεις μόνο και μόνο για να βολευτείς και να μην πτωχεύσει η καρδιά σου, για να έχεις και καβάτζα κάτι για τον εαυτό σου όταν τα παρατήσεις.

Όμως, αγάπη μου, με εσένα δεν παζαρεύω, ούτε παζαρεύομαι. Κάτι άλλο μου συμβαίνει. Κι εκεί κατάλαβα πως η μερική σιωπή μου είναι αποτέλεσμα ευγενούς κι ειλικρινούς αγάπης και θαυμασμού.

Μπροστά στο όμορφο παγώνουμε. Ίσως δε βρίσκουμε λέξεις να το περιγράψουμε όπως του αρμόζει. Κι εγώ, τι να πω δηλαδή; Βολεύτηκα στα κοινότυπα ερωτόλογα που λένε όλοι οι ερωτευμένοι, προσπαθώντας να σου δείξω τα αισθήματά μου. Αλλά τελικά, ακόμα δε σου έχω πει ούτε τα μισά.

Για την ακρίβεια, δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες για τα μικρά, τα χαζά, αυτά που μόνο εγώ μπορώ να δω, όλα αυτά που με έκαναν να σε ξεχωρίσω μέσα από ένα πλήθος αδιάφορων εραστών και χλιαρών δεσμεύσεων που σπάνε με την πρώτη δυσκολία. Αλλά σκέφτομαι πως αν ξεκινήσω με αυτά θα είναι λάθος, γιατί ο έρωτας δεν επιδέχεται μικροπρεπείς περικοπές.

Ή μήπως να πω για τα μεγάλα; Για τα τρανταχτά εκείνα χαρακτηριστικά που κάθε φορά που εκδηλώνονται με κάνουν και σαστίζω. Στην ύπαρξή σου σμιλεύτηκε κάθε λογής ερωτικό στοιχείο κι είναι λες και δημιουργήθηκες αποκλειστικά για να αγαπάς και να σε αγαπούν ακόμη περισσότερο.

Είναι εκείνες οι βραδινές ώρες που σιωπώ κι εσύ με απορία με ρωτάς τι μου συμβαίνει. Και το χαμόγελο που παίρνεις πίσω ως απάντηση, είναι ο τρόπος μου να σου αποκαλύψω όλες μου τις σκέψεις. Δεν αξίζει κάτι τέτοιες στιγμές να μιλήσω και να χαλάσω τη σιωπή. Το κάνεις εσύ καλά μονάχα με μια ερώτηση και με ταράζεις. Με ταράζεις με τον ίδιο τρόπο που με τάραξες όταν μπήκες στη ζωή μου.

Όλα τα χαϊδευτικά, όλα τα σ’αγαπώ, όλοι οι ψίθυροι σε στιγμές αδυναμίας είναι μόνο ένα μερίδιο των όσων θα ήθελα κανονικά να σου πω. Και δεν είναι πως δεν έχει βρεθεί η κατάλληλη συγκυρία να σου εκμυστηρευτώ τους πόθους μου, απλά διαλέγω τη σιωπή να με εκπροσωπήσει και το βλέμμα μου να κάνει την μετάφραση σε ανθρώπινους όρους.

Είναι σχεδόν μαγικό όταν ένα «σ’ αγαπώ» δε δύναται να περιγράψει όσα νιώθεις. Αν υπήρχαν λέξεις κατάλληλες να προσδιορίσουν όλα εκείνα που νιώθω όταν με ξυπνάς το πρωί και με κοιμίζεις το βράδυ. Αν μπορούσα να περιγράψω τη γεύση αγάπης που έχει ο καφές που μου φέρνεις καμιά φορά, κι αυτό θα στο έλεγα.  Αν μπορούσα κάπως, με κάποιον τρόπο να περιγράψω πόσο με γεμίζει η εικόνα σου, η επιμονή σου, η στήριξή σου, θα ήταν οι πρώτες κουβέντες που θα σου έλεγα.

Σαν άλλη αμαρτωλή, φοβάμαι την εξομολόγηση. Δε θέλω να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου μήπως και τα χάσω. Και σου υπόσχομαι, δε θα το κάνω στην έσχατη στιγμή που θα ’μαι έτοιμη να χάσω εσένα, σαστισμένη είμαι, όχι δειλή. Θα σου πω όλη την αλήθεια μου κάποτε. Προς το παρόν μας αφήνω να ακούμε μόνο τον ήχο του βηματισμού μιας κοινής πορείας που παίρνει ρυθμό από δυο συγκοινωνούντες καρδιές.