Οι μακροχρόνιες σχέσεις δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ο χρόνος εκτός από φάρμακο είναι και φαρμάκι. Γιατί ό, τι η στιγμή είναι ικανή να δημιουργήσει με όλη της τη μαεστρία, ο χρόνος μπορεί να το κάνει θρύψαλα με όλη του τη μανία. Πάρε για παράδειγμα τον έρωτα. Παντρεμένοι ή σε χρόνια σχέση δεσμευμένοι, πόσος έρωτας λες να τους έχει απομείνει; Καθόλου. Xάθηκε μέσα στη ρουτίνα, τη συνήθεια. Έφυγε ο έρωτας κι έμεινε η αγάπη μοναχά.
Αλλά πόση αγάπη μπορεί να περιέχει μέσα του ένα αμοιβαίο κεράτωμα; Πίστεψέ με, πολύ! Αγαπάς τόσο τον άνθρωπό σου που του δίνεις το απόλυτο δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Αφού κι εσύ το κάνεις. Κι εσύ κερατώνεις. Έχετε καταλάβει δηλαδή απόλυτα και οι δυο σας πόσο έχετε βουτηχτεί μέσα στη μιζέρια. Έχετε την ανάγκη να ικανοποιήσετε ό,τι μεταξύ σας μένει ανεκπλήρωτο. Γι’ αυτό αναλαμβάνετε δράση. Μαζί αλλά και χωριστά. Τα είπατε, τα μιλήσατε, δεν μπορείτε να ζήσετε μακριά ο ένας από τον άλλο. Κι όλο αυτό λόγω γαμημένης συνήθειας. Κερατώνεστε λοιπόν, το ξέρετε και οι δυο. Απλά κανένας δεν επεμβαίνει στα του άλλου.
Σαν παιχνίδι είναι. Δεν υπάρχει χώρος για ζήλιες, δεν υπάρχει έρωτας για να πυροδοτήσει ζήλιες, δεν κερδίζει όμως ο πιο αναίσθητος αλλά ο πιο κτηνώδης. Το σώμα έχει ανάγκες, το μυαλό έχει κολλήματα και η ψυχή επιθυμίες. Και γι αυτό αναζητάτε να ικανοποιήσετε τα παραπάνω με άλλους ανθρώπους. Τόσα χρόνια έχουν περάσει, έχετε εξαντλήσει αυτά τα πάρε-δώσε μεταξύ σας. Δεν έχετε να προσφέρετε τίποτα ούτε για να ικανοποιήσετε τις ανάγκες σας, ούτε τα κολλήματά σας, ούτε καν τις επιθυμίες σας. Ξαπλώνετε αμίλητοι το βράδυ και γυρνάτε πλευρό. Όχι γιατί δεν έχετε κάτι να πείτε, άπλα γιατί πλέον δεν ελκύει ο ένας τον άλλο.
Κι έτσι καταλήγετε να κερατώνεστε και να το ξέρετε κιόλας. Πολύ πολιτισμένο αν το σκεφτείς. Αλλά αν το σκεφτείς ακόμα καλύτερα, δεν υπάρχει κάτι να προκαλέσει φασαρία. Αν ήθελες ακόμα αυτό το κορμί και αυτό το μυαλό θα το έκανες δικό σου. Αλλά το έχεις κάνει δικό σου τόσες φορές που φτάνει πια. Θες να το απελευθερώσεις.
Μέσα από τους καινούργιους σας εραστές ανανεώνεστε, βρίσκετε επιτέλους εκείνο το κτηνώδες αίσθημα που έλειπε και στους δυο. Είναι όμως σκέτο σεξ, χωρίς συναίσθημα. Μέτριο, απλά για να καλύψει τις ανάγκες και το ένστικτο ικανοποίησης. Δε θέλετε άλλο συναίσθημα, μπουχτίσατε μ’ αυτό. Νιώσατε μέχρι σκασμού και αγαπήσατε τόσο ώστε να επιτρέπετε στον άνθρωπό σας να ξενοκοιμάται. Δε θέλετε άλλο συναίσθημα γιατί συνηθίσατε να ζείτε μαζί και κάθε μέρα. Αντί να νιώθετε περισσότερο, αναπολείτε τι νιώθατε κάποτε.
Εντιμότατοι κερατάδες είστε σε ένα παιχνίδι χωρίς τελειωμό. Κερατάδες και κερατωμένοι χωρίς κανέναν όφελος και χωρίς κανένα κόστος. Κάνετε το κέφι σας, είστε ξεκάθαροι, γυρνάτε σπίτι γεμάτοι καύλα για άλλους, αλλά με ένα απόλυτο κενό μέσα σας. Γιατί ξέρετε πως όλο αυτό πουθενά δεν βγάζει. Απλά θα συνεχίσει για χρόνια να συμβαίνει. Και τελικά, όποιος νιώσει χάνει. Αλλά δεν ξέρω αν χάνει αυτός που νιώθει ίσως πρώτος ένα τσίμπημα ζήλιας ή αυτός που νιώθει μια πιθαμή συναίσθημα για τον εραστή του.
Φταίτε και οι δυο που κερατώνεστε, δεν φταίει ποτέ μόνο ο ένας. Αλλά δυστυχώς η λύση δεν είναι στα ξένα κρεβάτια. Κι εδώ που τα λέμε, ούτε και στο δικό σας είναι. Τουλάχιστον είστε ειλικρινείς και δεν εθελοτυφλείτε. Δεν μπορείτε άλλωστε να κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας. Σεξ θέλετε, αλλά όχι μεταξύ σας. Και με αυτή την ειλικρίνεια όμως είναι που δείχνετε τον απαιτούμενο σεβασμό στο παρελθόν σας. Στο παρελθόν αυτό που θα υπάρχει κάθε μέρα στο παρόν σας όταν βρίσκετε τους άλλους και κοιμάστε στα κρεβάτια τους. Και όλ’ αυτά καθώς είστε συνηθισμένοι στην βολεμένη σας αγάπη.
Επιμέλεια κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
