Υπάρχουν μέρες οι οποίες είναι ανούσιες σχεδόν. Δεν έχουν τίποτα πέρα από μια συνηθισμένη ρουτίνα να τις διέπει. Υπάρχουν απ’ την άλλη κι εκείνες οι ημέρες που είτε καρτερείς με μανία να έρθουν είτε αναθεματίζεις Θεούς και δαίμονες για να περάσουν χωρίς να τις καταλάβεις.
Είναι κάποιες ημερομηνίες που δε γίνεται να ξεχάσεις ποτέ. Ό,τι χρονολογία και να έχουν στο τέλος, αρκούν τα μπροστινά νούμερα να μείνουν χαραγμένα στο μυαλό σου. Ακόμα κι αν τα άτομα με τα οποία περνούσες τις μέρες αυτές μαζί δεν υπάρχουν πια στη ζωή ή την ψυχή σου, δεν έχει καμία σημασία. Εσύ κόβεις και ρράβεις το σενάριο της ημέρας και το παίζεις σε επανάληψη κάθε χρόνο στο κεφάλι σου.
Επέτειοι, γιορτές, γενέθλια, γνωριμίες, ορκωμοσίες, απρόσμενα ξενύχτια, γάμοι, προτάσεις, ταξίδια κι άλλα τόσα που σφραγίζονται κάτω από μία ημερομηνία. Είναι όμορφες αναμνήσεις αυτές που δύσκολα ξεθωριάζουν στο χρόνο. Είναι τότε που ανυπόμονα κοιτάς τα λεπτά στο κινητό μέχρι η ώρα να δείχνει 12 ακριβώς. Και μόλις η μέρα αλλάξει, είτε γιορτάζεις εκ νέου, είτε νοσταλγείς.
Γιατί έχουμε κι ως άνθρωποι εκείνο το χάλι να στεναχωριόμαστε και με τα καλά γιατί θέλαμε άλλο λίγο, γιατί είμαστε εγωιστές και πονάμε ξέροντας πως κάποιος γιορτάζει χωρίς εμάς. Και μέσα σε αυτές τις χαρούμενες ημερομηνίες είναι που έρχονται κάτι χαζά διλήμματα του τύπου «να στείλω ή όχι;», έτσι για να έχουμε να πιεζόμαστε λίγο ακόμη χωρίς λόγο.
Είναι και εκείνες οι ημερομηνίες που δεν ξεχνάς γιατί πραγματικά πονάνε -γι’ αυτό και δεν τις βάζεις στο κουτάκι της λήθης. Χωρισμοί, απώλειες, δυσάρεστες στιγμές που καθόλου δε θέλω να αναλύσω γιατί όλα υπάρχουν μέσα στον κύκλο της ζωής. Όλες αυτές είναι μέρες που έχουν αποτυπωθεί έντονα από νούμερα κι ημερομηνίες. Είναι μέρες που θες να σβήσεις απ’ τον χάρτη του χρόνου γιατί είναι λες και τα γεγονότα συμβαίνουν πάλι απ’ την αρχή λεπτομερώς και πονάνε εξίσου.
Κι όσο και να εθελοτυφλείς πως κάθε χρόνο είναι καλύτερα, κάνεις λάθος και το ξέρεις. Κάθε χρονιά που περνάει απλά είναι κι ένα κενό επιπλέον. Βέβαια, μπορεί να είσαι κι από εκείνους τους τυχερούς που κατόρθωσαν και νίκησαν τον χρόνο και ξέχασαν τα περισσότερα. Ή τουλάχιστον προχώρησαν ένα βήμα πέρα από αυτά.
Σημασία έχεις πως τις μέρες μας δεν τις φτιάχνουν οι συγκυρίες, αλλά εμείς και το πώς τις αποτυπώνουμε μέσα μας. Καμιά φόρα όμως υπάρχουν γεγονότα που σε ξεπερνάνε κι έχεις ανάγκη να τα θυμάσαι λίγο περισσότερο, επισφραγισμένα κάτω από μια ημερομηνία.
Είναι λίγο χαζό που συμβαίνει αυτό γιατί στην ουσία δε χρειαζόμαστε απλά νούμερα που εναλλάσσονται για να θυμηθούμε κάτι, αυτό μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή. Απλώς με τις ημερομηνίες είναι λες και βάζεις τη συγκεκριμένη σκέψη σε μια εκ νέου λειτουργία.
Κάποια συναισθήματα απλά δεν τα ξεχνάς ποτέ. Κάποιους ανθρώπους επίσης. Καλά ή κακά, καλοί ή κακοί, όλα αυτά θα κρύβονται πίσω από ημερομηνίες και θα μας ψιθυρίζουν αναμνήσεις και στιγμές. Μπορεί να θυμηθείς και να γιορτάσεις για μια στιγμή έστω μέσα στη μέρα αυτή. Μπορεί να θυμηθείς και να βουρκώσεις όλη μέρα γιατί όλο αυτό σε ξεπερνά.
Δεν έχει να κάνει με σένα όμως. Έχει να κάνει με τον χρόνο που καμιά φορά μόνο γιατρός δεν είναι. Γιατί ο χρόνος θα σου φερθεί όπως του φερθείς. Δεν είναι ομοιοπαθητική οι στιγμές να τις θυμάσαι που πονάνε και να πονάς πάλι, να χαίρεσαι να βγαίνεις απ’ την πίκρα. Λίγο να φερόμασταν καλά, τόσο καλύτερα θα ήμασταν συμφιλιωμένοι μαζί του.
Απλά έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε κάποια πράγματα. Και φοβόμαστε τον καιρό που περνάει, μην περάσει απότομα και μας κάνει να ξεχάσουμε. Γι’ αυτό έχουμε τις ημερομηνίες. Για να μας θυμίζουν τρανταχτά τι έχει συμβεί, απ’ τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα. Για να βάζουν λεπτομέρειες στις σκέψεις μας με ώρες και λεπτά.
Ό,τι μέρα και να είναι σήμερα για σένα, ημερομηνία με βάρος ή όχι απλά να θυμάσαι πως πρέπει να ζεις για να δημιουργείς αναμνήσεις. Μην περιμένεις όμως μια συγκεκριμένη μέρα να τις ανακαλέσεις. Μπορείς να θυμάσαι ό,τι θες, όποτε το θες. Οι ημερομηνίες χαράζονται σε δέντρα και παγκάκια μόνο από αυτούς που ξέρουν πως λίγο καιρό μετά δε θα θυμούνται τίποτα.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
