Έχουμε κάνει μαλακίες. Έχουμε πληγώσει και έχουμε πληγωθεί. Είμαστε ατόφιοι κωλοχαρακτήρες με μπόλικη δόση κακίας και σκληρότητας μέσα μας. Μας χαρακτηρίζει η αναισθησία, η έλλειψη τύψεων, το να είμαστε σκάρτοι σ’ έναν κόσμο που επιβάλλει μια φαινομενική καλοσύνη.
Λέγαμε ψέματα, φερόμασταν πισώπλατα, δίναμε πόνο σε πολύ κόσμο χωρίς να μας νοιάζει, απλά σημαδεύαμε και πυροβολούσαμε. Φερόμασταν πούστικα μέχρι αηδίας. Δεν υπήρχε καμιά αρχή και καμιά ηθική. Μόνη μας ευχαρίστηση να είναι καλά η πάρτη μας και ξέρετε που τους γράφαμε όλους τους άλλους. Σε κάθε τι που κινούνταν γύρω μας και αποκαλούνταν αγαπημένο, σίγουρα θα έβρισκες κάποια φθορά που θα την είχαμε εμείς προκαλέσει.
Και κάπως έτσι άρχισαν να μας φοβούνται όλοι και να μας βάζουν ταμπέλες. Γίναμε ο φόβος, ο τρόμος και ο σχολιασμός κάθε παρέας. Και με το δίκιο του όλο αυτό, αφού έχουμε δώσει κάθε δικαίωμα για τέτοια λόγια εις βάρος μας. Και είναι απ’ αυτά τα λόγια που ποτέ δε θα τα ξεχάσει κανείς και πάντα θα μείνουν εκεί να μας χαρακτηρίζουν. Όλο αυτό γιατί βασίζονται όλα πάνω σε αληθινά και σκληρά γεγονότα που μόνοι μας, εμείς οι σκάρτοι, φέραμε εις πέρας.
Καρφί δε μας καίγεται όμως. Μπορεί πού και πού να μας πιάνει το φιλότιμο και να νιώθουμε πολύ μαλάκες για όλ’ αυτά, αλλά μέσα στο πεντάλεπτο όλο αυτό ξεπερνιέται. Έρχεται βέβαια κι εκείνη η στιγμή που μέσα στο ένα δευτερόλεπτο γίνεται η απόλυτη μεταστροφή. Έρχεται ένας άνθρωπος στη ζωή μας και μας κάνει μια πληγή πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι έχουμε πληγώσει εμείς όλα τα θύματά μας. Και εκεί αλλάζουμε. Εκεί είναι που η κακία σταματάει.
Ποτέ δεν κρυφτήκαμε για τίποτα εμείς οι κακοί άνθρωποι, αλλά μετά την μεταστροφή μας είμαστε ικανοί να παραδεχτούμε και το μικρότερο πταίσμα. Κι εκεί είναι η μαγκιά μας. Πως έχουμε μέσα μας τέτοια δύναμη που δεν κολλάμε πουθενά. Ξέρουμε τι έχουμε κάνει και σε ποιον. Ξέρουμε πόσο άθλια έχουμε φερθεί και πόσο καθόλου δε μας ένοιαξε.
Κι όλα αυτά μπορούμε να στα αφηγηθούμε με μια και μόνο αναδρομή. Χωρίς να παραλείψουμε τίποτα. Δε φοβόμαστε να δείξουμε ποιοι είμαστε ακριβώς γιατί ξέρουμε πολύ καλά από τι πάστα είμαστε πλασμένοι. Καμιά σχέση δεν έχουμε μ’ εκείνα τα ανθρωπάκια που δε μπορούν καν να προφέρουν ούτε τη λέξη «λάθος» γιατί είναι βολεμένοι στο να δείχνουν αναμάρτητοι. Και ναι. Γινόμαστε που και που η ενσάρκωση της φράσης «ο άνθρωπος αλλάζει».
Καταλήγουμε να έχουμε δίπλα μας λίγους ανθρώπους γιατί μόνο εκείνοι είναι οι θαρραλέοι που δε φοβήθηκαν να σταθούν δίπλα μας. Και σε ‘κείνους τους λίγους φερόμαστε τόσο ξηγημένα κι εντάξει που ακόμη και ο τέλειος άνθρωπος θα ζήλευε. Εμείς οι μαλάκες, οι σκατόψυχοι άνθρωποι, όπως συνηθίζετε να λέτε, έχουμε τη δυνατότητα να μυριζόμαστε την πουστιά από μακριά και αυτό μας σώζει.
Και όσοι ολοκληρωτικά έχουν αλλάξει, αφήνουν μόνο μερικούς να το καταλάβουν και τους υπόλοιπους να κρίνουν όπως έκαναν παλιά. Και δίνουμε όλοι την ψυχή μας στους ανθρώπους μας και τους προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως πάντα είναι έτσι. Στην πρώτη μαλακία βγάζουμε νύχια. Γιατί μετά την μεταστροφή, αν μας φερθείς καλά, θα σου φερθούμε καλύτερα. Ενώ αν μας φερθείς χάλια, θα σου φερθούμε πολύ χειρότερα, γιατί είμαστε χρόνια στο κουρμπέτι και το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Αγαπάμε πολύ και χωρίς όριο. Μισούμε όμως ακόμα πιο πολύ. Ανταποδίδουμε τα ίσα στον καθένα κι από εμάς το κάθε άτομο παίρνει ό,τι του αξίζει χωρίς περικοπές και ελεημοσύνες. Αλλά πριν μας στήσετε όλους εμάς στον τοίχο, να ξέρετε πως κάποια πράγματα από το παρελθόν μας τα έχουμε μετανιώσει πικρά. Όχι γιατί σας πονέσαμε, απλά γιατί μάλλον έπρεπε να σας είχαμε πονέσει λίγο περισσότερο.
Επιμέλεια κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
