Ένα ωραιότατο πρωινό περπατάς αμέριμνος στην Τσιμισκή. Ξαφνικά, ακούς φωνές, βρισιές, καντήλια και μπηχτές. Η μία φωνή γυναικεία, λεπτή, τσιριχτή σχεδόν με τέτοιο νεύρο όμως που ο καθένας θα ζήλευε. Η άλλη φωνή αντρική, μπάσα, πιο ήρεμη, να προσπαθεί να κρατηθεί σε φυσιολογικούς τόνους. Και ναι, ακόμα ένα ζευγάρι που τσακώνεται μέσα στη μέση του δρόμου.
Νομίζω πως αυτό έχει αρχίσει και γίνεται μάστιγα, σαν αρρώστια που εξαπλώνεται ένα πράγμα. Δεν είναι και δύσκολο πλέον να αντικρίσεις δημόσια ερωτικά καβγαδάκια. Κι όχι αυτές τις παρεξηγήσεις που λύνονται στο δεκάλεπτο. Μιλάμε γι αυτά τα περιστατικά που αν γίνονταν σπίτι, σίγουρα θα έσπαγαν πιάτα και ποτήρια.
Θα το θέσω απλά, κανέναν από εμάς, τους τυχαίους περαστικούς, δε νοιάζεται για τα προσωπικά σας. Δε σας ξέρουμε, δε μας ξέρετε. Άρα για ποιο λόγο να μας αφήνετε τόσο εύκολα να μπαίνουμε στη σχέση σας και να μαθαίνουμε τι συμβαίνει; Καμία διακριτικότητα; Καμία αξιοπρέπεια;
Φαίνεται αστείο ώρες-ώρες να αντικρίζεις ένα θέαμα σαν αυτό. Εντάξει, δεν είπαμε ότι περιμέναμε να ζούμε σε ένα κόσμο όπου όλα τα ζευγαράκια είναι ερωτευμένα και πηγαίνουν χέρι-χέρι, αλλά λίγη ηρεμία, βρε παιδιά! Τις περισσότερες φορές, οι λόγοι που τσακώνεστε φαίνονται σαθροί, κάνοντάς σας έτσι να μοιάζετε χαμένοι σε μια σχέση χωρίς νόημα. Το να μειώνεις τον άνθρωπό σου δημόσια, δεν είναι και το καλύτερο πράγμα. Δίνει το στίγμα έλλειψης σεβασμού ανάμεσά σας.
Κανένα ζευγάρι σχεδόν δεν κάνει πολιτισμένους καβγάδες, είναι φανερό. Αλλά το να τσακώνεσαι σε κοινή θέα το καθιστά απαράδεκτο. Είναι σαν να ξεγυμνώνεσαι δημόσια. Τότε όλοι ξέρουν, γνωστοί κι άγνωστοι, τι κουβαλάς πάνω σου, δεν αφήνεις τίποτα κρυφό και προσωπικό για ‘σένα. Άρα, γιατί κάνεις το ίδιο και στη σχέση σου;
Τα προσωπικά, για κάποιο λόγο λέγονται έτσι, δεν είναι δυνατόν με μία και μόνο πράξη ο όρος να αναιρείται. Δεν είπα ότι σε τέσσερις τοίχους ο τσακωμός μένει μόνο στα αυτιά των δυο σας, αλλά και πάλι, είναι πιο κόσμιος, πιο σεμνός, είναι δικό σας καβγάς με τα όλα του κι όχι με τους όλους του. Όταν η πόρτα κλείνει, κάνε ό,τι θέλεις. Όταν όμως βρίσκεσαι εκτός, δεν υπάρχει λόγος να μεταφέρεις και τα προβλήματά σου.
Λένε, μέσα από όλα αυτά φαίνεται η σπίθα κι ο έρωτας. Μέσα από τν ζήλια, την γκρίνια, τα μούτρα. Καλά όλα αυτά, αρκεί να μην ξεπερνάνε το όριο. Γιατί καταλήγουν όχι μόνο να ξεπερνάνε τα όρια του κάθε ατόμου, αλλά κι ολόκληρης της σχέσης. Μην το κάνουμε και big brother.
Δε μας απασχολεί που έκανε like το αγόρι σου, δε μας απασχολεί ποιον κοιτούσε επίμονα η κοπέλα σου, δε μας νοιάζει γιατί δεν τα βρήκατε στα ψώνια του σούπερ μάρκετ, στις δουλειές του σπιτιού, γιατί οι πρώην σας είναι τόσο επίμονοι. Δε μας νοιάζεται ούτε εσείς, ούτε τα πρόβληματά σας, έχουμε και δικά μας. Η υπομονή είναι προτέρημα, γι’ αυτό την επόμενη φορά που κάτι πάει να αρχίσει, ας εξελιχθεί στα ιδιαίτερα σας.
Μη γίνεστε διαχυτικοί, να μη γινόμαστε άθελά μας αδιάκριτοι. Μη μας χαλάτε κι εμάς τη διάθεση χωρίς λόγο, δε φταίμε πουθενά. Ψυχραιμία, υπομονή, ηρεμία κι όλα λύνονται. Λύνονται όμως πιο σωστά εκεί όπου δεν υπάρχουν αδιάκριτα κι αδιάφορα βλέμματα. Εκεί που ό,τι λέτε είναι για εσάς και μένει μόνο για εσάς. Ειρήνη υμίν, αδέρφια!
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
