Αν κάτι χαρακτηρίζει εκείνον που θα σε διεκδικήσει τότε σίγουρα αυτό είναι η επιμονή του. Ο έρωτας θέλει κότσια για να πραγματοποιηθεί, τι νόμιζες; Πως με την πρώτη σφαλιάρα τελείωσαν όλα και πάμε στα επόμενα; Όχι, απόλυτο και κατηγορηματικό όχι. Κι αν δεν προσπαθήσεις ξανά για τον άνθρωπό σου, τότε προσπάθησε για ‘σένα. Δες το μια φορά ρεαλιστικά! Ο επιμένων δε νικά πάντα, δεν παίρνει πάντα το ποθητό τρόπαιό του, άλλα κερδίζει πράγματα πιο ουσιαστικά, να έχει να θρέφει τις δυνάμεις και τις αντοχές του.
Ο έρωτας έχει σκαμπανεβάσματα, έχει χαρές και λύπες, επιτυχίες κι αποτυχίες, γαλήνη και τρικυμία. Έτσι κι αλλιώς, μια ήπια σχέση δεν έχει κι ενδιαφέρον. Για να επιβιώσεις στις ερωτικές διαδρομές πρέπει να μάθεις να μάχεσαι ανελέητα σε ό,τι βρίσκεται μπροστά σου ως εμπόδιο. Η επιμονή κάνει εντύπωση, σε κεντρίζει, σε κάνει να νιώθεις σημαντικός, από την άλλη όμως μπορεί να σε κάνει να ξενερώσεις και τόσο άσχημα, σε σημείο να κλείνεις κινητά.
Πολλές φορές προσπαθούμε κι επιμένουμε σε κάποιες καταστάσεις και σε κάποια πρόσωπα, ακόμη κι αν ξέρουμε πως όλα αυτά δε θα έχουν καμία επιτυχία. Σκέφτηκες όμως ποτέ πως πίσω από μια άκαρπη προσπάθεια κρύβεται μια προσωπική νίκη; Ξέρω κι εσύ, όπως κι ο καθένας άλλωστε, κάποια στιγμή στη ζωή του, έχει δώσει τα πάντα, έχει κάνει τα πάντα για να πάρει πίσω ή απλά να κερδίσει αυτό το πολυπόθητο, αμοιβαίο καρδιοχτύπι.
Έχεις φτάσει σε σημείο να έχεις επιμείνει δίχως τελειωμό, μέχρι να πέσεις κάτω, να γονατίσεις και να μην είναι σε θέση να συνεχίσεις, να νιώθεις εξαντλημένος μέσα σου, να μην έχεις κάτι καινούργιο να προσφέρεις, η φαντασία σου να έχει σφραγιστεί με ένα τεράστιο «εξαντλήθηκαν τα αποθέματα, κλείνουμε». Η επιμονή είναι που σε οδηγεί σε όλο αυτό, που ωθείται από την εσωτερική, αληθινή, ερωτική επιθυμία.
Ίσως, όμως, –για να σου δώσω λίγο θάρρος να συνεχίσεις την επομένη φορά που θα φτάσεις σε ένα σημείο σαν το προηγούμενο– να πρέπει να απομυθοποιήσω κάτι που συχνά σκέφτεσαι και το θεωρείς απόλυτα σωστό κι αλάνθαστο. «Ο επιμένων νικά», μέγα ψέμα. Ξύπνα, δε ζεις στην εποχή του Ρωμαίου και την Ιουλιέτας, όπου όλα τελειώνουν με ένα «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Ο επιμένων δε νικά πάντα, άλλα σίγουρα μαθαίνει. Καμιά φορά, οι ήττες είναι πιο ωφέλιμες απ’ τις νίκες. Ζεις σε έναν κόσμο που σε θέλει εγωιστή, επομένως την επομένη φορά που θα επιμείνεις μέχρι τελικής πτώσης, χώσε κάπου ανάμεσα το «εγώ» σου και πάρε μαθήματα, για ‘σένα και μόνο, αποκλειστικά.
Για να μάθεις να πετάς πρέπει πρώτα να νιώσεις πως είναι να μην μπορείς να σηκωθείς απ’ το χώμα. Και θα πονέσεις, και θα κλάψεις, και θα το κάψεις το ρημάδι να βρεις διαφορετικούς τρόπους να κερδίσεις αυτό που θες. Μας βασανίζουν οι άνθρωποί μας, το ξέρω, αυτοί που τουλάχιστον θεωρούμε εμείς δικούς μας κι επιμένουμε τόσο, μας φέρνουν στα όριά μας και δεν υπολογίζουν τίποτα κάποιες στιγμές, καμία επιμονή, καμία υπομονή, καμία θυσία.
Άκουσέ με, μπορεί να χάνεις μάχες, αλλά δε χάνεις κι ολόκληρο τον πόλεμο. Ναι εντάξει, μπορεί να μην κερδίσεις το άτομο που θες, αλλά σίγουρα θα κερδίσεις μαθήματα για ‘σένα πολύ χρήσιμα για την μετέπειτα πορεία σου. Η επιμονή διδάσκει.
Διδάσκει ποια είναι τα όριά σου, τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις και για ποιον, πόση ψυχραιμία και δύναμη κρύβεις μέσα σου. Σε μαθαίνει να στέκεσαι όρθιος όταν οι άλλοι σε χτυπούν αλύπητα, να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή χωρίς να εκτεθείς περαιτέρω, σου βάζει μυαλό. Η διαδρομή είναι εύκολη. Επιμένεις, αποτυγχάνεις, πέφτεις· σηκώνεσαι, όμως, δυνατότερος και πιο συνειδητοποιημένος. Κάθε ήττα είναι και μια διδαχή, ηττημένος δεν είναι όποιος χάνει αλλά όποιος δεν ξαναπροσπαθεί.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα είναι η τελευταία σου προσπάθεια μετά από τόσες, αντί να σκυλοβρίσεις εκείνον που σε αρνήθηκε, πες του ένα «ευχαριστώ». Εκείνος δεν ξέρει τι καλό σου έκανε, τι σου δίδαξε όλο αυτό, πόσο πιο δυνατό σε έκανε. Έτσι κι αλλιώς, η αληθινή νίκη δεν είναι η απόκτηση του αντικείμενου του πόθου σου, αλλά η απόκτηση όλο και περισσότερο του χαρακτήρα σου. Κι αυτό βρίσκεται στο τι θα προσκομίσεις για να εμπλουτίσεις τον εαυτό σου κι όχι το κρεβάτι σου.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
