Εφηβεία, μια εποχή τόσο περίεργα όμορφη και ταυτόχρονα τόσο γλυκά νοσταλγική. Ρίχνοντας ματιές προς τα πίσω, σίγουρα θα θυμηθείς σχολικές εμπειρίες, συναισθηματικές αναταράξεις και κυκλοθυμικά σκαμπανεβάσματα, τρέλες, αλλαγές στην εσωτερική κι εξωτερική σου εμφάνιση, λύπες και χαρές.
Μέσα σε όλη αυτή την ξέγνοιαστη διαδρομή, δε γίνεται να ξεχάσεις και τους συνοδοιπόρους σου, το παρεάκι σου, εκείνους τους φίλους που βρίσκονται ανάμεσα σε όλες σου τις αναμνήσεις. Αλλά δε θα μιλήσω για όλους όσους πέρασαν απ’ τη ζωή σου εκείνα τα χρόνια, τους τυχαίους, τους περιστασιακούς και τους κομπάρσους. Λέω να επικεντρωθώ σε κάτι πιο συγκεκριμένο, σε μια παρέα αποκλειστικά γένους θηλυκού.
Αφιερωμένο λοιπόν το ό, τι ακολουθεί στις απανταχού κοριτσοπαρεές που σχηματίστηκαν στο Λύκειο κι ακόμη καλά κρατούν. Αν έχεις ήδη φέρει στο μυαλό σου συγκεκριμένα πρόσωπα, τότε ίσως σε γυρίσω –λίγο ή πολύ– πίσω. Αν πάλι ανήκεις στο άλλο φύλο κι εξακολουθείς να διαβάζεις, ήρθε η ώρα να μάθεις λεπτομέρειες σχετικά με το τι εστί γυναικεία φιλία στο πρώιμο στάδιό της.
Μιλώντας εκ πείρας λίγων ετών, μπορώ να ομολογήσω πως η σχέση κοριτσιών που σχηματίζεται κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων στη σχολική πορεία, ίσως είναι από τις πιο βάσιμες και σταθερές που μπορείς να σχηματίσεις μέχρι τότε. Έχοντας πια μια σχετική δόση ωριμότητας, αναγνωρίζεις πλέον καλύτερα τι είδους ανθρώπους θέλεις να έχει δίπλα σου, κάνεις τις επιλογές σου περισσότερο συνειδητά και κατασταλαγμένα και σχηματίζεις τον κύκλο που σου φαίνεται καταλληλότερος.
Σίγουρα έχεις δει σε προαύλια, σε πλατείες, στους δρόμους δυο, τρία, τέσσερα κορίτσια, σχεδόν να μοιάζουν ή να θέλουν να μοιάσουν γυναίκες, με τις σχολικές τους τσάντες να περπατούν ανέμελα. Είναι τότε που ακόμη καμία δεν ξέρει τι σημαίνει ο κόσμος των ενηλίκων κι όλα περιστρέφονται γύρω από υποθέσεις κι όνειρα, τότε που καραδοκούν πανελλήνιες, κοπάνες , οι πρώτες βόλτες με αγόρια, η αρχική αμφισβήτηση του κόσμου γύρω τους.
Όσο και να κυριαρχεί η άποψη ότι η γυναικεία φιλία είναι σαθρή, τα γεγονότα αυτά είναι ένα ισχυρό επιχείρημα στην απόδειξη του εναντίου. Οι φίλες σου, η παρέα σου στο Λύκειο, εκείνα τα χρόνια που όλες οι άλλες αξίες αμφισβητούνται και μπαίνουν στην άκρη, είναι η οικογένεια που επιλέγεις. Γι’ αυτό άλλωστε ξοδεύεις και τόσες ώρες επαφής μαζί τους.
Αν δεν είχες εκείνα τα πρόσωπα, κορίτσι μου, ποιος θα σε είχε μαζέψει στο πρώτο σου μεθύσι; Ποιον θα ρώταγες για την πρώτη σου σχέση; Σε ποιον θα εκμυστηρευόσουν όλα σου τα προβλήματα; Με ποιον θα έκανες το πρώτο τσιγάρο πίσω απ’ το σχολείο και με ποιον θα έκανες κρυφά τις κοπάνες σου; Με ποιον θα περνούσες ξέφρενα το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες; Ποιος θα έκανε τα 18α γενέθλιά σου τόσο ξεχωριστά;
Τότε που κάθε απουσία δεν έχει καμία σημασία, τότε είναι που οι φίλες έχουν την μεγαλύτερη. Σπαταλάτε άπειρες ώρες στο τηλέφωνο, λέγοντας από τις πιο άκυρες μαλακίες, μέχρι τους πιο μεγάλους φόβους σας. Κάνετε τρέλες που τότε έμοιαζαν μεγάλες περιπέτειες κι οι φίλες είναι ο κατάλληλος συνεργός σε ό,τι έχεις τολμήσει μέχρι τότε να κάνεις εικόνα στο μυαλό σου.
Σίγουρα, δεν μπορείς να ξεχάσεις την πρώτη φορά που αποφάσισες να βγεις κοκέτα από το σπίτι σου και την κολλητή σου να σε κρατάει απ’ το χέρι να μην πέσεις με τις γόβες. Δεν μπορείς επίσης να μη θυμηθείς τότε που είχες φάει το κόλλημα του αιώνα με τον Μήτσο με το φτιαγμένο μηχανάκι του, τότε που έγραφες σε όλα τα θρανία για αγάπες και λουλούδια, ότι οι φίλες σου ήταν πάντα εκεί, να χαίρονται μαζί σου και να λυπούνται όταν είσαι στα κάτω σου. Πόσες φορές δε βρήκες σε εκείνες την αγκαλιά και τη συμβουλή που ήθελες όταν τσακωνόσουν με τους δικούς σου;
Όταν χτυπήσει το κουδούνι για το διάλειμμα, συνάντηση έξω απ’ το κυλικείο, κοπάνα τέταρτη ώρα για καφέ και βόλτα στα μαγαζιά και το απόγευμα πάλι μαζί στις ατελείωτες ώρες στο φροντιστήριο. Πέντε κι έξι ώρες τα απογεύματα να ετοιμάζεστε για πανελλήνιες, να μαντεύετε τα πιθανά θέματα, να αγχώνεστε και να σχεδιάζετε τις βόλτες στις καινούργιες σας πόλεις. Καμία, όμως, να μην παραδέχεται ότι στεναχωριέται που θα σπάσει αυτή η παρέα και φοβάται ότι δε θα βρει κάτι παρόμοιο με αυτό που έχετε.
Καθεμία από αυτές είναι διαφορετική, συμπληρώνει όμως η μία τα κενά της άλλης. Η πιο έμπειρη της παρέας να το παίζει δασκάλα, όταν εσύ ρωτάς για την πρώτη σου φορά. Οι φίλες σου είναι που σου έγραφαν τα μηνύματα στο φλερτ όταν δεν ήξερες τι να απαντήσεις. Είναι το εξομολογητήριό σου, είναι οι συμβουλές που χρειάζεσαι. Το σπίτι τους είναι και δικό σου, τα ρούχα σου, δικά τους κι οι ατελείωτες ώρες που αράζατε οπουδήποτε έχουν κλείσει μέσα τους κουβέντες, όνειρα, αναμνήσεις, στιγμές κι εμπειρίες καθαρά προσωπικές.
Αν κάτι θυμόμαστε λοιπόν σχετικά με τα λυκειακά χρόνια, πέρα απ’ το άγχος και τα μαθήματα, αυτό είναι οι φίλες κι όλα όσα μας είχαν προσφέρει εκείνους τους δύσκολους καιρούς. Γι’ αυτό σου λέω, πρέπει να νιώθεις τυχερή αν τότε είχες μια αληθινή φιλία να μοιράζεσαι τα πάντα, τότε που ακόμα ζούσε το μικρό κορίτσι μέσα σου, λίγο πριν το απαρνηθείς και το βάλεις να μεγαλώσει απότομα.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
