Οι συγγενείς που μας αμφισβητούν είναι το κίνητρo να τα καταφέρουμε

Φαντάσου το συνολικό σου οικογενειακό περιβάλλον σαν τον πυρήνα ενός ατόμου. Εσύ, και τα αδέρφια σου ίσως, είστε τα πρωτόνια, με μπόλικα κιλά φορτίου μέσα σας. Οι γονείς σας είναι τα νετρόνια με τα οποία είστε γερά δεμένοι. Οι υπόλοιποι συγγενείς είναι τα ηλεκτρόνια που φέρνουν μανιωδώς σβούρες γύρω σας, άλλα πάντα σε απόσταση.

Και φυσικά με φυσική, είναι πολύ λογικό να υπάρχουν κόντρες κι εντάσεις ανάμεσα σε εσάς και τους λοιπούς συγγενείς, όντας αντίθετα φορτισμένοι. Εντάξει, δεν είναι δυνατόν να τα έχεις με όλους καλά κι οι οικογενειακοί δεσμοί δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση εξαίρεση.

Συνήθως, με κάποιους έχεις τα τυπικά. Τυπική σχέση, τυπική στήριξη, τυπική επαφή. Μπορεί με κάποιους να είσαι πιο στενά συνδεδεμένος. Αυτούς δεν τους ξεχνάς με τίποτα. Είναι οι συγγενείς που, πέρα απ’ τους γονείς σου, πάντα θα παίρνεις τηλέφωνα όταν λείπεις.

Υπάρχει όμως κι εκείνη η μειοψηφία την οποία ίσως πού και πού να καταριέσαι. Κάποιοι συγγενείς μας μάλλον ποτέ δεν κατάλαβαν τι είδους σχέση μας συνδέει με αυτούς. Είναι λες και στο πρόσωπό σου βλέπουν διαρκώς έναν στόχο στον οποίο ρίχνουν βέλη.

Μονίμως σε υποβαθμίζουν, δεν πιστεύουν σε σένα, δε σε στηρίζουν. Αξιώνουν όλους τους άλλους και σένα σε παραγκωνίζουν αφού θεωρούν πως δεν έχεις καμία τύχη. Χωρίς να ξέρουν τίποτα για σένα, για το ποιος είσαι. Απλά μπορεί να μαθαίνουν από’τους γονείς σου πως δε τα πήγες καλά με τους βαθμούς ή με την εξεταστική ή ότι χώρισες με τη σχέση σου γιατί δεν έφτιαχνες καλό παστίτσιο. Ε ναι, αυτό κι αν σε κάνει ανεπρόκοπη!

Εννοείται πως όλο αυτό σου δημιουργεί θυμό και θέλεις να μιλήσεις με πολλή δόση σκληρότητας, αλλά κρατιέσαι. Κρατιέσαι γιατί από μικρός το συνήθισες αυτό και πλέον σου περνάει αδιάφορο. Μέσα σου ξέρεις πως κάποια στιγμή θα τους διαψεύσεις και θα τους χαιρετάς με αξιοπρέπεια από μακριά.

Πες το κόμπλεξ, πες το μικροπρέπεια, πες το έλλειψη αρχών κι ήθους, πες το όπως μπορείς καλύτερα να αιτιολογήσεις αυτή την κατάσταση. Αλλά πες το στον εαυτό σου μόνο για να δώσεις τόπο στη οργή και να ξέρεις γιατί πρέπει να προσπαθήσεις. Είναι άλλωστε αυτό που λένε πως πρέπει να δουλεύεις στη σιωπή και να αφήνεις την επιτυχία να κάνει θόρυβο. Και θα κάνει τέτοιο μπαμ στα αυτιά τους που δε θα το πιστεύουν εκείνοι που σε έχουν στην μπούκα.

Έχουν κάτι μήνες να σε δουν, τα λέτε μόνο σε κάτι οικογενειακά τραπέζια και γάμους. Εννοείται πως δε χάνεται η ευκαιρία για χολή πουθενά. Και μετά από κάτι χρόνια, που έχεις γίνει ολόκληρο παλικάρι, ολόκληρη γυναίκα σε κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω κι αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα της απομυθοποίησης.

Εσύ τόσο καιρό δουλεύεις τον εαυτό σου, βάζεις τα δυνατά σου να γίνεις ένας μεγάλος επιστήμονας, ένας σωστός επαγγελματίας, ένας καλός οικογενειάρχης, ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος. Δε σε νοιάζουν κουβέντες και λόγια πια γιατί ξέρεις πως μόλις μάθουν τι κατάφερες στη ζωή σου θα σταματήσουν όλα δια μαγείας.

Το να διαψεύδεις όλους όσους νομίζουν πως δεν μπορείς και δεν είσαι αρκετός είναι ένα απ’ τα πιο δυνατά συναισθήματα. Εγωιστικό μεν, να προσπαθείς να αποδείξεις κάτι σε κάποιον άλλο πέρα απ’ τον εαυτό σου, ευχαρίστηση δε, το να βγάζεις αναληθείς ανθρώπους που εξ’ ορισμού θα έπρεπε να σε καμαρώνουν.

Να είσαι αυτός που είσαι και να μην αφήνεις κανέναν να σε αμφισβητεί, ακόμα και αν πρόκειται για συγγενείς που προσπαθείς να σεβαστείς και να εκτιμάς. Το έχουν αυτό οι άνθρωποι, να ζηλεύουν και να κακολογούν. Απλά οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ποτέ πρέπει να σταματήσουν.

Εσύ δείξε τους τι αξίζεις χωρίς πολλά λόγια, αλλά με πολλές πράξεις. Δειξ’ τους πως το δεδομένο πολύ εύκολα γίνεται ζητούμενο και μπορεί να καταπλήξει.