Δεν υπάρχει άσχημος άνθρωπος. Δε θέλω καν να ακούω αυτόν τον χαρακτηρισμό δίπλα από αυτή τη λέξη. Σαφώς κι η ομορφιά είναι υποκειμενική κι έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα μόνο «όμορφο» δε μας χαρακτηρίζεις ως είδος, αλλά εγώ ακόμη πιστεύω στον άνθρωπο.
Ακόμη πιστεύω πως έχει μια σπάνια ομορφιά μέσα του. Ο καθένας από εμάς έχει χαρακτηριστικά τα οποία ξεχωρίζουν, ομορφαίνουν, ανθίζουν. Είμαστε μια μάζα από όμορφα στοιχεία τα οποία διαπλάθονται με τον χρόνο και την εμπειρία. Κι είτε αυτά τα στοιχεία τα κρατάμε και τα αυξάνουμε είτε τα πετάμε και μετά το μετανιώνουμε.
Δεν υπάρχει άσχημη ψυχή. Δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο κακός ώστε να μην έχει μια στάλα ομορφιάς μέσα του. Και δεν είναι δυο μάτια ρομαντικά που τα βλέπουν όλα έτσι ουτοπικά. Καμία σχέση. Απλώς όλοι το ίδιο είμαστε στο βάθος. Πίσω απ’ τα λάθη, τις ανασφάλειες, τα κόμπλεξ, είναι θαμμένες πανέμορφες μοναδικότητες.
Ο καθένας από εμάς έχει κάτι μέσα του ή κι έξω του, που του προσδίδει μια ομορφιά ανθρώπινης λογής και κατηγορίας. Δεν υπάρχουν άσχημα χαμόγελα, ανούσια βλέμματα, άσκοπες αγκαλιές και χαζές κουβέντες. Αυτά τα λένε όσοι ακόμη δεν κατάλαβαν πως η ομορφιά είναι ο ίδιος ο άνθρωπος κι όλα όσα κάνει.
Μα κι εκείνοι που επικρίνουν τελικά και δεν πιστεύουν σε καμιά ομορφιά, δεν εξαιρούνται. Και σε αυτούς αν ψάξεις, λίγο ή πολύ, θα βρεις κάτι που θα σε κάνει να ξεχάσεις ό,τι κάνουν. Αυτό είναι το κακό μας: πως μέσα στα τσιμέντα και τα καυσαέρια ξεχάσαμε πως υπάρχουν κι όμορφα πράγματα στη ζωή που μόνο πράγματα δεν είναι, αλλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά κι επιτεύγματα.
Ίσως ακούγεται ιδεατό να λέμε πως δεν υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι. Κακοί ακόμη υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρξουν πολλοί κι ακόμη περισσότεροι. Άσχημοι άνθρωποι όμως ποτέ. Απλά είμαστε ανίκανοι να τους πούμε κάπως αλλιώς γιατί συνήθισε η ιδιοσυγκρασία μας το μαύρο και το θολό.
Σε κάθε έναν κάτι θα δεις που θα ξεχωρίσει. Κι εκεί βρίσκεται το όμορφο. Σε κάτι που εσύ ίσως δεν έχεις ξαναδεί, σε κάτι ίσως που εσύ δεν έχεις, σε κάτι που έχεις, αλλά δεν ξέρεις πώς να το αξιοποιήσεις. Έχει μια γλύκα ο άνθρωπος γενικά που δεν τη βρίσκεις εύκολα. Έχει τη γλύκα του ατόφιου συναισθήματος. Αυτού του συναισθήματος που καλλιεργείται με αγάπη κάθε είδους και κάτι πιο αληθινό δεν έχει.
Δε χρειάζεται ούτε πίστη στην οικουμενική ανθρωπότητα, ούτε τη θεοποίηση του καλού για να δεις πού και πού πως οι άνθρωποι δεν είναι τόσο άσχημοι όσο πιστεύεις. Αγάπη θέλει μια στάλα και μάτια ορθάνοιχτα να βλέπουν, όχι απλά να κοιτάζουν. Το κόλπο είναι στην παρατήρηση. Στις λεπτομέρειες ξεχωρίζουμε, στις λεπτομέρειες ομορφαίνουμε.
Επειδή πληγώθηκες από δυο-τρεις, δεν πάει να πει πως είναι όλοι έτσι. Επειδή πλήγωσες κι εσύ άλλους τόσους, δεν πάει να πει πως είσαι απάνθρωπος. Όλα αυτά κύκλους κάνουν, έρχονται και παρέρχονται γιατί αναλώνεται στο βούρκο ο άνθρωπος καμία φορά και τον πολλαπλασιάζει. Αλλά κι αυτό όμορφο είναι. Γιατί είναι όμορφο να πονάς και να κλείνεις μετά τις πληγές σου. Μοιάζει σαν μαγικό.
Είναι όμορφο να ελπίζεις. Είναι γλυκό να πιάνεις όμορφες στιγμές πού και πού και να χαίρεται η καρδιά σου. Είναι όμορφη η πορεία μας γιατί υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι στη ζωή μας, όσο κι αν δε το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Αυτούς τους ανθρώπους πήγαινε κι αγκάλιασέ τους σήμερα. Αγκάλιασε αυτούς μαζί με τα καλά και τα κακά τους, μαζί με την ομορφιά τους, μαζί με τις λεπτομέρειες που μόνο εσύ κατάφερες να δεις σε αυτούς.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
