Οι καλλιτέχνες είναι πλάσματα μαγικά, πλάσματα αξιοζήλευτα. Η ματιά τους διαφέρει από εκείνη του «κοινού» θνητού, τα πνευματικά τους χαρίσματα δε σταματάνε μόνο στη δημιουργία κι ο κόσμος γι’ αυτούς μοιάζει πολύ διαφορετικός από αυτό που πραγματικά είναι.
Κι όταν δυο τέτοιες φύσεις ενωθούν, τότε αυτό είναι μαγεία. Σκέψου όλα αυτά τα χαρακτηριστικά πολλαπλασιασμένα επί δύο. Πρόκειται για έρωτα άπιαστο, σχεδόν βγαλμένο από ταινία. Έναν έρωτα εκφρασμένο με χίλιους τρόπους που απογειώνει δυο ανθρώπους στην ψυχή και στο σώμα.
Τους καλλιτέχνες που έχουν μπλέξει μεταξύ τους, εύκολα θα τους ξεχωρίσεις. Δε μοιάζουν καθόλου με εκείνα τα χλιαρά ζευγαράκια που βλέπεις να περπατάνε χέρι με χέρι, βολεμένοι κάτω απ’ τη συνήθεια και το συμβιβασμό.
Είναι επαναστάτες στον έρωτα, εκρηκτικοί, δε δειλιάζουν. Αναγνωρίζουν πως ζουν κάτι δυνατό, κάτι όμορφο και το δοξάζουν κάθε μέρα γιατί καμιά φορά κι από αυτό εμπνέονται. Και τις μούσες τους οι καλλιτέχνες τις εκμεταλλεύονται με κάθε δυνατό τρόπο.
Ο ερωτισμός, ο ρομαντισμός, η δημιουργία, η φαντασία, η έμπνευση ξεχειλίζουν. Θα δεις τον έρωτά τους να αποτυπώνεται πάνω σε μια επαγγελματική φωτογραφία, σε έναν πίνακα ζωγραφικής, σε κάτι αραδιασμένες λέξεις πάνω σε ένα μικρό χαρτάκι. Δε μένει στα απλά και τα κοινότυπα η αγάπη για εκείνους. Με κάθε τρόπο εξωτερικεύεται, με έναν τρόπο που μόνο εκείνοι μπορούν να καταλάβουν και να εκτιμήσουν.
Είναι λες κι ο έρωτας ανάμεσα σε δυο καλλιτέχνες ξαναβρίσκει τη χαμένη του ουσία, το σεβασμό που κανείς άλλο σήμερα δεν του έδειξε. Κάθε άγγιγμα τους είναι έρωτας που κυλάει ανάμεσα σε δυο σώματα και κάνει κύκλους για να ανανεωθεί. Κάθε ερωτικός λόγος είναι ένα μικρό και αδέξιο ποίημα που ειπώθηκε για να αποδείξει πως κι ο έρωτας έχει φωνή. Κάθε βράδυ τους μοιάζει εικόνα βγαλμένη απ’ το πιο περιγραφικό μυθιστόρημα κι έτσι φαίνεται πως για να αγαπήσεις, πρέπει πρώτα να ερωτευτείς τα μικροπράγματα.
Είναι κολακεία να σε αγαπάει ένας τέτοιος άνθρωπος. Πολύ απλά γιατί στα μάτια τους, όλοι είναι όμορφοι, όλα είναι όμορφα. Ακόμα και στην πιο σκούρα στιγμή, θα βρουν το λευκό ή θα το φτιάξουν. Και για να σε διάλεξε ένας άνθρωπος τέτοιος δίπλα του, που βλέπει παντού το όμορφο και το θαυμάζει, μάλλον εσύ κρύβεις ακόμα περισσότερη ομορφιά μέσα σου κι απ’ αυτή που νόμιζες.
Το ζουν μαζί, το ζουν στο έπακρο γιατί γνωρίζουν πως ό,τι είμαστε είναι διάσπαρτες στιγμές στο διηνεκές. Είναι πολύ περίεργοι κι ιδιότροποι, δε λέω. Αυτό όμως γίνεται γιατί στα δημιουργήματά τους δε θέλουν ατέλειες. Και γι’ αυτούς, ο έρωτας μια δημιουργία είναι, μια τέχνη που με καμιά άλλη δε μοιάζει.
Στο τέλος φαίνεται άλλωστε, ο έρωτας κι ο καλλιτέχνης έχουν την ίδια φύση. Εκείνο το άγριο πρόσωπο και ταυτόχρονα εκείνη την εξευγενισμένη ικανότητα να προσφέρουν ομορφιά σε κάθε κίνησή τους.
Ζουν τον πιο ρομαντικό έρωτα. Ζουν την πιο παθιασμένη αγάπη γιατί το πάθος για εκείνους είναι κάτι το αυτονόητο. Δημιουργούν συναισθήματα, τα σμιλεύουν, τα τελειοποιούν και μετά τα κάνουν δώρο ο ένας στον άλλο. Φτιάχνουν στιγμές μόνο για τους δυο τους που θα ζήλευε κι ο πιο αθεράπευτα ρομαντικός. Για λίγο δεν υπάρχει κανένας άλλος πάνω στο κόσμο για εκείνους. Μόνο δυο οντότητες και μια ολότητα. Αυτοί οι δυο σαν μονάδα, και μαζί σαν αδιάσπαστο σύνολο.
Να μπλέξουν οι καλλιτέχνες να βάλουμε παντού έρωτα στον κόσμο. Να έρθουν να μας διδάξουν πώς γίνεται, να σταματήσουμε κι εμείς να φερόμαστε εξευτελιστικά απέναντί του. Κι οι καλλιτέχνες όταν τα καταφέρουν και μπλέξουν, θα μας αφήσουν πίσω παρακαταθήκη τα απομεινάρια του έρωτά τους. Κι αυτά ακόμη πρέπει να τα προσέξουμε όπως ακριβώς προσέχουμε και τα έργα τους. Γιατί ακόμη κι η στάχτη του τέλους τους, για εκείνους είναι όμορφη κι ερωτική.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
