Ίσως φαντάζεσαι ότι θα σου πω για όλες τις ατελείωτες νύχτες που περάσαμε τυλιγμένοι κάτω απ’ το κρεβάτι, για όλες τις στιγμές πάθους που τελείωσαν με το πρώτο φως της μέρας. Όχι, αρκετά πια με αυτό, δεν είναι το μόνο που μας κρατάει μαζί. Θέλω μια φορά να σου πω πόσο γούσταρα όλα αυτά τα βράδια που περάσαμε συζητώντας, αράζοντας, αγκαλιασμένοι οπουδήποτε, μόνο εσύ κι εγώ.
Θυμήθηκα εκείνη την νύχτα που ξύπνησα και δε σε βρήκα δίπλα μου. Αναστατώθηκα, σηκώθηκα και σε βρήκα στο σαλόνι να φουμάρεις προβληματισμένος. Για εμάς όλο αυτό το μπέρδεμα. Και τότε κάτσαμε μισόγυμνοι με ένα κερί αναμμένο, εσύ να μου ανοίγεσαι και εγώ να σε αφήνω να μπεις στην ψυχή μου. Γιατί ποτέ, ό,τι μου εκμυστηρεύτηκες – ειδικά εκείνες τις ώρες– δε μου πέρασε αδιάφορο.
Κάθε βράδυ που περνούσαμε μαζί με έκανε να συνειδητοποιώ όλο και πιο πολύ ότι η μόνη γυναίκα που πρέπει να πονάει όταν είναι γυμνή είναι η αλήθεια. Όσο πιο πολλά ξημερώματα περνούσαμε μιλώντας, τόσο καλύτερα αντιλαμβανόμουν πως εκείνες τις στιγμές γινόμουν πιο ειλικρινής.
Έτσι έμαθα μαζί σου έμαθα, τι αξία έχει να είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου, στα συναισθήματά σου, στους γύρω σου. Κάθε βράδυ που άρχιζε με ένα «Πάμε μια βόλτα να τα πούμε». Και το γούσταρα πολύ που επιτέλους απέκτησα το προσόν της ειλικρίνειας, όχι εξαιτίας σου , όχι για χάρη σου, όχι γιατί μου το επέβαλλες, απλά και μόνο επειδή μου το δίδαξες με τον πιο χαρισματικό τρόπο.
Κάθε λεπτό που νύχτωνε και περισσότερο και μας έβλεπα να αφηγούμαστε τα όνειρά μας, όλο και πιο πολύ σε ερωτευόμουν. Σε κάθε αγκαλιά που σε έκανα κι έβλεπα το πρόσωπό σου να ανακουφίζεται, ανακάλυπτα πόσο μεγαλύτερη αξία έχουν οι νύχτες όταν τις μοιράζεσαι περισσότερο ψυχικά παρά σωματικά. Πήραν φωτιά τα βράδια μας κι έγιναν παρανάλωμα, όχι από τα βογγητά και φωνές, αλλά από ψιθύρους και κομματιασμένα λόγια.
Τόσα βράδια αγκαλιά να χαζεύουμε τα κόκκινα απ’ το καυσαέριο σύννεφα, αλλά εμείς να βλέπουμε πανσέληνο κι αστέρια. Κι όλα αυτά γιατί όταν ήμασταν αποκλειστικά οι δυο μας, ακόμη και τα πιο άσχημα πράγματα τυλίγονταν από μια αλλιώτικη ομορφιά. Κάθε στιγμή που κοίταζα τα μάτια σου κι έβλεπα τον κόσμο να αντικατοπτρίζεται, τον έκανες λίγο πιο προσιτό και μαγικό. Σε κάθε απόχρωση του καφέ που είχαν μέσα τους.
Για όλα αυτά τα βράδια που έμεινες, σε ευχαριστώ που μου τα έκανες λιγότερο μοναχικά, που ενώσαμε τους φόβους μας και τους νικήσαμε με δυο φιλιά, ένα για τους δικούς μου κι ένα για τους δικούς σου.
Για όλα τα ξύδια που ήπιαμε παρέα και κατέληξαν να γίνουν ταξίδια, αφού κάθε γουλιά συνοδευόταν από ένα χάδι και μια επιθυμία που αποκαλύπταμε. Και έτσι ταξιδεύαμε ψυχή τε και σώματι σε νέες περιπέτειες. Για όλα τα βράδια που μείναμε ξύπνιοι μέχρι να δούμε ήλιο και μετρούσαμε αντίστροφα την ανατολή με δείκτη τα συναισθήματά μας και σταθμά τη λογική μας.
Να ‘σαι καλά για όλα εκείνα τα βράδια που τα έκανες τόσο γαμάτα χωρίς προστυχιές κι ανοησίες. Έτσι κατάλαβα την αξία που έχω στη ζωή σου κι έτσι ένιωσα και τι σημαίνεις για μένα. Μέσα από τα βράδια που ασυνείδητα κι από κοινού αποφασίσαμε να τα κάνουμε πιο ερωτικά και πιο ρομαντικά με μία μόνο βόλτα, με μία μόνο κουβέντα, με μόνο μία αγκαλιά.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
