Α ρε μάνα, πόσο καλά έκανες και κράτησες όλες μου τις υλικές αναμνήσεις κάτω στο υπόγειο. Εγώ σε κατηγορούσα πως μάζευες όλη τη σαβούρα κάποτε, αλλά τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία έχουν όλα αυτά. Από τις πρώτες μου ζωγραφιές στο νηπιαγωγείο μέχρι και τις τελευταίες φωτοτυπίες της Γ΄ Λυκείου, όλα έχουν κάτι να αφηγηθούν, όλα έχουν μέσα τους ένα κομμάτι από εμένα και την εξέλιξή μου.
Τι χαρά που πήρα όταν γύρισα στο πατρικό μου και είδα κολλημένη στο ψυγείο τη ζωγραφιά που σου είχα κάνει και έλεγε με μεγάλα ροζ γράμματα «μαμά, σ’αγαπώ». Κουτσά στραβά, με τα πρώτα μου γράμματα και τις πρώτες ικανότητες ανάγνωσης. Θυμήθηκα την κυρία μου την Ελένη που ακόμα και σήμερα νοσταλγώ για τα πόσα μου έμαθε, τον Κωστάκη που έλεγα ότι ήθελα να παντρευτώ, την καλή μου φίλη την Ναταλία που έφυγε μετά και δεν την ξαναείδα.
Και έτσι, κατευθύνθηκα στο υπόγειο να βρω και άλλα, να θυμηθώ κι άλλα. Σκονισμένες οι κούτες, δεν είχαν ανοιχθεί από όταν σφραγίστηκαν. Λες και περίμεναν τον πραγματικό κάτοχό τους να τις ανοίξει για να του δείξουν όλη τους τη μαγεία. Το πρώτο μου τετράδιο ήταν πάνω-πάνω με την ετικέτα που μου είχε φτιάξει ο πατέρας μου, γιατί τότε πού να ήξερα εγώ να κάνω καλλιγραφίες. Γεμάτο κουλουράκια και μπαστουνάκια, ίσα –ίσα που πατούσαν πάνω στις γραμμές. Και έβαλα κάτι γέλια γιατί με αυτό θυμήθηκα τότε που η κυρία μου έβαλε τις φωνές που δε διάβαζα σωστά τους δίφθογγους. Τότε μου φαινόταν προβλήματα, τώρα όμως που τα θυμάμαι καταλαβαίνω πόση γλύκα και πόση ομορφιά έκρυβαν.
Ξεφυλλίζοντας και τα υπόλοιπα, όλο και μου έρχονταν εικόνες από το δημοτικό. Εργασίες, ζωγραφιές, καρτέλες βαθμών και σε κάθε σελίδα και μια εμπειρία. Πώς παίζαμε στην αυλή, πώς γυρνούσαμε με σκισμένα τα γόνατα, πόσο παρατημένα τα είχαμε τα κινητά, πόσο αγαπημένοι ήμασταν όλοι μαζί μέσα στην παιδική μας αφέλεια και καλοσύνη. Και μου φαίνονται όλα τόσο μακρινά και ευτυχισμένα που θέλω να τα ξαναζήσω για να τα εκτιμήσω όπως πρέπει. Τότε βλέπεις, θέλαμε όλοι να μεγαλώσουμε γρήγορα.
Και πάω στα του γυμνασίου. Πόσο άγχος και πόσο τρακ είχα την πρώτη μέρα. Ήθελα να φαίνομαι μεγάλη και άνετη. Εικοσάρια χαμένα σε κίτρινες σελίδες, φωτογραφίες από τις πρώτες εκδρομές, προγράμματα γραμμένα παντού επει ή τότε το επτάωρο έμοιαζε κουραστικό. Τώρα όμως, σε σύγκριση με το οκτάωρο της δουλειάς, φαίνεται τόσο εύκολο και ξέγνοιαστο. Και πίσω από τα τετράδια φυσικά, ήταν και τα πρώτα Ε+Α=L.F.F και οι δεκαπέντε σειρές με κοριτσίστικα ονόματα που βάζαμε πίσω από το best friends. Kαι φυσικά όλα αυτά τα ονόματα τα θυμάμαι. Δεν μπορείς να ξεχάσεις τις πρώτες παρέες, τα πρώτα χτυπήματα της καρδιάς, τότε που ξεκινούσες να μαθαίνεις πώς λειτουργούν οι άνθρωποι γύρω σου σε συνάρτηση με σένα.
Έφτασα και στο Λύκειο, στα χρόνια εκείνα που μένουν χαραγμένα λίγο πιο πολύ από όλα τα υπόλοιπα σχολικά. Τότε που νόμιζα πως ήμουνα μεγάλη και ανεξάρτητη. Φαίνεται άλλωστε τι κουβαλούσα μέσα στο κεφάλι μου από τους στίχους που είναι γραμμένοι στις πάνω σειρές των τετραδίων. Μαθηματικά και αρχαία πιο δύσκολα να καραδοκούν σε κάθε σελίδα. Και θυμάμαι έτσι έναν-έναν τους καθηγητές μου, όλοι τους μορφές χαρακτηριστικές λες και μόλις βγήκαν από το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα». Και το σχολείο μου κάπως έτσι έμοιαζε. Με μια χαλαρότητα στην ατμόσφαιρα να αγκαλιάζει κάθε εφηβικό μας παραστράτημα. Μέχρι και σημειώσεις από πανελλήνιες υπάρχουν ακόμη εδώ. Μου έφεραν πάλι στο νου την όλη διαδικασία του πιο σημαντικού βήματος ως τότε στη ζωή μου. Και χωμένες κάτω-κάτω φωτογραφίες με τις φίλες μου. Τις φίλες που από τότε έχω ακόμη δίπλα μου.
Όμορφη αναδρομή αυτό το απόγευμα. Είχα ξεχάσει πόσο ωραία ήταν τα σχολικά τα χρόνια. Τις έφαγε τις αναμνήσεις μου τις ξέγνοιαστες η ρουτίνα και η δουλειά. Λίγο να γυρνούσα το χρόνο πίσω αυτά τα χρόνια θα επέλεγα να ξαναζήσω. Αυτές τις αναμνήσεις που δημιουργήθηκαν με τόση τρέλα και με τόση αγάπη για ζωή, για φίλους, για έρωτα, για γνώση, για κοπάνα, για τσιγάρο στα κρυφά, για κρυφά ραντεβού. Τα σχολικά τα χρόνια, αυτά να ζούσα για λίγο πάλι, λίγο πάλι να γινόμουν παιδί. Να μη με νοιάζει τίποτα πέρα από μαθήματα και σχολικές υποχρεώσεις. Να ήμουν για λίγο πάλι παιδικά ευτυχισμένη. Αλλά δεν μπορώ. Οπότε θα διαφυλάξω αυτή την παιδική ευτυχία εκεί που είναι, χαμένη στα τετράδια και τις ζωγραφιές μου. Μέσα σε όλα αυτά που αφηγούνται την ιστορία μου χωρίς περιττολογίες, μέσα σε όλα αυτά που μου θύμισαν ποια ήμουν κάποτε και πώς έφτασα εδώ.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
