Έβαλε κρύο και κάπου-κάπου το συναίσθημα ξαναβγαίνει στη φόρα. Θες η βροχή, θες λίγο ο μουντός ο καιρός, θες λίγο τα φύλλα στα πεζοδρόμια που κολλάνε στα παπούτσια, δεν ξέρω. Αλλά η ροπή προς την ξεπέτα που υπήρχε όλο το καλοκαίρι εξαφανίζεται μέρα με τη μέρα, μπόρα με τη μπόρα.
Πόσες αγάπες ξαποστείλαμε όλοι μας το καλοκαίρι; Είτε αυτό, είτε κάποια άλλα, παρελθοντικά. Αμέτρητα αμόρε που θυσιάστηκαν στο βωμό των μπιτσόμπαρων και των καυσώνων, με την προοπτική πως οι καλοκαιρινές ξεπέτες θα σου προσφέρουν την κατάλληλη αδρεναλίνη.
Και κάπως έτσι, χωρίζεις οτιδήποτε σοβαρό κι αγαπησιάρικο που σε τύλιξε έναν χειμώνα ολόκληρο για να ανακαλύψεις πως ο πραγματικός έρωτας δε δαμάζεται από αλλαγές θερμοκρασίας και πως δε βρίσκεται τόσο γρήγορα σε χλιαρά ειδύλλια και ξένα κρεβάτια.
Κι όταν τα μαγιό και τα αντηλιακά επιστρέψουν πάλι στο πατάρι, μαζί με τα χειμωνιάτικα ξεβράζονται κι οι πρώην που τόσο απότομα και αδιάφορα χωρίσαμε ενός Ιουνίου την αυγή. Πόσο εγωιστικό κι άσχημο είναι;
Επειδή δε βρήκαμε εκείνη την αθεράπευτα ρομαντική καλοκαιρινή αγάπη, επειδή το δήθεν ενδιαφέρον του καλοκαιριού μας άδειασε, επειδή η απασχολημένη σεξουαλικότητά μας δεν μας άφησε χρόνο να θρηνήσουμε έναν έρωτα που άσκοπα χαραμίσαμε, κοιτάμε πίσω και ζητάμε το δεδομένο και το εύκολο.
Τώρα που χειμωνιάζει όμως, επειδή το ‘χω ξαναδεί το έργο, λέω να μη γυρίσουμε πίσω στους πρώην μας, έτσι για την αλλαγή, έτσι για την αξιοπρέπεια. Δεν είναι οι άνθρωποι μπαλάκι να το πετάς μακριά όποτε δε το χρειάζεσαι και μετά όταν σου φανεί χρήσιμο, να ρίχνεις τα μούτρα σου μέχρι το πάτωμα για το πάρεις πίσω. Οι άνθρωποι κανέναν δεν περιμένουν. Στην τελική ούτε εσύ περίμενες κάποιον, εκείνον τον κάποιον που τώρα μετανιώνεις. Έκανες την επιλογή σου χωρίς να υπολογίσεις κανέναν και τίποτα. Και τώρα καλά να πάθεις που ικετεύεις για πισωγυρίσματα.
Οι πρώην τον χειμώνα μοιάζουν με λακκούβες στον δρόμο γεμάτες με νερό. Προχωράς, το βλέπεις μπροστά σου, λες «δε γαμιέται», θα πατήσω μέσα και μετά γίνεσαι χάλια, γεμάτος λάσπες. Έτσι είναι και τα πισωγυρίσματα. Πατάς πάνω σε βρόμικα δεδομένα, εθελοτυφλώντας για το περιεχόμενο. Και καταλήγεις σε μια γωνία να μαζεύεις κομμάτια και να καθαρίζεις συνειδήσεις.
Αν μια σχέση είναι να κρατήσει, δεν τελειώνει, δεν επιδέχεται πισωγυρίσματα και διαλείμματα. Κι άντε έρχεται ο Οκτώβρης ο ερωτικός, σε χτυπάει ως τα μπούνια και το συναίσθημα και το στέλνεις το ρημάδι το μήνυμα. Με τι μούτρα; Με πόσο θράσος τολμάς και το κάνεις; Το διαβάστηκε ή το παραδόθηκε δε θα μου κάνει και πολύ εντύπωση.
Είναι λες κι η πτώση της θερμοκρασία ενεργοποιεί με έναν μαγικό τρόπο ένα κουμπί restart μέσα στο κεφάλι σου και θυμάσαι τα πάντα και τα ζητάς πίσω. Ανοησίες το αποκαλώ εγώ. Απλά τώρα κατάλαβες τι λάθος έκανες, πόσο καλύτερο θα ήταν το καλοκαίρι σου μαζί με τον άνθρωπό σου, πόσο πιο όμορφος και ζεστός ο χειμώνας σου σε μια αγκαλιά που βολευόσουν όλες τις περσινές κρύες νύχτες.
Μόνο ηττοπάθεια προφέρει η κίνηση του πισωγυρίσματος. Δείχνει πόσο επιρρεπής κι ευάλωτος είσαι σε πάσης φύσεως αντιδραστικές κι απερίσκεπτες ενέργειες. Τώρα όσα κουδούνια και να χτυπήσεις, όσες μεθυσμένες νύχτες και να περάσεις, όσα πρωινά με χανγκόβερ και να έρθουν, όσα τηλέφωνα και να πάρεις, δεν κερδίζεις κανέναν πίσω.
Να τα σκεφτόσουν αυτά όταν χωρίς καμιά συνείδηση εσύ γλεντούσες και το κορμί σου χόρευε στους ρυθμούς κάποιου αγνώστου, ενώ είχε μείνει κάποιος πίσω για σένα, να σε σκέφτεται και να σε νοιάζεται. Και τώρα τι κρίμα που έχεις μείνει χωρίς ντάμα, χωρίς καβαλιέρο.
Τελικά, αντί να κάθεσαι να ξεφτιλίζεσαι ακόμη περισσότερο στα μάτια της αγάπης που έχασες, γιατί δεν πας παρακάτω; Γιατί δεν μένεις μόνος μέχρι την ολοκληρωτική κάθαρσή σου απ’ τις τύψεις; Γιατί πολύ απλά είναι στη φύση μας να τα θέλουμε όλα δικά μας. Αλλά κι ελεύθερος για λίγο και μετά πάλι αγκαλιά με μια αγάπη δε γίνεται.
Ο χειμώνας δεν είναι εποχή να προσπαθήσεις να χτίσεις απ’ την αρχή εμπιστοσύνη κι αξιοπρέπεια, δεν είναι περίοδος να ρίχνεις τα μούτρα σου να φτιάχνεις τα σπασμένα κάποιου άλλου. Ο χειμώνας είναι για ζεστές αγκαλιές, για αχνιστούς καφέδες κι έρωτες με την ίδια γλυκόπικρη γεύση, για έρωτες που δεν υπολογίζουν εποχές κι ακόμη ένας χειμώνας θα τους βρει τυλιγμένους στο ίδιο κρεβάτι, κάτω απ’ την ίδια κουβέρτα, όσο καλοκαίρια και να μεσολαβήσουν. Ο έρωτας ο αληθινός από εποχές δεν ξέρει, δεν υπολογίζει. Ίδιος είναι στις μπόρες, ίδιος είναι και στις λιακάδες.
Άστον λοιπόν εκεί στο διάολο που τον έστειλες, μην τον ενοχλείς άλλο. Βολεύτηκε να είναι καλά μακριά σου. Μάθε κι εσύ να περνάς χειμώνες με απώλειες, αφού έτσι το επέλεξες, αλλά το σκέφτηκες αργά.
Επιμέλεια Κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
