Ο κόσμος μας πλέον χαρακτηρίζεται από μια σχεδόν μετριότητα των πάντων. Ό,τι δημιουργείται και υλοποιείται με χαμηλό τον πήχη, καταλήγει σύντομα να φθείρεται. Λείπει εκείνο το πάθος που τα κάνει όλα να φλέγονται και να μοιάζουν συναρπαστικά και αξιοσέβαστα.
Βρες κάτι να σε παθιάζει και πέσε βαθιά μέσα σ’ αυτό. Δεν είναι ανάγκη να αναλωθείς σε δεκάδες μετριότητες για να έχεις πολλά συναφή αποτελέσματα. Αρκεί κάτι με μπόλικο και αυθεντικό πάθος για να έχεις ένα αποτέλεσμα το όποιο ξεπερνά κάθε προσωπική φαντασία.
Δεν γίνεται να είμαστε όλοι καλοί σε όλα, όπως ακριβώς δεν γίνεται και να μας αρέσουν όλα. Όταν όμως μεσολαβεί το πάθος για κάτι και το μεράκι, αυτά τα δυο βρίσκουν τη χρυσή τομή τους. Παθιάζεσαι, γίνεσαι καλός σ’ αυτό και γουστάρεις κιόλας. Και το πάθος δεν υπάρχει απαραίτητα μόνο στον έρωτα. Βάλε πάθος στη δουλειά σου, στο χόμπι σου, στην οικογένειά σου. Βάλε πάθος σε κάτι που ξέρεις πως αξίζει και τότε θα καταλήξει να αξίζει περισσότερα.
Το πάθος σε κάνει να βάζεις τα δυνατά σου και βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό. Είναι η κινητήρια δύναμη για την επίτευξη μιας πράξης που θα μείνει. Η επιτυχία που πηγάζει απ’ αυτό είναι μια προσωπική νίκη που προήλθε από εσωτερική μάχη με μικρούς θεούς και δαίμονες. Σε φτάνει στο ζενίθ της αντοχής σου και σου δίνει μια χαρά που όμοιά της δύσκολα θα βρεις. Διότι ακόμη και αυτό το συναίσθημα είναι εξαρχής δημιούργημα δικό σου.
Από την άλλη πλευρά, την αποτυχία την αισθάνεσαι ακόμη πιο σκληρά και επίπονα γιατί, ενώ ξέρεις πως έδωσες όλο σου το είναι, δεν τα κατάφερες. Όμως αυτό το ίδιο πάθος που είχες όταν πρωτοξεκίνησες θα σου ψιθυρίσει να προσπαθήσεις και πάλι. Γιατί η κάθε αποτυχία είναι ένα ακόμη βήμα που θα σε φέρνει πιο κοντά σε μια σχετική τελειότητα και επιτυχία.
Τα μάτια σου λάμπουν, το μυαλό σου ξεχειλίζει, η καρδιά σου χτυπάει σε τρελούς ρυθμούς, οι σκέψεις και οι ιδέες σου παίρνουν φωτιά. Αυτό γίνεται όταν παθιάζεσαι, ακόμη και για κάτι μηδαμινό. Αυτή την ικανότητα έχει το πάθος. Μετατρέπει τα ασήμαντα (σ’ άλλους) σε πράγματα μεγάλου βεληνεκούς, όχι μόνο για σένα, αλλά και για τους άλλους που μέχρι τώρα το έβλεπαν αλλιώς. Εκείνους τους τρίτους που βλέπουν τα πάντα απ’ έξω.
Το πάθος δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μια μικρή πινελιά ενέργειας που θα βρεις και θα βάλεις σε ό, τι κάνεις. Γίνεται όμως τόσο δύσκολο να το βρεις πάντα το κατάλληλο. Πρέπει πολύ απλά να διαλέξεις κάθε φορά το πιο σωστό χρώμα ανάμεσα σε τόσα. Και, κάπου-κάπου, μέχρι να βρεις το κατάλληλο χρώμα μπερδεύεσαι. Βαφτίζεις έτσι άσκοπα ως δημιούργημα πάθους κάτι ανούσιους, έντονους ενθουσιασμούς που έχουν τη διάρκεια πυροτεχνήματος.
Και να θυμάσαι, το πάθος που θα οδηγεί την κάθε σου κίνηση θα είναι πάντα δίπλα σου. Θα κλαίει μαζί σου, θα γονατίζει μαζί σου, θα χαίρεται μαζί σου, θα πέφτετε μαζί και μαζί ξανά θα σηκώνεστε για να συνεχίσετε. Θα περπατάτε χέρι με χέρι μέχρι να έρθει εκείνη η ιερή ώρα της επιτυχίας όπου επιτέλους θα ενωθείτε και θα νιώσεις της απόλυτη χαρά της προσωπικής δημιουργίας.
Και αυτό στο λέει κάποιος που ποτέ δεν παθιάστηκε με τίποτα κι ακόμη αναλώνεται στις μετριότητες. Βλέπεις, ψάχνω και εγώ ακόμη την πινελιά μου τη μοναδική. Το κατάλληλο χρώμα. Δεν αξίζει να έχεις τόνους πάθους και να το σκορπίζεις αδιάκριτα από ‘δω και απο ‘κει. Αρκεί να βρεις εκείνο το ιδιαίτερο κάτι. Περιμένω αυτό το «κάτι», λοιπόν, να δοθώ ολοκληρωτικά και να νιώσω αυτή την απόλυτη ευτυχία που λέγαμε.
Επιμέλεια κειμένου Έλλης Β. Ζάχου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Έλλη Β. Ζάχου
