Αμφισβητούν τη φιλία αφού οι ίδιοι δεν είναι καλοί φίλοι

Είναι όμορφες οι αυλές, με τα λουλουδάκια τους, τα χρωματιστά τους καθίσματα και τις λευκές πέτρες που τις στολίζουν. Ακόμη και τα κάγκελα που τις φυλακίζουν πολλές φορές είναι υπέροχα. Οι αυλές δεν είναι αυτοδημιούργητες, οφείλουν την ύπαρξή τους σε ανθρωπιά χέρια.

Άνθρωποι μπελαλήδες, αυτοί που προσπαθούν να δώσουν ζωή στο τσιμέντο. Κι έπειτα ο κόπος τους πιάνει τόπο, διαμορφώνουν κάτι τετραγωνικά σε μια πνοή απόδρασης απ’ τους τοίχους που τους φράζουν τον αέρα. Τι όμορφες καταστάσεις φτιάχνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος όταν έχει ενέργεια κι όνειρα μέσα του! Πολλοί από εμάς επιλέγουμε να δημιουργούμε μια όμορφη αυλή για να δραπετεύουμε εκεί. Ως εδώ όλα είναι πανέμορφα, γεμάτα χάρη.

Γιατί, όμως, ενώ έχουμε φτιάξει με τόση αγάπη κάτι τόσο όμορφο αντί να το απολαμβάνουμε το αφήνουμε να το αγγίζει απλά το πέρασμα του χρόνου; Είναι κάτι δικό μας, είναι μια επιθυμία μας κι αντί να την ζούμε και να την φροντίζουμε, μπαίνουν οι δαίμονές μας μέσα στο κεφάλι μας και ξεκινάει ο πόλεμος.

Η πολυπόθητη αυλή μας δε μας κάνει αίσθηση πια, κάτι συμβαίνει κι αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τις αυλές των άλλων. Περνάμε καθημερινά από δίπλα τους και για αρχή επιθυμούμε να μας δοθεί η δυνατότητα να μπούμε μέσα, για να έχουμε μια καλύτερη αίσθηση του χώρου κι αφού πάρουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα, ξεκινάμε.

Φορτωνόμαστε φτυάρια, βαριοπούλες, κασμάδες και πολλά άλλα παρεμφερή εργαλεία και πιάνουμε δουλειά. Έχουμε ξεχάσει την αυλίτσα μας κι έχουμε γίνει πυρ και μανία με την αυλή κάποιου άλλου, η οποία μπορεί να μην είναι εξίσου όμορφη με τη δικιά μας, μπορεί και να ‘ναι ομορφότερη ή να είναι παρόμοια, άλλα εμείς εκεί, να την καταστρέψουμε, να την κατηγορήσουμε και να την χλευάσουμε.

Έρχεται η στιγμή που έχουμε διαλαλήσει παντού τα χειρότερα για την αυλή του άλλου, ενώ παράλληλα στη δικιά μας έχει πέσει βαριά χειμωνιά. Δεν την χαιρόμαστε πλέον την αυλή μας κι αυτό είναι το πιο δυσοίωνο αποτέλεσμα.

Γράφοντας τόση ώρα για τις αυλές, στο μυαλό μου έχω τους φίλους. Τους αγαπημένους μας φίλους που έχουμε τόση ανάγκη κι αντί να τους φροντίσουμε και να τους αγκαλιάσουμε, τους στήνουμε στον τοίχο και τους πετροβολούμε. Μήπως τελικά όταν μιλάμε άσχημα για τους άλλους και κατεβάζουμε ολόκληρο πετραχήλι στη φορεσιά τους δεν έχουμε γυρίσει ούτε έστω και μία στιγμή να δούμε τη δικιά μας καμπούρα;

Η αλήθεια είναι ότι ψευτοβγαίνει η ζωή κι έτσι, μάλλον λάθος, δεν είναι αλήθεια αυτό, μια ουτοπία είναι που μας βολεύει μέσα της. Καθόμαστε και διαμηνύουμε ότι δεν υπάρχουν καλοί φίλοι κι ότι όλες οι σχέσεις είναι υπολογιστικές κι εκμεταλλευτικές, εμείς είμαστε αγγελούδια και βέβαια είμαστε σε όλα άψογοι.

Πιθανόν σαν άβγαλτα μαθητούδια επιλέγουμε πάντα να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους γιατί έτσι είναι το ευκολάκι. Έχουμε αναρωτηθεί γιατί δεν ασχολούμαστε με την αυλή μας κι έχουμε βαλθεί να καταστρέψουμε την αυλή του φίλου μας που πιθανότατα αρκετές φορές να μας έχει δεχτεί στην αγκαλιά της;

Πανεύκολο να είμαστε κριτές, να βγάζουμε τα συμπράγκαλά μας και να αρχινάμε το θάψιμο κι οι άλλοι, οι αποδέκτες της χολής που στάζουμε, άβουλοι, δέχονται αγόγγυστα την κάθε μας μαχαιριά, ακόμη κι αν πρόκειται για κοινούς μας φίλους. Καθόμαστε πίνουμε το ποτάκι μας και ξεκινάμε τα καθέκαστα. Συνήθως μονόπλευρα, όπως ακριβώς μας βολεύει.

Μιλάμε αφ’ υψηλού σαν να μας ανήκει η πλάση, λες και φτιάχτηκε με επίκεντρο εμάς. Σε κάθε πρότασή μας δίνουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στο «εγώ». Είμαστε άνθρωποι κι έχουμε αδυναμίες, αν μας συγκρίνουμε με τα υπόλοιπα όντα που υπάρχουν, εμείς έχουμε την ντροπή μέσα μας, ντύνουμε τα κορμιά μας ώστε μην εκθέτουμε τη γύμνια μας και δίνουμε υπόσταση στην ηδονή μας σε σημεία όπου να μη μας βλέπουν άλλα μάτια. Γιατί, όμως, ενώ είμαστε άνθρωποι κι έχουμε συναισθήματα δεν αισθανόμαστε ντροπή όταν κατατροπώνουμε τους άλλους, χωρίς να έχουμε ψάξει κάθε λεπτομέρεια της δικιάς μας αυλής, χωρίς να έχουμε γνωρίσει τις γωνίες της, χωρίς να έχουμε νοιαστεί να δούμε πού ανθίζει ο βασιλικός και πού υφαίνει η αράχνη τα προικιά της.

Η έννοια της φιλίας είναι αζύγιστη κι η υπόστασή της ανεκτίμητη. Αν αφήνουμε τους εαυτούς μας στα πατώματα και δεν τους εξελίσσουμε κάθε μέρα ένα εκατοστό τουλάχιστον, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να κοιτάμε από ψηλά το σύνολο κι όχι μόνο τον εαυτό μας, μέχρι να αφήσουμε την τελευταία μας ανάσα θα μας φταίνε πάντα οι άλλοι και θα είμαστε πεπεισμένοι ότι όλοι οι άνθρωποι που μας πλησιάζουν θέλουν να μας ζημιώσουν.

Φυσικά υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που πουλάνε φιλίες αποσκοπώντας σε δικό τους κέρδος, αλλά δεν μπορεί όλοι οι κομπιναδόροι να έρχονται συνέχεια στο δρόμο μας. Πρέπει κάποια στιγμή απλά να αναρωτηθούμε μήπως τελικά δεν είμαστε οι ίδιοι σωστοί και κάνουμε αυθυποβολή της δικιάς μας συμπεριφοράς στους άλλους.

Ας φροντίσουμε την αυλίτσα μας, να μπορούμε να καλοδεχόμαστε τους φίλους μας εκεί, χωρίς να ψάχνουμε πάντα αφορμή να τους γκρεμίσουμε ό,τι φτιάχνουν με κόπο κι επιθυμούν να το μοιράζονται και μαζί μας. Εν τέλει, χρειάζεται υπομονή, κόπο και πολλή αγάπη για να μπορέσουμε σε βάθος χρόνου να έχουμε αρμονία κι όχι δυσαρμονία στη σκέψη μας, να έχουμε ζεστάνει την ψυχή μας για να μπορούμε να δεχόμαστε τους άλλους μέσα στα ωραία μας.